Kleyn liedtboecxken
(1633)–Pieter Jansz. Twisck–
Auteursrechtvrij
[pagina 346]
| |
Na de wijse: De heele werelt is in roeren.
ICk bevind het nu in dit leven
Waerheyt te zijn dat David seyt,
In sijn hondertste Psalm en seven
Die met schepen, soo hy uytleyt
Op de zee-vaert heeft uytghebreyt
Sijn hand'le
Over't groot water en met bescheyt
Gods wond'ren versoeckt ter zee.
Als hy sprack en een stom-winde
De baren opheefde goetront,
Dat sy ten Hemel voeren swinde
En wederom in den afgront
Dat hare ziel van anghst terstont
Wordt versaeght
En tuymelde heel onghesont,
Als eenen droncken man geplaeght.
In haer anghst riepen sy den Heere
Hy holpse uyt al haren noot
En stilde dat onweder seere,
Dat de baren haer leeghden bloot,
| |
[pagina 347]
| |
Sy waren blijde minjoot,
Dat 't stil was
Ende dat sy al vanden doodt
Te lande quamen op dat pas.
Die sullen dan den Heere dancken
En prijsen voor sijn groote goet
Voor sijn wonderbaerlijcke rancken
Die hy al aen de mensche doet.
Ick stae nu oock op sulcken voet,
Heere fijn,
Geeft dat ick u al met ootmoet
Oock prijse als't soo gaet met mijn.
Laet my ter saligheyt geschieden
Dat is mijn vriendelijcke bee
Ionas wou u ter zee ontvlieden,
Op sulcke wijs wil ick niet mee.
Het gingh haer recht na Davids ree
Doen sy't landt
Creghen deur stilte van de zee,
Soo deden sy u offerhandt.
Met Paulus heb ick oock geleden
Schip-brekinghe met swaer verdriet.
Geeft slechts, o Heere, datter niet mede
Al nae den gheest niet en gheschiet:
Soo wil ick u loven met vliet
| |
[pagina 348]
| |
T'alder stondt,
Alsmen u werck seer aensiet,
So ghedencktmen op u verbondt.
Want ghy hebt haer een perck ghegheven
Waer over datse niet en magh,
Hoewel de baren hoogh verheven,
Daer schijnt te wesen gheen verdragh,
Doch sy vermeughen niet een slagh
Teghen u raet,
Men houdt het voor een bly gelagh
Die in haer tempeest niet vergaet.
Hoe veel te meer sal't blijschap wesen,
Die hier raeckt uyt 'swerelts foreest
Ter ruste in u rijck ghepresen,
Men siet meenighen cloecken geest,
Die den vromen krenckt aldermeest
Om ter neer
Te brenghen, mijn hert is bevreest,
Doet my bystant o goede Heer.
Haelt my in u eeuwighe ruste,
Ter werelt is't seer prikeloos,
Waer ick my wend, of keer met luste
Ick bevind de mensch altijdt boos,
Daer is nau een bloeyende roos
Nae u wil,
| |
[pagina 349]
| |
En mijn vleys is soo roekeloos,
Hoe soud ick het langh houden stil
Wilt u, Heer, over my ontfermen,
My te helpen uyt 't prijcel hier,
Bewaert my voor alle quae stermen
Die aencomen met groot dangier
Sy brenghen my ter neder schier,
Goede Godt,
Behoet my van't eeuwighe vyer,
Bid ick ootmoedelijck in't slot.
Na beter. |
|