Logo DBNL
Spiegel historiael. Tweede partie (fragmenten) [alleen brontekst] (1998)

Spiegel historiael. Tweede partie (fragmenten) [alleen brontekst]

(1998)–Philip Utenbroecke–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

[Fragment 2]

 
+Int jaer Ons Heren, heb ic verstaen,
 
Cc ende .x. werf drie,
 
Wie so wille, geloves mie.

Van sinte Juletten ere vrouwen .xi.

 
Ene kerstine goede vrouwe,
 
Hiet Julette, sach groten rouwe
 
Doen den Kerstinen ende toren
 
tEyconen, daer si was geboren,
5
Ende ruumde die poort om tgone
 
Mit Cyricuse, haren sone;
 
Te Tarsen quam si in die poort,
 
Daer men dede grote moort
 
Op die Kerstine. Een Alexander,
10
Die felre was dan enich ander,
 
Was baeliu daer in die stede,
 
Die sere quelde kerstijnhede.
 
Dese hevet van Juletten verstaen
 
Ende deetse al te hant vaen,
15
Enten sone liet men bliven,
 
Daer si rouwe om ghinc driven,
 
Want si duchte dat hem mochte
 
Verkeren sijn goede gedochte,
 
Bleve hi te live sonder hare;
20
Saen wart hi voort brocht dare;
 
Doe ghinc die baeliu smeken mieden,
 
Dat dreygen dat niet mochte dieden;
 
Doe ghinc men den kinder an mitter pine,
 
Maer alset seide: ‘Ic bin kerstine’,
25
So quam hem emmer weder cracht,
 
Hoe so dat men op hem vacht,
 
Dies verblide die moeder sere,
 
Ende lovede Gode, onsen Here,
 
Ende troeste tkint al dat si mochte.
30
Doe ghinc men der moeder an onsochte,
 
Dat si blidelike heeft ontfaen.
 
In den kerker heeft mense gedaen
 
Ten lesten worden si onthovet,
 
Ende daer na, dies gelovet,
35
Gheslegen in sticken clene,
 
Dat men hem sepulture ghene
 
Moghe geven, maar dengel ons Heren
 
Gaderde weder die sticken; mit eren
 
Dedise graven, so ict bekende,
40
In julius, ter .xvj. kalende.

Van sinte Martinien der maghet. .xij.

 
In Rome was woenende Martine,
 
Wel geboren, ene maget fine,
 
Rike ende gaf gherne door God.
 
Dese was, jeghen skeysers gebod,
5
Kerstenlike levende ghevonden.
 
Voor den keyser brocht mense tien stonden,
 
Dien si dochte so over scone,
 
Dat hi haer boot die keyser crone
 
Op dat si sinen wille dade,
10
Maar dies en wart si niet te rade;
 
Si seide si hadde trouwe belovet
 
Gode; loghe si, si ware verdovet.
 
Doe leet mense voor Apoline
 
Om taenbeden, maer die fine
15
Dede bede den almachtigen God.
 
Die eerde bevede, na sijn gebod
 
Viel van den tempel tvierendeel,
 
Entie afgode al geheel,
 
Dat vele der heydine hevet doot.
20
Doe sprac die maget ten keyser albloot:
 
‘Keyser, twine helpti Apoline,
 
Ende Apolijn, twine troest hi die sine,
 
Die hier sterven bi hem?’ Te hant
 
Sprac uten beelde die viant:
25
‘Martine, wat heb ic di misdaen?
 
Si hebben mi gelaten staen
 
Xcviii. jaer, al tot nu;
 
Te fel sidi mi, dat seg ic u.
 
Cccc. jaer .lx. ende twee
30
Haddic duvelen, die min no mee
 
+En daden dan ic hem hiet,
 
Nu isset bi di gesciet
 
Dat ic nu ter helle vare.’
 
