Logo DBNL
Spiegel historiael. Tweede partie (fragmenten) [alleen brontekst] (1998)

Spiegel historiael. Tweede partie (fragmenten) [alleen brontekst]

(1998)–Philip Utenbroecke–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

[Fragment 1]

 
+.....
 
Te Michena in die poort
 
Quam sinte Andries, daer grote moort
 
Seven duvele daden onder die lieden;
 
Si laghen, hore ic bedieden,
5
In graven bi den weghe, mit stene
 
Worpen si liede doot menich ene,
 
Als die lieden Andriese vernamen,
 
Mit love si jeghen hem quamen;
 
Si riepen: ‘Onse salicheit
10
Is in dine hant’; hi hevet geseit:
 
‘Wildi geloven, van alre dere
 
Werdi quite!’ - ‘Ja wi, here,’
 
Riepen si alle, ‘na dijn woort’.
 
Doe riep hi die duvele voort;
15
Si quamen voor hem, hi hiet se varen;
 
Wech sonder quaet doen si misbaren
 
Ende voeren wech, niement wiste waer.
 
Alle die liede doopti daer
 
Ende wyede, bisscop te sine,
20
Enen goeden man, hiet Celestine.
 
Hiena sette sine vaert
 
Andries te Nicomedien waert,
 
Daer men hem brochte jeghen doot
 
Een kint, daeromme rouwe groot
25
Die liede dreven, diere quamen mede.
 
Andries hats ontfermich(e)de
 
Ende bat hem doen te verstane
 
Hoe den kinde den doot quam ane?
 
Men seidem, daert op sijn bedde lach,
30
Dat men seven honde comen sach,
 
Diet doden ende scoorden algader.
 
Doe vraechde Andries des kijnts vader,
 
Dat hi hem soude willen geven
 
Die sijn kint dade leven.
35
‘Ic gheve hem tkint’, heefti geseit.
 
Doe dede sinte Andries ghereit
 
Dat kint leven, ende ledet met
 
In die poort; Ons Heren wet
 
Leerdi hem, ende doopte mede;
40
Vele goets dedi daer in die stede.

Noch van denselven, lxv.

 
Goods wet ghinc voort leren scone
 
Sinte Andries; van Tessalone
 
Viel hem .i. jonghelinc ane,
 
Om in sijn leren te volstane.
5
Nu haddi moeder ende vader rike,
 
Die verdroghen dat swaerlike
 
Ende mieden den sone, ende baden
 
Dat hi hem anders liete geraden,
 
Tkint en micte niet hare bede
10
Ende winschede dat hare rijchede
 
Te niete w(o)orde, opdat si wouden
 
Gode kinnen ende an hem houden,
 
Doe quam Andries, diet hem riet
 
Hare nutscap, maer si ne mictens niet,
15
Als Andries sach al niet sine pine,
 
Sloot hi die dore ende ginc te sine.
 
Doe wilden die ander thuus verbranden
 
Ende staker tvier in altehanden,
 
Ende tkint blusschede tfier allene
20
Mit water, dat was herde clene
 
Dat het in tvier warp in Gods namen.
 
Als vader ende moeder (sic) ende dat vernamen
 
Seiden si, dat haer kint ware
 
Worden .i. sterc toverare;
25
Doe wilden si doen mit lederen gaen
 
Int huus; si die dat bestaen
 
Wilden, heeft Onse Here geblent;
 
Daer si some of hebben bekent
 
Ende riepen: ‘Hi is allen goden boven
30
God, daer dese an gheloven.’
 
Die nacht quam, entie daer verblent
 
Waren, heeft God licht gesent,
 
Ende gewonnen weder haer sien.
 
Te sinte Andriese gingen si mittien
35
Ende baden hem om hare salichede,
 
+Ende hi, die dat gherne dede,
 
Leert se salichlike algader;
 
Maer des kints moeder ende vader
 
Bleven al ongeleert
40
Ende sijn in haer quaet thuus gekeert,
 
Ende storven beide binnen .l. daghen.
 
