Kleyn liedtboecxken

Van Schip-breeckinghe.

Na de wijse: Bruynsmadelijn bruynsmadelijn, &c.

VReughde doe my nu singhen,
Waerom magh het doch zijn?
Wy waren cortelinghen
In swaer verdriet en pijn:
Want de doodt was ons soo nader,
Wy zijn't ontcomen te gader
Deur Godts ghenade fijn.

O doodt hoe bitterlijcken

Is u ghedachtenis,
Men soud u wel ontwijcken,
Soo't nu ghebleecken is,
Al cond'men gants niet behoeden
Van gelt, ladingh ofte goeden,
Men achtet soo ick gis,

[p. 289]

 

Gantschelijck niet te wesen,

 

Alsmen't leven behoudt,

 

O lieve mensch ghepresen,

 

Siet dat ghy wel aenschout:

 

Wilt ghy so noo d'eerste smaken,

 

Veel inde tweede gheraken,

 

Alsoo de Schriftuer cout.

 

De tweede doot wy lesen,

 

Comt noch veel harder aen:

 

De eerste moet doch wesen,

 

D'ander maghmen ontgaen

 

Al deur Godts ghenaderijcke,

 

Hoe comt dat wy alghelijcke,

 

Het soo weynigh acht slaen?

 

Dat een mensch ons dit male

 

Verlost had vande doot,

 

Wy mochten't niet betalen,

 

Soudmen wel segghen bloot:

 

Maer Godt heeft ons van't eeuwigh sterven

 

Verlost, nu wilmen selfs bederven.

 

Is het niet al te snoot?

 

Om't uyterlijcke leven

 

Laetmen wel altemeel,

 

Hier nae te zijn verheven

 

Is noch al beter deel

[p. 290]

 

Dat wy dit eens wel bedochten,

 

De tijdt wat beter overbrochten

 

Het is hier doch niet veel.

 

Alle ghediert gaet wicken

 

Van de doodt met grooter vlijt.

 

Wie soude niet verschricken

 

Van het eeuwigh ghecrijt?

 

Wel op wilt hier readt versoecken

 

Al in Schriftuerlijcke boecken

 

Haest'lijck sonder respijt.

 

Eeuwigh lof u gheschieden,

 

O Heer der Heeren groot,

 

Om dat oprechte lieden

 

Leven al zijn sy doot:

 

'Twelck mijn hert gheeft groot gheneughde,

 

Dat ick most singhen van vreughde,

 

Behoet my inder noot.

Na beter.