Hi voer wech; men sach al dare,
35
Daar hi voer, grote deemsterhede;
 
Die keyser wiste niet dat God dede,
 
Ende hiet die maget swaer berecken
 
Mit slagen en hiet die winbrawen uut treken;
 
Doe riepen lude die dat daden,
40
Si waren mit pinen sere verladen
 
Dat hem daden .iiij. lieden wit.
 
Doe bat si over hem ; na dit
 
Quam daer groot licht ende men hoorde
 
Ene stemme seggen dese woorde:
45
‘Door Martinen sidi gespaert,
 
Ende dien, hoe hi keyser ghebaert,
 
Dien laet ics verwinnen niet.’
 
Achte waren die eerst verdriet
 
Der heiligher Martinen daden,
50
Entie baden haer nu genaden;
 
Den keyser daden sijt verstaen
 
Dat si Martinen God ane vaen
 
Die keyser seide si waren verdult;
 
Maer hi waer mitten duvel vervult,
55
Hebben si coenlike hem geseit,
 
Dat hi niet kennen wil die waerheit.
 
Die hoefde sloech men hem doe ave,
 
Si waren martelaren gave,
 
Op ten .xviijsten dach
60
Van november, als ict sagh
 
Bescreven; enten andren daghe,
 
Was voort, bi skeysers gewaghe,
 
Brocht die heilige Martine,
 
Die niet en micte op tdreigen sine.
65
Naect dedise mit sweerden sniden;
 
Melc over bloet sachmen tien tiden
 
Rennen daer uut haren wonden.
 
Doe wart si an enen stake gebonden,
 
Ende mit stocken geslagen sere;
70
Diet daden riepen ten keyser: ‘Here,
 
Doet ons van deser pinen saen,
 
Want ons die engelen sere slaen,
 
Ende inden vleysche niet allene,
 
Maer gaet in totten bene,
75
Als of ons verbrande vier.’
 
Die keyser wart meer ongehier;
 
Diere hant an daden, bleven doot;
 
Doe wart die keyser in toerne groot.
 
Limus, een sijnre neven,
80
Heeft hem desen raet ghegeven,
 
Dat mense mit heten smoute smare,
 
Ende in den kerker doe dan daernare;
 
Ende men heeft also gedaen.
 
Doe hoorde men in den kerker saen
85
Ons Heren lof in sanghe claer.
 
Nachts quam Limus daer,
 
Ende vant witte liede mit hare;
 
Doe vlo hi mit groten vare,
 
Ende seit den keyser groot ende smal,
90
Diet over toverie helt al.
 
Voor den keyser si noch is
 
Ghebrocht, diese in Archenadis
 
Tempel liet leiden al te hant.
 
Als si daer quam, riep die viant
95
Dat hi brande al te male.
 
Hi hieten wech gaen, hi deet wale.
 
Donre ende viere heeft God gesant,
 
Dat tempel ende papen heeft verbrant,
 
Ende te polver tbeelde gemaect.
100
Doe wart die maget, wel geraect,
 
Mit sweerden dat lijf doorsneden,
 
Ende die borsten daer ter steden
 
Gheworpen voor die felle diere,
 
Die hongerich waren alse ghiere,
105
Die haer misdaden clene no groot,
 
Maer een liebaert heeft gedoot
 
+Limuse, des keysers maech,
 
Die ten quade niet was traech.
 
Doe hiet die keyser die maget verbranden.
110
Doe tfier gemaect was, quam te handen
 
Een regen die speersde den brant
 
Op die quade, die stonden omtrant,
 
Ende diere vele bleven doot.
 