Nu heeft die jongelinc gewagen
 
Sinte Andriese, ende gebeden
 
So, dat si ghingen in der steden
45
Te Tessalone, daer mittien
 
Tkint van menigen was besien;
 
Entie jongelinc began
 
Prediken, daert Andries hoorde an.
 
Den volke wonderde van skints sinne;
50
Dierijn die baeliu wart in inne,
 
Dat an Andries so groot volc vel;
 
Bi sire lere nu waendi wel
 
Dat hijt bi toverien gedaen
 
Hevet, dus dede hine vaen,
55
Ende daerna dedine warpen sciere
 
Om te verteren voor die diere,
 
Daer hi of ongescaet is bleven;
 
Maer si, die die diere bedreven,
 
Worden gescoort ende gewont
60
Van enen stiere aldaer terstont.
 
Doe dede die baeliu enen lupaert
 
Doch (sic) stieren te Andriese waert,
 
Die des baelius sone verbeet thant,
 
Ende, nochtan dat die heilige sant
65
Den sone wedergaf sijn lijf,
 
So ne geloofde niet die keytijf;
 
Maer an Andriese viel menich man,
 
Die Gode loveden, ende wilden dan
 
Den baeliu daer slaen ter doot,
70
Maer dat sinte Andries verboot.
 
Een wijf sach dat wonder an,
 
Die sere bat den heiligen man,
 
Dat hi wilde tenen haren acker gaen,
 
Die lange woeste heeft gestaen
75
Van enen serpente groot ende stranc;
 
Want hets wel .l. cubitus lanc.
 
Die bede dede die goedertiere,
 
Ende ghinc mitten wive sciere,
 
Ende, als hi ten serpente quam,
80
Hief hi op sijn hoeft vreesam.
 
Doe sprac die apostel: ‘Lech neder
 
Dattu wileneer hiefs weder;
 
Den mensche, daer du ne bedrages met’.
 
Dat serpent heeft niet gelet;
85
Het wispelde vreselike ende want
 
Om enen boom, ende sterf tehant.
 
Nu hoort van desen apostel mee;
 
Eens predicti recht op die zee;
 
Voor hem quam gevloot .i. dode,
90
Dien hi saen leven dede bi Gode,
 
Ende vraechdem wie hi ware al bloot,
 
Ende hoe hem anquam die doot?
 
‘Sostrates sone van Machedone
 
Was ic, in uwe leringhe scone
95
Lerende, ende menige mirakel groot
 
Doende, hoordic segghen al bloot
 
Van enen man, daer ic in mine vaert
 
Was van Ytale te minen lande waert,
 
Ende dattie man oec liede das,
100
Dat hi sal machtichs Gods knape was;
 
Ende om te wetene dat ware,
 
So pensedic mi te comen hare,
 
Daer ic ende mine gesellen mee
 
Allene verdronken in die zee,
105
Daer ic of woude, oft moghelijc si
 
Dat het ware mit hem alst is mit mi’.
 
Tehant wel Andries ter bede,
 
Ende si quamen daer alle ter stede
 
Doot gevloten mitten zeebaren,
110
XXXIX datter waren,
 
Die sinte Andries bi sire bede
 
+Alle verwecte ende doopte mede,
 
Daer grote nutscap ave quam,
 
Want menighe bekeerde diet vernam.

Noch van denselven, lxvj.

 
Hier quam Andries tere poort,
 
Die men Patras nomen hoort,
 
Daer hem .i. wijf te voeten vel,
 
Ende seide: ‘Het is .i. evel fel,
5
Here, mijn vrouwe Maximille,
 
Ende bit, dat het si dijn wille
 
Nu te comen tot hare;
 
Si wildi leren volgen nare’.
 
Haer man Egeas die baeliu,
10
Die staet mede voor haer nu
 
Mit enen swaerde getrect al baer
 
Ende seget: ‘Als si stervet daernaer,
 
Sal hi hem doden mede.’
 
