Kleyn liedtboecxken
(1633)–Pieter Jansz. Twisck–
AuteursrechtvrijNa de wijse: Recht als een hert verlanght na een fonteyne. | |
[pagina 330]
| |
DEs werelts vreughde in ruste en schijne
Is gheheel teghen Gods ruste ghestelt,
Waer d'een comt daer moet den ander verdwijnen,
Dees twee zijn teghen malcander te velt,
'tRijck der Hemelen lijdt ghewelt,
Christus die helt
Door hem mooght ghy alleen overwinnen,
Laet die werelt, wilt met hem beginnen.
Die mensche meynt sijn vreughde te vermeeren
Door rijckdom, prael en alles overvloet,
En wil dat met veel ghenoechte verteeren,
Sulcx dunckt hem seer vermakelijck en soet,
Daerom soo jaeght hy nae veel goet,
Heeft hert noch moet,
Wanneer hy dit niet wel can becomen,
Vint weynigh rust, maer anghst, vrees en schromen.
Hy plaeght hem selfs gestadigh met veel sorgen
Vreesende 't verlies van sijn goeden en lust,
Altijdt beanghst zijn door leenen en borghen,
En soo leeft hy ghestadigh in onrust,
Sijn vreught en vreed wordt uytgheblust,
En heel versuft,
Hy en can tot rust noch vreughde comen,
Waer toe hy't ghewoel had voorghecomen.
| |
[pagina 331]
| |
Hy loopt en draeft, hy coopt en slaeft met hoopen
Hy schrijft, en wrijft, en drijft door lant en stee,
Om so voor sijn buyt-God veel goets te droopen
Maer hy plaeght hemselven slechts daer mee,
Heeft nimmermeer ruste noch vree,
Noch goede ree,
Want hy besit hem sijn hert en leden,
Niet anders als oft sijn vyant deden.
Als hy dan eens sijn vreughde meent te plegen
So comter wel haest teghenheydt aen boort:
Hier heeft hy een quade treur-brief ghekreghen,
Of daer heeft hy een quaedt gherucht ghehoort,
Somma 'tis over al discoort,
Claghen en moort,
Siet eens hoe seer hem sijn goede plaghen,
In plaetse van vreughde comen treur-daghen.
Daerom o mensch, wilt op u saeck wel achten
En ghedenckt die ydelheydt van u bedrijf,
Wilt u bedrijf in desen deel versachten,
En soeckt het Hemelsche met ziel en lijf,
'Tis goede, vreughde vast en stijf,
Voor man en wijf,
Die eeuwelijck duert heel onbesweecken,
Maer 'swerelts vreught sal als gal opbreecken.
Een Christen sijn vreughde en vermaken,
| |
[pagina 332]
| |
Wanneer hy ghedenckt sijn voorleden tijdt,
Dat hy verblijdt in ondeughd'lijcke saken,
Waer van dat hy met vreughd' nu is bevrijt,
Doet al sijn neerstigheydt en vlijt,
Oock met ghecrijt,
Om met tranen en wenen te saeyen,
Op dat hy eeuwighe vreughd' mocht maeyen.
Na beter. |
|