Mittien die keyser geboot
115
Dat men haer thaer of scere,
 
Als offer an laghe hare were,
 
Ende si sprac ten keyser dare:
 
‘Also, alstu mi nemes mijn hare,
 
So sal di nemen dijn rike God. ’
120
Doe was si, na skeysers gebod
 
In Seus tempel geleit ter stede,
 
Die god hiet der onsuverhede,
 
Om datse Seus mit sinen gesellen
 
In die onsuverheit soude quellen.
125
Die keyser quam sderden dages daernare
 
Te siene hoet mit haer ware,
 
Ende waende mit haer houden spot;
 
Doe vant hi Seus, den valschen god,
 
Neder gevallen ende al te broken;
130
An Martinen heefti gesproken:
 
‘Sech, waer is mijn god gevaren?’
 
Doe andwoorde si sonder sparen:
 
‘Alse Apolijn ende Archenades,
 
Dijn god Seus gevaren es.’
135
Doe balch die keyser so tongevoege
 
Dat hi hiet datmen of sloege
 
Haer hoeft; dit wart gedaen.
 
Dese woorde hoorde men daer saen:
 
‘Nu coemt, mijn lieve Martine.’
140
Die daer holpen te hare pine,
 
Storven saen mit groten lede.
 
Die clergie nam gherede
 
Den lichame ende groeven scone.
 
Die eerste dach van haren lone
145
Was, als ict bevinden mach,
 
Van loumaent op den eerste dach.
 
In Alexanders tijt oec waren
 
Bisscope van groter maren,
 
Berillus ende Ypolijt,
150
Die wel besteden haren tijt,
 
Want si leerden ende screven
 
Dat nutscap mach geven.

Van keyser Alexanders doot. .xiij.

 
Tot Magensen, hore ic gewagen,
 
Was keyser Alexander verslagen,
 
Ende Maximijn ontfinc dat rike,
 
Int jaer Ons Heren sekerlike
5
Cc ende .xxxvij. mede.
 
Dese quam in skeysers stede
 
Jeghen den wille der senature,
 
Maer van den ridders haddi den cure.
 
Dese keyser, versta ic vorwaer,
10
Was Alexanders moeder swaer
 
Ende al den misnieden sijn
 
Want si alle waren kerstijn;
 
Ende clerken ende oec papen
 
Doodi die hi conde betrapen.
15
Die paeus van Rome, Ponciaen,
 
Moeste martelye doe ontfaen.
 
Antherus wart paeus na hem;
 
Also ics vroet bem,
 
Was dese van Rome gheboren,
20
Ende wart martelare vercoren.
 
Keyser Maximijn vorwaer
 
Wart, in sijns riken derde jaer,
 
Te Quiline geslegen doot
 
Van Puppine, enen here groot,
25
Die vinc aen keyser te sine
 
Mit sinen broeder Balbine;
 
Maer in die zale worden si verslegen,
 
Daer si des heerscaps wilden plegen.

Van den keyser Maximijn ende van den keyser Gordiane. .xiiij.

 
Doe wart keyser Gordiaen;
 
+Men screef, in sijn anevaen,
 
Cc.xl. jaer ons Heren.
 
Vi. jaer was hijt int regneren.
5
Na Antherus wart paeus Fabiaen.
 
In dien tiden was Affricaen,
 
Een groot clerc, die mit sinen gewerke
 
Sere stichte die heilige kerke.
 
Die philosophe Prophirius
10
Was tien tiden, ic last dus;
 
Victor, een sophiste mede,
 
Ende Teroponipus van goeder zede.
 
Eusebius doet ons te verstane
 
Van den keyser Gordiane
15
Dat hi niet was out van jaren,
 
Als hi quam van Persen gevaren,
 
Daar hi sinen wille dede,
 
Dattene buten Rome, der stede,
 
Philip, .i. groot here, versloech,
20
Ende dat behendelike genoech.
 
Dese Philip had gewesen
 
Te Rome .i. groot here voor desen.

Van tween Philippen keysere, deerste kerstine. .XV.

 
In dien tiden dat men die gedinkenisse
 
Screef CC .xl. ende sesse
 
Van den incarnacioene ons Heren,
 
So begonde Philip regneren.
5
Vii. jaer regneerde die gone
 
Mit Philippe, sinen sone.
 