Sinte Andries ghinc daer ter stede
15
Ende hiet den baeliu sijn swaert
 
Insteken, ende nam ter vaert
 
Die vrouwe, ende hief se op al gesont;
 
Die baeliu wilde menich pont
 
Den apostel gheven daer,
20
Des hi niet en woude .i. haer.
 
Sint heeft Egeas verstaen,
 
Dat an Andries lere is gegaen
 
Algader sijn wijf, Maximille;
 
Dies was hi sere te sinen onwille.
25
Nu moesti, om besichede,
 
Van Patras varen teer ander stede,
 
Ende, binnendien dat hi was danen,
 
Ghinc Andries leren, ende vermanen
 
Ons Heren wet daer in die stede,
30
Dat hi menigen bekeren dede.
 
Nu is Egeas wedercomen
 
Ende heeft er kerstine vele vernomen,
 
Die hi taenbedene die afgode
 
Wilde dwinghen bi sinen gebode.
35
Doe quam Andries toten baeliu
 
Ende sprac: ‘Du biste hier juge nu,
 
Des soude van di werden bekint
 
Dijn juge, geeert ende gemint,
 
Die in den hemel is God ende here
40
Ende laten die (sic) no min no mere
 
Ghene gode moghen wesen.’
 
Egeas die sprac te desen:
 
‘Du bist Andries, die verkeert
 
Die liede, entie tempel ondeert
45
Mit ere onwiselike leren,
 
Die die van Rome, die keyser, die heren,
 
Hebben geboden te niet gaen.’
 
Sinte Andries antwoorde saen:
 
‘Noch en hebben die Roemsche heren
50
Niet verstaen des Goods soens leren.
 
Egeas sprac: ‘Omdat Jhesus,
 
Daer du of spreecs, tvolc leerde dus,
 
Hebben die Joden ant cruce ghedaen.’
55
Andries sprac: ‘Wiltu verstaen
 
Der crucen cracht, het waer di goet.’
 
Egeas al in quade verstoet
 
Wat dat seide die heilige man;
 
Hi deden vaen ende kekeren (sic) dan;
60
Tvolc wilden hebben uutgedaen
 
Enten baeliu mede verslaen;
 
Maer dat sinte Andries verbat,
 
Want die here wilde dat.
 
Nuchtens deden Egeas
65
Voor here comen, sulc als hi was
 
Te voren, heeft hine vonden nu.
 
Doe sprac tAndriese die baeliu:
 
‘Ic wane, du te nacht waers ontkeert
 
Van der dolinge, daer du of bist ondeert;
70
Men moeti mit tormente versaden.’
 
Andries sprac: ‘Wes wel beraden
 
Mi te tormenten hoe dattu wout,
 
Ic bin te gedogene al wel stout;
 
+Do du mi meer pinen does, ende seer,
75
So ic verhoge ende winne te meer.
 
Doe dede hine mit stocken slaen
 
Hen drien, diet hebben gedaen
 
Totdien dat moede waren die,
 
Ende noch .vij. waerve drie.
80
Doe bat hem Egeas noch,
 
Dat hem sijns ontfermede doch?
 
Andries sprac: ‘Du ne derf mijns
 
Niet ontfermen, maer al dijns;
 
Ic ghenese wel der pine,
85
Maer sonder ende waert saen die dine.’
 
Doe hieten Egeas, die tyrant,
 
An dien cruce doen tehant,
 
Daeran binden ende nagelen niet,
 
Dat bi niets te saen sterve in dit verdriet,
90
Sodat sine pine langhe dure.
 
Doe wart dat volc verstormt sure,
 
Maer dat die heilige apostel Ons Heren
 
Ghepaysierde mit saligher leren,
 
Dat si hem hebben so gesacht
95
Dat hi was ten cruce bracht.
 
Als hi der cruce wart gheware,
 
Groete hi se in blider gebare,
 
Sodat men an den cruce bant.
 
Doe begondi altehant
100
Den lieden leren hare salichede,
 
Dien dach dure, den andren mede.
 
