26 Psalmen

Het Argument des xliiij. Psalms.

¶ Dit is een vierigh ghebet der ghemeynte teghen haer veruolghers.

Deus auribus nostris.

I. V.

[p. 17]

 

⁺ Wy hebben Heer, ghehoort mit onsen ooren,

 

Ons vaders, ons hebben vertelt de daden,

 

Die du alwegh, ghewracht hebst t’haren tijden,

 

End desghelijcks die du deest in voortijden:

 

De Heydens wt Haer landt,

 

Uer-

+ Hier worden verhaelt de weldaden die God te vooren tot de Israeliten, wt ghenade bewezen hadde.

[p. 18]

 

dreefstu, end hebt gheplant,

 

Onse vaders daerinne:

 

Du hebst de volcken ghequelt,

 

End in haer plaetse ghestelt,

 

Der vaderen ghesinne.

 

 

 

Want zy dat landt gheensins hebben beseten,

 

Al door haer sweert, noch victori verkregen,

 

Door haren arm, Maer door dijn macht alleyne,

 

End door dijn kracht, o Heer, end anders geyne,

 

End door d’licht dijns anschijns,

 

Victori kreghen zy,

 

Want du haer seer bemindest:

 

Du bist de koningk mijn:

 

Wil doch ghehuldigh zijn,

 

Iacob dynen beminden.

 

 

 

So hebben wy als mit hoornen ghestooten,

 

Ons’ vianden, end ghebracht onder voeten,

 

In dynen naem, die teghen ons opstonden,

[p. 19]

 

D’welck wy alwegh, dy ter eeren, vermonden,

 

⁺ Ons’hoop was noit ghestelt,

 

Doen wy waren in’t velt,

 

Op ons ghespannen bogen:

 

Ons sweerden hebben niet,

 

Wt zwaer last end verdriet,

 

Onze zielen ghetoghen.

 

 

 

Maer du hebst ons beurijd, voor ons vianden.

 

Die ons haetden, hebstu ghebracht ter schanden,

 

So dat wy ons in God alwegh verblijden,

 

End dynen naem groot maecken t’allen tijden,

 

Maer hoe komt dat du ons Heer,

 

Nu laet, end beschaemt zeer,

 

End wilt mit ons niet treden,

 

Ueldtuluchtigh ons maeckst dy,

 

Uoor die ons haten vrij,

 

Dien wy roof zijn bedeghen.

 

 

 

⁺

 

Ghelijck schapen die ter doodt zijn gheeyghent:

 

Hebstu ons ghestelt, ende verstroyt onder vreemden,

 

Dijn volck hebdy alom, mit grooten hoopen:

 

Sonder eenigh ghewin willen verkoopen:

 

Den nabueren zijn wy,

 

End die ons wonen by,

 

Tot spot end schimp bedeghen:

 

Den Heydens een gheck woordt,

 

Den volcken eenen spot,

 

Sijn wy an alle weghen.

 

 

 

Daghelicks is oneer voor onsen ooghen,

 

Schaemte bedeckt ons ansicht om de woorden

 

Der schamperheyt, end om des viands wreken,

 

Dit gheschiet ons nochtans wy dy niet vergheten,

 

Wy houden dijn verbond,

 

Trouwelick t’alder stondt,

 

T’hert is niet afgheweken,

 

Ons ganghen hebben niet,

 

In als ons zwaer verdriet,

 

Uan dyner baen gheweken.

 

 

 

Waer’t saeck dat wy den naem ons Gods vergaten,

 

Oft ons handen tot vreemde goden staken,

 

End streckten wt, sout God niet ondersoecken,

 

Ten rechten? die s’herten gront kan doorsoecken:

 

Maer daeghlicks lijden wy,

 

Uer-

+ De gheloouighe staen op de middel hulp niet hoewel sy de zelue ghebruicken.

+ hier wert verhaelt de verachtinge ende het lijden der gemeinte van de godloose.

[p. 20]

 

driet, end druck voor dy,

 

Ghedoodt alom wy werden:

 

wy zijn voor dit gheslacht,

 

Als slachtschapen gheacht,

 

Diemen ter doot siet terden.

 

 

 

⁺ Ontspringt, dan Heer, waerom slaeptstu ontspringhet,

 

Uersteeckt ons niet voor eewelick, als’t schinet.

 

Waerom wildy dijn anschijn van ons wenden,

 

End vergheet gaer onsen druck end ellenden?

 

Want ons ziel sonder lof,

 

Uernedert is tot in’t stof,

 

Den buyck die kleeft an d’eerde,

 

Staet op Heer, ende helpt ons,

 

Ende verlost ons terstondt,

 

Om dyner goedtheydts weerde.

+ Het ghebedt der ghemeynte om hulpe.