Dit was deerste keyser kerstijn.
 
Rome hadde voor den tiden sijn
 
Ghestaen volle .m. jaer;
10
Dies maecte men grote feeste daer.
 
Haymo doet ons verstaen
 
Dat die paeus Fabiaen
 
Desen keyser ter offerhande
 
Niet wilde ontfaen te sinen handen,
15
Spaesdages, eer hi ontfaen
 
Penitencie hadde ende gedaen;
 
Ter vigelien van desen
 
Van dat hi niet had gewesen
 
Paesschen daar hi hem dat in dede.
20
Dese keyser ontfinc kerstenhede
 
Bi Poncius, den heiligen man;
 
Dies coemt van hem hier sprake an.

Van sinte Ponciuse. .XVi.

 
Een senatuer Marcus genant
 
Ende Julia waren, als ict vant,
 
Poncius moeder ende vader.
 
Eens gingen si ten tempel te gader
5
Haren god te eerne daer;
 
Nu was die vrouwe mit kinde swaer;
 
Die duvel den pape daer besat,
 
Ende hi wart roepende na dat,
 
Dat die vrouwe droege .i. kint,
10
Bi dien die goden sere warden gescint.
 
Alse dat Julia heeft verstaen,
 
Liep si wech mit haren man saen,
 
Daarbi in enen husekijn,
 
Ende dede haer selven grote pijn
15
Om te verderven die dracht.
 
In haer selven heeft si gedacht
 
Dat beter is dat sijt bestervet
 
Dat si die vrucht bedervet,
 
Dan daerbi die dinc gescieden
20
Die si den pape hoorde bedieden;
 
Maer dat heeft onse Here belet;
 
Alse God wilde, so wart haer bet,
 
Ende van haer geboren waert
 
Een knapelijn kint; ongespaert
25
Wil si dat ment dode saen;
 
Die vader seide: ‘Neen, laet staen;
 
Jupiter wreect hem wel, wil hi;
 
An onse kint en sellen wi
 
Ons besmetten niet.
30
+Die vader dat kint Poncius hiet.
 
Men liet in genen tempel comen.
 
Alst quam so dat mochte vromen,
 
Dede men tkint ter scole gaen.
 
Al dat hoorde, onthelt saen,
35
So dat scheen connen al.
 
Eens quamt also, int getal,
 
Daert mit enen geselle sine
 
Ter scolen waert ghinc, daert kerstine
 
Hoorde singen dit bedieden:
40
‘Al te male die gode der lieden
 
Sijn duvele.’ Alse Ponciaen dit hoort
 
Stoet hi, ende seide dese woort:
 
‘Here, dien loven dese kerstine,
 
Bringe mi in die kennisse dine.’
45
Doe ghinc hi jeghen die dore staen,
 
Daer hi die woorde in hadde verstaen.
 
Ponciaen was paeus doe dare
 
Die der kindere wart geware,
 
Ende seide te hant: ‘Dese gelike
50
Der kinder is dat hemelrike.’
 
Men liet Poncius daer inne
 
Mit sinen geselle, die mit sinne
 
Vragede wat waren die dingen
 
Die si daer hadden horen singhen.
55
Ponciaen heeft hem geleert,
 
Ende hem ende sinen geselle bekeert
 
Die men heet Valerius.
 
Eens gesciede het aldus
 
Dat Poncius van scolen quam,
60
Sijn vader vragede hoe hi vernam,
 
Ende hoe hem sijn meester behaget.
 
In andre woorden Poncius saget
 
Dat hi noyt was geleert so wale,
 
Alse hi gisteren was tenen male.
65
So vele sprac hi jegen den vader
 
Dat hine bekeerde al te gader.
 