Doe ne mochte tfolc niet langer beiden
 
Ende liepen ten baeliu, ende seiden
 
In sere verbolgender manieren:
105
‘Den gerechten vroeden, den goedertieren
 
Soutstu doen an den cruce niet.’
 
Dits dander dach noch hi bediet,
 
Dat nutte den lieden is, ende goet.
 
Als die baeliu dit verstoet,
110
Was hi van den lieden vervaert,
 
Ende liep tehant te cruce waert,
 
Als Andriese te doene ter spoet
 
Van den cruce; als dit verstoet
 
Andries, bat Gode dat hi hinge,
115
Dat men levende niet en bringe
 
Van den cruce altehant;
 
Wie daerom boot die hant
 
Sbleef (sic) hem stijf; ten derde daghe
 
Quam om hem, sonder saghe,
120
Een licht te groten wonder daer,
 
Ende geduerde ene wile daernaer,
 
Ende mitten lichte voer blidelike
 
Sijn ziele in hemelrike.
 
Als dit verstont vrou Maximille,
125
Si ne liets om niements wille
 
Si ne dede van den cruce den sant;
 
Met haren misnieden altehant
 
Sine eerlike in den grave groef,
 
Dat was gemaect thaers selfs behoef;
130
Ende Egeas, als wijt weten,
 
Wart saen van den viant beseten
 
Ende sterf in pinen groot, saen daerna,
 
Tot Patras in Achaya,
 
Dat men nu Moreye noemt.
135
Uut sinte Andries grave coemt
 
Ghevloeyt olye ende manna;
 
Alsvele coemt, als ict versta,
 
So wart die tijt daer goeder voorwaer;
 
Als luttel coemt, so wart hi swaer.

Van sinte Matheus, lxvij

 
Eer seide ic u wat moeste gedogen
 
Sinte Matheus, daer men hem nam sijn ogen
 
Int lant van Murnisdia,
 
Hoe hem sijn oghen God gaf daerna
5
Dat hi in Ethyopen coemt,
 
In ene stede, die men noemt
 
Baldabar, ende vant in die stat
 
Zaraon ende Arfaxat,
 
Twee quade valsche toveraren
10
+Daer die liede swaerlic of waren
 
Bedroghen; maer hi ontbant
 
Wat hi van hem gebonden vant,
 
Ende maecte hare valscheit openbare.
 
Hierna wart Matheus geware
15
Een, die Candacis was genant
 
Ende was der coninghinnen serjant,
 
Die sinte Philips .i. stic te voren
 
Ghedoopt hadde, als wijt horen,
 
Dese heeft Matheus tsinen huse geleit,
20
Daer groot volc toequam ghereit
 
Om te horen Matheus wijshede.
 
Die toveraren quamer mede
 
Mit .ij. draken gevenijnt;
 
Matheus daerjeghen ongepijnt
25
Dedi se slapen tenselven stonden
 
Voor sine voeten, of si conden,
 
Heeft hi geheten den toveraren:
 
‘Doe se opstaen!’ - Si ne mochten, twaren,
 
Dies si hem alle mochten scamen.
30
Dapostel deet se opstaen in Goods namen
 
Ende wechgaen, men wiste waer,
 
Sonder quaet te doene daer.
 
Groot hantgeslach wart saen daernaer
 
Om sconinx sone, die doot was daer;
35
Doe worden gehaelt die toveraren,
 
Omdat men waende dat si te waren
 
Den doden bringen souden te live,
 
Maer si ne conden, die keytive.
 
Candacius quam ter coninginne
40
Ende maecte haer van Matheus in inne;
 
Doe was hi aldaer gebracht,
 
Daer hi dede, bi der Goods cracht,
 
Den doden te live comen.
 
Als die coninc dit heeft vernomen,
45
Heeft hi Matheus te doene geboden
 
Sulke ere als men doet den goden.
 
‘Neen’, sprac Matheus, ‘in bin geen god
 
Maer cnape des Goods soens; sijn gebod
 
Es dat ic hier come tot u
50
Sinen wensc (?) te leerne nu;
 
Gaet saen ene kerke maken.’
 
