Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid hebbende de pestilency of eenighe andere groote sweeren, in de huepe, beklaeght sick daer ouer tot God, ouermits de grootheyt der pynen, desghelycks oock ouermits het afwycken syner vrienden, end de wreedheyt syner vyanden, begheert ernstlick de bystandigheyt Godes. HEer, wil my, in dyns grims straffe,
Niet bestraffen
Om myner vertreding wil,
Dyn toorn, dien ick heb verwecket,
| |
[Folio 38r]
| |
 Doch vertrecket,
My daerin niet straffen wil
Want dyne pylen end klooten
Wtgheschoten,
Steken seer diep in myn lyf,
End dyn hand hęrafghesteghen,
| |
[Folio 38v]
| |
 Is gheleghen,
Swaer op my, end druckt my styf.
In myn vleesch werdt niets beuonden
Ongheschonden,
Om der onghenaden dyn,
Myn beenen syn mit onluste
In onruste,
Ouermits de sonden myn.
Want ghewislick myn boosheden
Syn veel schreden,
Hooghe bouen mynen kop,
End syn, als een sware packe,
Voor my swacke,
Onmoghelick t’houden op
Myn swęren vol stanks beuonden
End gheschonden
Syn, ouermits myn boosheyt.
Verkromt end verdruckt ick trede,
Mit onurede,
In swarten schyn, door droufheyt.
Want myn huepen syn vol seeren
Mit oneeren,
| |
[Folio 39r]
| |
In mynen vleeschɇ is gants niet,
Ick bin in so grooten kommer,
End sulck iammer
Dat ick brieschɇ wt hertverdriet.
Heer, du kenst all myn beghęrte,
Myn suchtsmerte
Is voor dy verborghen nicht,
T’hert klopt my, ick bin te deghen
Krachtloos ghdeghen,
Myner ooghen klaerheyt swicht.
Myn vrienden end mitghesellen
Sick recht stellen
End ouer myn slaghen staen,
End die daer waren myn naesten,
Sick niet haesten
My te helpen verr ghestaen.
End die na myn siel staen dicke
My te stricken,
Mit listigheyt soecken sy,
Mit quaed spreken sy ęrgh dencken
End bedencken
Daeghlicks bedrogh teghen my.
Męr ick bin als doof gheworden,
Tot huer woorden,
End als ghehoorloos voorwaer,
End eenen stomme gheleken
Sonder spreken,
Heb ick mynen mond bewaert.
Ick bin als een doof mensch worden,
| |
[Folio 39v]
| |
End andwoorden
Die mit synen mond niet kan:
Męr, Heer, op dyn hulpɇ, ick wachte,
Ick verwachte
Myn God, een andwoordɇ hier van.
Op dat sy sick niet verhueghen.
End verhooghen,
Ouer t’slipperen myns voets,
Want ick bin bereyd tot hincken,
Oock myn lincken
Staen my altyd in’t ghemoed.
Want ick myn boosheyt van herten
Sonder scherten
Bekennɇ, end myn sond my quelt
Daerentusschen myn vyanden
Veelderhande
Syn fraey, stęrck end onghequelt.
Die mit haet teghen my rechten
Sick t’onrechten,
Syn volwassen end ghegroeyt,
End die voor goed quaed betalen
My so onthalen,
Om dat ick stuene na t’goed.
Wil my dan in desen state
Niet verlaten,
Dat bid ick, myn Heer, myn God.
Wil van my niet verre wycken,
Sus beswycken
Moet ick haest in dese nood.
| |
[Folio 40r]
| |
Kom my dan asnv te baten
Sonder laten,
Myn hopɇ op dy allein steit,
Tot myner hulp haest dy seere,
O myn Heere,
End God myner saligheyt.
|
|