Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons

de thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte

Dixi custodiam.

Psal.xxxix.

Dauid vluchtende voor Absalom, end ghevlouckt van Semei, so beschreuen is ij.Sam.xvi. in die stede van sick te wreken, aenmerckt door syns staets veranderinghe welckerley iammerlickheyden onderworpen syn ia de grootste deser wereld, end bekent dat hem dit verdriet van hoogher toekomt, om syner sonden willen: waer van hy begeert ontsleghen te syn. Een Psalm van grooter leeringe voor den verdruckten.

ICk heb in my gheseyt, niet onbedacht,
Ick wil op myn weghen wel nemen acht,
Dat ick niet sondighe t’eenigher stond
Mit myner tong, ick sal steets mynen mond

[fol. 40v]

 

 

Bedwinghen mit eenen muylkorue fyn,

 

Wanneer ick sal by myn vyanden syn.

 

 

 

Also heb ick gants stom ghesproken niet,

 

Ia selfs het goed versweegh ick, mit verdriet

 

End pyn die my daerwt reeß, dat myn hert

 

Van grooter hittɇ in my beuanghen ward.

 

End, als een vier, mit dencken ick aenstack

 

So dat ick mit myner tonghɇ also sprack.

 

 

 

Gheef my myn eynde te kennen, o Heer,

 

End het ghetal der daghen die ick meer

 

Te leuen heb in desɇ ellendigheyt

 

Op dat ick daervan wete klaer bescheyd,

 

Du heefst myn daghen een handbreed langk gstelt

 

Die niets syn by dy, oock alle ghetelt

 

 

 

Voorwaer de mensch is niets dan ydelheyt,

 

Hoe vast hy schynɇ, in d’wesen, dat hy leydt,

 

Hy gaet, als een beeld, gherade voorby,

 

Onrustigh van herten vergheefs is hy.

 

Hy vergadert groot goet in desen dal,

 

Sonder te weten wie’t beęruen sal.

 

 

 

Nv dan waerop wachtɇ ick in desen stand,

 

Dan op dy, Heer, waertoe myn hoop sick wendt,

[fol. 41r]

 

Verloß my van allen den sonden myn,

 

Die daer d’oorsaeck myner droufsalen syn.

 

Op dat ick niet werde tot eenen spot

 

Den godloosen menschen gaer ęrgh end sot.

 

 

 

Ick bin gants stom gheworden t’elcker stond,

 

Sonder eenmael t’openen mynen mond.

 

Want du Heer seluɇ heefst my dit aenghedaen,

 

Neem van my wegh, bid ick, dyn gheessel saen

 

Ick bin schier gants besweken, end gheruckt,

 

Mits dyner hand swaerheyt, die my so druckt.

 

 

 

Want als du den menschɇ, om der sonden wil

 

Bestraffest so sietmen hem vergaen stil,

 

Men siet, in hem, so wat schoon is, vergaen,

 

Ghelyck een kleed van den motten beuaen,

 

Also dat alle mensch (mit kurt bescheyd)

 

Anders niet is dan enckel ydelheyt.

 

 

 

Hoor myn ghebed, Heer, myn roupen neem aen,

 

Mit dyn ooren, veracht niet myn ghetraen,

 

Want ick by dy een recht wtlander bin,

 

Ghelyckerwyß myn vaders gheweest syn.

 

Houd op, dat ick myn kracht ęrneme vry,

 

Eer dat ick daer hén gae, end niet meer sy.