Tfolc was gereet te deser saken;
 
Binnen .xxx. daghe wast gedaen;
 
Matheus gaf der kerken saen
55
‘Verrisenisse’ te hare namen,
 
Omdat die dinghen so toequamen
 
Bi der verrisenisse van den kinde,
 
Sinte Matheus, als ict vinde,
 
Sat .xxiij. jaer in die kerke,
60
Ende wyede vele papen ende clerke;
 
Ghedoopt wart die coninc Egippus
 
Mit sinen wive, ic verstaet dus,
 
Dat si leden een salich leven
 
Ende in goeden ende bleven.
65
Na des coninx Egippus doot
 
Wart Hyrtacus here groot
 
Ende coninc over al tlant.
 
Doe wildi hebben te hant
 
Epygenien, Egippus dochter,
70
Te wive, die vele sochter
 
Ware te sterven dan te sijn sijn wijf,
 
Want si beloeft hadde suver lijf
 
Gode te houden al haer leven,
 
Alst Hyrtacus heeft beseven,
75
Is hi an sinte Matheus comen
 
Ende bat hem te sinen vromen,
 
Dat hi Epygenien rade
 
Dat si sinen wille dade.
 
Sinte Matheus antwoorde dus:
80
‘Nu doe te gader, Hyrtacus,
 
Liede alsovele alstu sout mogen,
 
Daer saltu mi moghen horen toghen
 
Van goeden huwelic doochden vele.’
 
Dit bequam Hyrtacus wele
85
+Ende dede eens daghes volc tsamen,
 
Daer sinte Matheus in Goods namen
 
Van goeden huwelic spreken began,
 
Daer hi dogede vele leide an;
 
Maer hi maecte dus sijn ende,
90
Waer een knape, die hem genende
 
Te nemen sinen here sijn lijf (sic, sed wijf?),
 
Mit rechte verlore hi sijn lijf?
 
Aldus ist, no min no mee,
 
Van Epygenien ende Hyrcate,
95
Si is des oppersten coninx bruut,
 
Die du hem wils overluut
 
Nemen, dits te sware misdaen,
 
Alse Hyrtacus dit heeft verstaen,
 
Ghinc hi al verwoet van dan. (sic)
100
Dies clene micte die heilige man
 
Ende ende te rechte sijn dinc;
 
Hi troeste die liede, ende ghinc
 
In die kerke, ten dienste Ons Heren,
 
Daer hi salichlike ende mit eren
105
Onbeide sine salige doot.
 
In sine verwoetheit groot
 
Sende Hyrtacus enen serjant
 
In die kerke, daer hi vant
 
Den apostel voor den outaer;
110
Mitten sweerde doorstac hine daer;
 
Daer sterf hi heilich mertelare.
 
In groten toerne ende in misbare
 
Worden die lande altehanden
 
Ende wouden des conincx zale verbranden
115
Enten coninc hebben versleghen;
 
Maer, datter die clergie was jegen,
 
Die mit oetmoede voort wilden gaen,
 
Dus lietent die liede staen
 
Ende namen den apostel Ons Heren
120
Ende greven mit groter eren.
 
Epygenia entie clerke
 
Maecten over hem ene diere kerke;
 
Den armen gaf al haer goet
 
Epygenia, ende seide: ‘Ic moet
125
Jeghen Hyrtacus hebben groten strijt;
 
Hi is oec, die hem niet vermijt,
 
Hi ne sende an haer vele vrouwen
 
Die hem pijnden hoe si gelouwen
 
Haren sin te sijnre minnen;
130
Maer dies en const si niet gewinnen,
 
Tenen andren rade is hi gevaren
 
Ende wrochte bi toveraren,
 
Dat hem ne halp groot no smal;
 
Doe dedi ontsteken al
135
Mit viere thuus daer si in was
 
Dat vier (?) onlangen vlooch na das
 
Van dane in sijns selfs zale
 
Ende verbrande al te male
 
Ende datter in was al begene,
140
Sonder hi ende sijn kint allene.
 
