Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid pryst God van den onderstand die hy hem ghedaen heeft, besluytende dat alleene ghelucsaligh sy, die sick op den Heere verlaett. Voorsegt oock de wtwasschinghe syner sonde door de ghehoorsaemheyt Messie, also het wtgheleyt werdt Hebr.x. daer na begheeft hy sick gantslick tot den pryse Gods, roupt hen aen in sy- | |
[Folio 41v]
| |
ne groote nood, versekert van verhoort te syn, op datter God door ghepresen werde.  NA dat ick langhɇ op den Heerɇ heb gewacht
Mit groot verlanghen, seer benauwtt,
Hy heeft my eyndlick aengheschauwt
End myn klaeghlick roupen heeft niet veracht,
My wt den vuylen slycke,
End kuyle afgryselycke,
| |
[Folio 42r]
| |
 Heeft hy ghetoghen vast.
Myn voeten mit gheweld
Heeft op een rotß ghestelt,
End myn ganghen beuest.
In mynen mond heeft hy een nieuwe lied
Ghesett, tot onses Godes prys,
Daer doer vele sullen, als wys,
God vreesen, end op hem hopen mit vliet,
O wel saligh bewesen,
Die op den Heer ghepresen
Heeft syn hope gheleyt,
End wyckt van menschen fier,
End lueghenaers, die hier
Syn gaer vol ydelheyt.
Myn God, veel syn de wonderdaden dyn,
| |
[Folio 42v]
| |
Oock dyn raden die du bedenckst,
End, ons ten goede, te hoop brengst,
Hebben gheen maet, gheen eynde, noch termyn:
Wen ickse schoon wou tellen,
Ick konse niet vertellen,
T’ghetal is onghespuert.
Offer gheeft dy verdriet,
Spyßoffer wilstu niet,
Męr d’oorɇ heefst my doerboort.
Du heefst gheenen sondoffer doch beghęrt,
Dan seydɇ ick, hier bin ick bereyd,
In den Wetbouck gheschreuen steit,
Van myn persoon, die self de sonden węrt,
Myn God dat ick magh stille
Volbrenghen dynen wille,
Is myn beghęrte fyn.
Dyn Wet eerɇ ick gewiß,
Die daer gheschreuen is,
Binnen in t’herte myn.
Alwegh heb ick verkondight end gheleert
Dyn gherechtheyt in scharen groot,
Du weetst oock, Heer, dat ick in nood,
Myn lippen noyt te spreken heb gheweert.
Dyn waerheyt onuerdroten,
Dyn saligheyt ghesloten
Heb ick in t’herte niet,
Dyn goedigheyt allein,
Dyn trauwɇ oock in’t ghemein,
Heb ick verbreydt mit vliet,
| |
[Folio 43r]
| |
O Heer, wil dyn bermhertigheyden niet
Van my wenden, dyn goedheyt blood
End dyn trauwigheyt euen groot
Laet my bystaen in allerley verdriet.
Want veel quaeds my omringhet,
Myn sonden my so dringhen
Dat ick niet schauwen kan,
Mit sulck ghetal verdooft
Bin ick, als ick op t’hoofd
Hayr heb, t’hert swyckter van
Verloß my Heer, na dynen goeden wil,
Haest dy tot myner hulpɇ, o Heer,
Laetse doch schaemrot werden seer,
Die na myn siel vyandelick staen stil,
Dat sy vluchtigh verterden
End mit schand bedeckt werden,
Dien na myn verdęrf lust,
Laetse den loon ontfaen,
Voor dat sy my ghedaen
Hebben mit spot, om sust.
Alle die daer van herten soucken dy,
Dat sy bly werden end verhueghd,
End die dyn heyl lieuen mit vrueghd,
Laet segghen vry: die Heer groot ghemaeckt sy,
Ick bin aerm end ellendigh,
Męr die Heer is bystandigh,
End sorght ouer my seer,
Du bist myn hulpɇ alleyn,
End myn verlosser reyn,
| |
[Folio 43v]
| |
Touf niet, myn God en Heer.
|
|