Men onboot Ponciane
 
Die hem dat doopsel brochte ane
 
Mit sinen misnieden. Saen daernare,
70
Sterft die vader; doe moeste dare
 
Poncius gaen an souder goet
 
Dat hi nochtan ondancs doet,
 
Ende wart weert ende sere gemint,
 
Ende alre doghet bekint.
75
Sint, als paeus was Fabiaen.
 
Is hi mit minnen an heil gegaen,
 
Ende gaf hem vele van sinen goede,
 
Daer des menichs armoede
 
Mede wart gestelpt van Rabiane.
80
Nu quam die tijt, na minen verstane,
 
Dat Rome hadde gestaen .m. jaer;
 
Dies wilden die .ii. Philippen daer
 
Beide den goden enten lieden
 
Feeste maken, des si onbieden
85
Poncius om hem beraden
 
Hoe sijt mit meesten love gedaden.
 
Want Poncius hiet doe die man
 
Daer van duechden meest lach an.
 
Als hi den keysere wille hoorde,
90
Gaf hi dese andwoorde:
 
‘Ghi, heren, die aldus sijt boven,
 
Mit rechte soudi den genen loven
 
Van wien dat u al comen si.’
 
Ende si seiden: ‘Daer om wil wi
95
‘Feeste maken den goden teren.’
 
Poncius sprac : ‘Wel, lieve heren,
 
En weest hier of meer misraect;
 
Ens maer een God, die al maect
 
Ende alle dinc wassen doet ende leven,
100
Ende diet al nemen mach ende geven.’
 
So vele heeft dese heilige man
 
Den .ii. keyseren gesproken an
 
Dat si den vrayen God bekenden,
 
Ende waer si mochten, dafgoden scenden,
105
Ende vingen dat doopsel ane
 
+Van den heiligen Fabiane.
 
Van Poncius blivet nu die tale,
 
Maer hier na suldiere of horen wale.
 
Nu seit ons Huge van Flori
110
Dat elc van desen .ii. keyseren si
 
Verslegen in sonderlinger stede,
 
Dat Decius doen dede,
 
Ende wart so keyser ende here,
 
Ende crancte kerstijnheit sere.

Van den keyser Deciuse. .xvii.

 
Nu alse Decius keyser was,
 
Screef ons Heren jaer, als ict las,
 
Cc. l. ende drie.
 
Van Hongerien geboren was hie.
5
Als hi die .ii. keysere goede
 
Hadde doen verslaen, in fellen moede
 
Wart hi op die kerstine scaren
 
Ter keysere onwerde, die kerstijn waren.
 
So ghinc men hare en tare slaen
10
Waer dat men kerstine conde bevaen.
 
Paeus Fabiaen wart martelare.
 
Cornelis wart paeus daernare.
 
Fabiaen was van Rome geboren.
 
Fabius wi nomen horen
15
Sinen vader. Van Fabiane
 
Doe men ons dit te verstane
 
Dat ene witte duve gevlogen
 
Quam eens op sijn hoeft van hogen,
 
Ende dat hi wart paeus om dat;
20
Xiii. jaer bi paeus sat.
 
Decius dede hem thovet of slaen.
 
Te Jherusalem hevet ontfaen
 
Martelye bisscop Alexander,
 
Ende in der werelt menich ander.

Van sinte Denise bisscop van Alexandrien. .xviii.

 
Alse die kerstine in deser wijs
 
Waren gepijnt, was .i. Denijs
 
Bisscop van Alexandrien.
 
Alse mit hare vulre partien
5
Die heidine pijnden om sijn ...
 
Heeft bi geseit: ‘Wats u gesciet?
 
Hoe pijndi om mijn hoeft dus sere?
 
Slaet of ende draget uwen here,
 
Ende maecter of ene grote ghichte.’
10
Menich salichlijc gedichte
 
Screef dese heilighe Denijs,
 
Ende levede, maect men ons wijs,
 
Tot in Galiens .xiiste jaer,
 
Die oec Decius hiet, vorwaer
15
Dat hi besat dat roemsche rike.
 