In dat kint voer die viant
 
Ende dwanct so, dat liep te hant
 
Sapostels grave, ende wroechde algader
 
Die quaetheit van sinen vader.
145
Die vader wart lasers oec tien stonden
 
Ende sijn lijf al vol wonden,
 
So dat hem die wanhopen so deerde
 
Dat hi hem dode mit sinen sweerde.
 
Doe namen si daer tenen here,
150
Des lieden blide waren sere,
 
Die Epygenien broeder was;
 
Aldus gesciet, als ict las.

Van sinte Symoen ende van sinte Judas, lxviij.

 
Doe sinte Symoen ende sinte Jude
 
Quamen in Persen, doe vonden si lude
 
Die daer swaer bedrogen waren
 
Van .vij. valsche toveraren,
5
Die sinte Matheus hadde verjaget
 
Uut Ethyopen, als ment gewaget.
 
+Hiervoren nu hadde versament here
 
Jeghen die van Judia ter were
 
Varardach, diet lede scone
10
Ende van sconinx halve van Babylone,
 
Ende micte te weren die Joetsche scaren
 
Die al in Persen comen waren
 
Ende hadden ghedaen den lande lede.
 
Dese .ij. apostelen bede
15
Quamen int here Warardacs,
 
Ende, daer there sijns ghemacs
 
Plach, ende ruste was hem geboden,
 
Daert offerhande soude doen den goden,
 
Ende vraechden hem of si souden gezegen;
20
Maer die afgoden dies daghes swegen.
 
Doe voer men tere ander stat
 
Ende vraechde daer den afgoden dat,
 
Twi die gode niene spr(a)ken?
 
Daer wart hem bediet die saken
25
Door Goods apostelen, die sijn daer:
 
‘So ne spreken u goden niet al claer?’
 
Ende dit wart Warardac geseit,
 
Diet alsosaen heeft bereit,
 
Dat die apostelen waren gesocht
30
Ende vonden ende voor hem brocht,
 
Wane si waren ende om haer doen
 
Vragedi hem; doe sprac Symoen:
 
‘Wi sijn Ebreusche ende knapen mede
 
Des Goods soons, ende hier ter stede
35
Comen wi om uwe salicheit,
 
Als ic die Juden’, heefti geseit,
 
Hebbe vernomen ende kere,
 
Wil ic horen van uwer lere.’
 
- ‘Di waer beter’, hebsi geseit,
40
‘Al nu te kennen die waerheit,
 
Daer du bi kennen mochts dinen zege
 
Of pays mit eren allewege’.
 
Hi sprac: ‘Hoe mochte dat sijn nu?
 
Onse gode en spreken niet door u,
45
Die ons seggen souden tware’.
 
Doe spraken si al openbare:
 
‘Omdattu sout dier gode lieghen
 
Seker kennen, ende haer bedriegen,
 
Selwi hem geven belof
50
Dat si antwoorde geven daerof;
 
Si niet en weten die waerheit
 
Men vraget hem, si hebben geseit
 
Groot wijch, ende swaer, die sal comen
 
In beiden siden wart scande genomen’.
55
Doe loegen die apostelen sere:
 
‘Ghi lacht,’ sprac Warardac die here,
 
‘Ende ic bin in grote vare.’
 
Doe seiden dapostelen openbare:
 
‘Weest niet te droeve, na u begeren
60
Seldi pays hebben mit eren,
 
Morghen eer die tierche tijt.’
 
Dit hebben herde sere benijt
 
Der goden papen, ende quamen voort
 
Ende seiden: ‘Here, dese woort
65
Ghelooft niet; die dese spreken,
 
Si seggent al in losen treken
 
Dat men se niet over spiers hout,
 
Dut (sic) sout sien om dijn behout;
 
Dit sijn arme naecte lieden.
70
Den goden, die di tware bedieden,
 
Soutstu geloven;’ ende doe sprac
 
Totten papen Warardac:
 
‘Al sijn dit arme liede naect,
 
Sint si hebben so bout gemaect
75
Dat si jeghen die gode orconden,
 
Sal men se houden tottien stonden,
 
Hem ende u, entdat men weet
 
Seker hoe die waerheit vergeet;
 
Alse dat moghen weten wi,
80
+Wie men sculdich te eren si.’
 
