Kleyn liedtboecxken
(1633)–Pieter Jansz. Twisck–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Van den 104 Psalm.
WAt is de werelt met al haer rijckdom,
Eere glori, schoonheyt en reyne tom,
Die't dus, en soo cloeck'lijck weten te passen,
Om veel goet by een te rapen, te tassen,
Hy vindt met al sijn gout en silver hoop,
Niet een uer noch minuyt leven te coop,
Hy magh wat snorken, proncken ende pralen,
Die doodt sal hem het leven haest onthalen.
| |
[pagina 344]
| |
Voor al haer goet erven sy maer een graf,
Hun nacomers sot of wijs leefter af,
Haer schoone huysen vermaeck'lijcke hoeven,
Veel meerder dan sy tot noodruft behoeven,
Can haer niet helpen voor die felle doodt,
Maer worden verslonden 't zy cleyn of groot,
Ist geen dwaesheydt sijn leven dus te enden,
En sijn ziels heyl soo deerlijck te schenden.
Wat is afcomst eer en gunst by die mensch,
En schier het al te hebben na sijn wensch,
Wat magh baten niet te zijn, veel te schijnen,
Sijnen schijn moet doch haestelijck verdwijnen,
Hy moet varen daer 't alles henen vaert,
Van een prachtigh huys, al in de swarte aerdt.
Daerom siet ghy een in eer hoogh opvoeren,
En laet u ziel daer mede niet ontroeren.
Want den Godlosen die en zijn anders niet,
Dan stof dat haest van die wint wech vliet,
Sy zijn niet dan caf in al haer verheven
Dat van de lucht hene weer wordt ghedreven,
Onghestadigh haer doen en bedrijf,
Nu wel ghepronckt, dan een vuyl stinckent lijf,
Dan heerlijc staen, en prachtigh uytgestreecken,
Wel haest sietmen daer af gheblijck noch teecken.
Het dee my wee, het was mijn leyt en smart,
| |
[pagina 345]
| |
Tot in de gront en binnens van mijn hert,
Doen ick op der booser voorspoet weer dachte,
Siende hoe soet dat haer 't gheluck toe lachte,
En hoe haest het weder ter neder leyt,
En met eeuwigh wee claghen wordt beschreyt,
Wat ist of ghy u borst al laet opswellen,
En dan met alle homoet vaert ter hellen.
Te clyn ist dack, voor al haer groote goet,
Te gheringh ist lichaem, voor haer homoet,
Costelijck cieraet aen lijf en alle leden,
Toont 'tgrootsche hert, wellust en dertelheden,
Maer so haest als Godts handt te wrake gaet,
Wt ist met haer doen ende hooghe-staet,
Een felle schriek schiet fellijck door haer herte,
Wont en quelt haer ziele met duysent smerte.
Haer wesen is niet dan een leughen-beelt,
Een soote droom, die door de herssen speelt,
Een roock een damp, een schadu, en een schijnen,
Welc haest opgaet, en lichtelijck weer verdwijnen
Een Lely, een Roos, een Bloem, schoon van cleur,
Die cors verdwijnt, met haer schoonheyt en geur
Daerom wilt des werelts wesen versaken
En stelt u doen vast in Goddelijcke saken.
Na beter. |
|