Dese Denijs bescreef heiligelike
 
Die passie van vele martelaren,
 
Die in sinen tiden waren
 
Te Alexandrien, in die poort.
20
Van enen tyrant maecti ons woort,
 
Die voor Decius quam
 
I. jaer ende maecte die heidine gram
 
Ende fel op dat kerstenhede
 
tAlexandrien, in die stede;
25
Dymin, so hiet die tyrant.
 
Dat heidine volc hem niet bewant
 
Dan te tormenten die kerstine.
 
Enen daden si grote pine,
 
Metrinus was sijn name;
30
Dese wart martelare Gode bequame;
 
Mit stocken si hem tlijf stucken sloegen;
 
Dat en mocht hem niet genoegen,
 
Sine hebben sijn ogen uut geboort
 
Mit scerpen riede ende uter poort
35
Worpen sine ende steenden daer.
 
Een edel wijf nam hi daernaer,
 
Ende slepedense achter straten,
 
So dat si dat lijf moeste laten.
 
Si namen al der kerstine goet,
40
+Elc dat hem stont in den moet,
 
Ende wat dat hem niene voeget,
 
Hebben si te gader geloeget
 
Ende verbrandent al te male,
 
Dit verdroegen die kerstine wale,
45
Ende al om hem diet al gebiet.
 
Ene maget, die Apollonia hiet,
 
Daden si pine menigerande;
 
Si togen haer uut hare tande;
 
Doe maecten si enen groten brant
50
Tharen behoef, daer si te hant
 
Bi goeden moede allene in ginc.
 
Den menigen wonderden daer die dinc
 
Dat die kerstine an pinen eer vaen
 
Eer mense te pinen mach bestaen.
55
Serapyone ontfesten si mede
 
Alle die juncturen siere lede,
 
Ende worpen neder van hogen,
 
Daer hi die doot bi moeste gedogen.

Van Novate den buggere. .xix.

 
Luttel kende die quaet
 
Goods genade pape Novaet,
 
Die levede in desen stonden.
 
Hi seide wie dat dade hoeftsonden,
5
Na sijn doopsel, dat onse Here
 
En vergave nemmermere
 
Om geen berou no om ghene
 
Penitencie groot no clene.
 
Maer het wederseide dat
10
Cornelis, die doe paeus sat.
 
Oec sprac tegen dese heresien
 
Die bisscop van Alexandrien
 
Tier tijt, die heilighe Denijs,
 
Ende menich ander goet man wijs.
15
Ene concilie wart doe gestaect,
 
Daer Novaet in was ontmaect
 
Ende gesteken uter kerken
 
Ende alle diene wilden sterken.
 
Dese heresie wilde wederstaen
20
Die heilige bisscop Cypriaen
 
Ende screven salichliker weder,
 
Om die bi sonden vallen neder,
 
Dat mense troesten sal op te stane
 
Om penitencie aen te vane.
25
In dat gescrifte toget hi met
 
Dat haere menich heeft besmet,
 
Die twereltlike goet so mint
 
Datten al mit banden bint,
 
Daer si ghene doget ane en vaen;
30
Al is deser liede waen
 
Dat si besitten tgoet dat heet hare,
 
Neen, si besurent sware;
 
Si sijn scalke van haren sinne,
 
Ende niet heren van den gewinne.

Van sinte Aechten. .xx.

 
Ene van zeden scone uutvercoren
 
Was Aechte, ene maget wel geboren,
 
Van Cathanense; nu quam van hare
 
Voor Quintiane die niemare,
5
Diese te wive hebben woude,
 
Dat si node loven soude,
 
Die baeliu was van den lande;
 
Maer als hise kerstijn bekande,
 
Doe dedise mit enen wive,
10
Die was van onsuveren live
 
Ende vele der werelt hadde geplogen,
 
Of sise yet soude mogen bogen
 
Tsinen wille, in enigher wise.
 