Men dede also; ten morgenstonden
 
Also als die apostelen orconden,
 
No meer no min gesciede so.
 
Doe was Warardac herde vro,
85
Die die papen verbernen hiet;
 
Die apostelen wildens gedogen niet
 
Ende seiden: ‘Here, verstaet al bloot,
 
Wi ne comen hier om niemens doot’.
 
Warardac sprac: ‘Dats groot wonder;
90
Hier en is niement al besonder,
 
Hi nes om u leet gereet.’
 
- ‘Neen, here,’ hebben si geseet,
 
‘Onse meester gevet in sinen rade,
 
Dat men mit goede lonet quade’.
95
Warardac sprac: ‘Doch wesen sal
 
Der papen goet u, groot ende smal.’
 
Die apostelen antwoorden: ‘Here,
 
Dies en wilwi min no mere,
 
Maer, int ewelike leven,
100
Daer wart ons onse loen ghegeven.’
 
Arfaxat ende Saroes,
 
Die toveraren, daervoren of es
 
Gheseit, verstonden hoe daer is gevaren
 
Ende doe so ghinghen si openbaren
105
Hare toverie onder die lieden,
 
Entie apostelen si oec bieden
 
Te verwinnen mit hare cracht.
 
Warardac, hebdi die macht
 
Dat ghi se mit redene verwint?
110
Hets recht dat si sijn gescint,
 
Si seiden: ‘Doe voor ons gebieden,
 
Die du kens welsprekende lieden.’
 
Die coninc ende Warardac
 
Daden dat; sulc onghemac
115
Hebben die toveraren gedaen
 
Den lieden, dat si verloren saen
 
Hare tale ende haren sin,
 
Ende liet se also gaen van hin.
 
Warardac heeft dit geseit
120
Ten apostelen: ‘Nu doe gereit
 
Seitse die liede voor ons comen,
 
Entie toverare oec verdomen
 
Selwi saen, ende al haren aert.’
 
Dit was gedaen, ende mitter vaert
125
Daedsi die liede in Goods namen
 
Spreken, die hem begonden scamen
 
Van dien dat hem was gesciet
 
Dapostelen seiden: ‘Hebt tons niet
 
Onweerde, om onse cleder quaet,
130
Want in den clederen leit niet die raet,
 
Maer in die herte suver ende goet.’
 
Die ander andwoorden mitter spoet:
 
‘Mochti ons seker wel bewaren
 
Jeghen dese toveraren,
135
Wi wilden volghen uwer lere.’
 
Si seiden: ‘Ja wi’. Onse Here
 
Ghebaden si, dat aldaer teghinc
 
Der valscher toverien dinc.
 
Bi Warardacs heten, des hertogen,
140
Quamen si den coninc al voor oghen;
 
Dus hieten dapostelen den toveraren,
 
Dat si al hare macht daer openbaren.
 
Doe daetsi vele serpenten comen;
 
Die apostelen hebben genomen
145
In hare mantelen ongescaet;
 
Doe worpen si op der toverars quaet
 
Ende hieten se hem pinen ende doen niet.
 
Doe vloen die toveraers; als dit gesciet,
 
Die coninc ten apostelen hi seide:
150
‘Laet se hem doden te haren leide.’
 
Si seiden weder: ‘Dat moet bliven;
 
Wi ne willen niement ontliven.’
 
Doe spraken si den serpenten an:
 
‘Laet staen u quetsen;’ si dadent dan.
155
Hierof was wee den toveraren;
 
Doe si in haer bedwanc dus waren:
 
‘Drie daghe sal men u sparen noch,’
 
Spraken dapostelen, ‘dattu doch
 
Die sin van der quaetheit kere.’
160
Drie daghe bleven si gepijnt sere.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

titels