Dit wijf hiet Affrodise,
15
Diese niet verkeren mochte.
 
Doe deet mense in den kerker onsochte
 
Een stic, ende doe vragede men hare
 
Wat si woude; al openbare
 
Seide si dat si ware kerstine.
20
Doe ghinc men haer doen pine;
 
Men hincse in eculio,
 
+Een torment dat heet also,
 
Daer si of seide dat haer bequame
 
Als of sire goede niemare of vername,
25
Want si seide, die maget fine,
 
Dat men dade menige pine
 
Aen dien tarwe, dat grene goet,
 
Eer men in den spiker doet.
 
Doe dede men haer die borst of sniden;
30
Te Quintiane sprac si tien tiden:
 
‘Du souts te rechte gevroeden bet
 
Dan te quetsen dat let
 
Dattu zoges an die moeder dijn.’
 
Doe was gedaen dat magedijn
35
In den kerker van felre wise,
 
Sonder dranc ende sonder spise.
 
Nachts quam sinte Pouwels te hare,
 
Als oft een aersater ware,
 
Ende hi seide, hi woutse genesen.
40
Si seide dan soude niet wesen
 
Dat si genase bi eertschere saken.
 
Hi loech; doe wildi haer cont maken
 
Dat hi van Gode gesent daer was.
 
Hi voer wech, ende si genas,
45
Ende si heeft onsen Here gelovet.
 
Van vare worden si al verdovet
 
Van den lichte dat si daer sagen;
 
Also dat si haer gewagen
 
Dat si wech ghinge, worde sijs te rade.
50
Si seide dat sijs niene dade.
 
Des vierden dages wart die heilige maget
 
Voor den baeliu gebrocht, die vraget
 
Wie datse hevet genesen,
 
Of si tsinen wille sal wesen.
55
Si seide: ‘Daer en helpt niet omme gehaect.’
 
Doe dedise wentelen al naect
 
Op gloeyenden colen ende scerven gemanc.
 
Doe wart daer eertbeve dranc;
 
Een deel des muers viel van der poort
60
Ende heeft .ii. grote heren vermoort.
 
Doe riepen die liede alre meest,
 
Dat daer gesciede dat tempeest
 
Om tonrecht dat men an Aechten dade.
 
Hier om wart men te rade
65
Dat mense ten kerker dede gaen;
 
Ende als sire in quam, also saen
 
Viel si neder in die gebede,
 
Ende gaf Gode die ziele ter stede.
 
Die kerstine namen den lichamen
70
Ende gaven hem sepulture tsamen.
 
Doe quam daer .i. enghel rene,
 
Ende gaf ene tafel van stene,
 
Daer men dit in bescreven siet
 
Na dien dat tlatijn bediet:
75
‘Si hadde enen heiligen sin,
 
Ghewillich ende haers dancs daerin,
 
Altoes in die ere van Gode,
 
Verlossige haers lands van node.’
 
Hier na die baeliu Quintiaen,
80
Die is in een scip gegaen,
 
Van peerden geslegen overboort,
 
Verdronken ende verdreven saen voort,
 
Dat men niet geweten can
 
Dat hi oyt vonden was, die man.
85
Alst getide quam van den jare,
 
Dat seg ic u voor ware,
 
So wart gesien daer comen voort
 
Uut enen berghe bi der poort
 
Groot vier dat liep ter poorten waert,
90
Alse dat water loopt ter vaert,
 
Ende als men geware wart daer ave,
 
Liepen die heidine ten grave,
 
Ende namen tdecsel so daermede
 
Jegen tfier ende daer ter stede,
95
Daer sijt gemoeten, ist gecisseert;
 
Dattem menigen heeft bekeert.

Van den seven Slapers. .xxi.

 
Een wonder groot hoort hier lesen.

Vorige Volgende