De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

Hoofdstuk XXX.
De koning komt op hem los. - Een standje tusschen vorsten. - Uiterst gedwee.

Toen ze aan boord gekomen waren, kwam de koning op mij af, pakte me bij mijn kraag en zei:

‘Je woudt ons ontsnappen, hè, jou aap! Ons gezelschap begon je te vervelen - niet waar?’

‘Neen, Uwe Majesteit,’ zei ik, dat is niet zoo - och, doe me asjeblieft geen kwaad, Majesteit!’

‘Dadelijk er mee voor den dag dan, en zeg ons, wat wel je bedoeling was, of anders zal ik je eens terdege bij je lurven pakken!’

‘Ik zal u, op mijn woord, alles vertellen, precies zooals het gebeurd is, Uwe Majesteit. De man, die mij vasthield, was bijzonder goed voor me; hij zei, dat hij het vorige jaar een zoon verloren had, die bijna even groot was als ik, en dat het hem daarom altijd speet, wanneer hij een jongen in zulk een groot gevaar zag. Toen allen door verbazing waren aangegrepen bij het vinden van het goud, en op de doodkist aandrongen, liet hij mij ontsnappen en fluisterde me toe: ‘Zet het op een loopen, want anders zullen ze je stellig ophangen!’ en ik maakte me uit de voeten. Ik vond het volstrekt niet noodig dat ik daar bleef - ik kon toch niets doen, en opgehangen te worden, daar had ik niets geen lust in, als ik er buiten kon. Ik bleef dan ook aanhoudend voortrennen, totdat ik een schuitje

[p. 201]

had gevonden; en toen ik hier kwam, zei ik tegen Jim, dat we ten spoedigste moesten wegvaren, want dat ze me anders zouden grijpen en ophangen, terwijl ik bovendien vertelde, dat ik vreesde, dat gij en de hertog niet meer in leven waart. Ik was zeer bedroefd en Jim ook, en we waren wat blij, toen we u zagen komen, vraag het maar aan Jim.’

Jim verklaarde dat het zoo was, en de koning beval hem, dat hij zijn mond moest houden, en zei: ‘Wel zeker, dat klinkt hoogst waarschijnlijk!’ en schudde me nogmaals door elkaar en zei, dat hij me zou verdrinken. Maar de hertog sprak:

‘Laat dien jongen loopen, oude gek! Zou jij soms anders gehandeld hebben? Zou jij naar hem gezocht hebben, als je zelf vrij hadt kunnen komen? Ik geloof er niets van.’

De koning liet me nu weer los, en begon de stad en al de inwoners te vervloeken. Maar de hertog zei:

‘'t Was beter als je jezelven vervloekte, want jij hebt het dubbel en dwars verdiend. Van den beginne af, heb je geen enkel ding gedaan, dat van gezond verstand getuigde, behalve dat ge zoo doodbedaard en zonder blikken of blozen met dat denkbeeldige kenteeken van een blauwe pijltje voor den dag zijt gekomen. Dat was inderdaad kostelijk, in één woord, 't was onbetaalbaar; en dat heeft ons gered. Want als het niet daarom geweest was, dan zouden ze ons gevangen gezet hebben, totdat de bagage van die Engelschen was aangekomen - en dan - was ons leven er mee gemoeid geweest. Maar die list bracht hen naar de begraafplaats en het goud bewees ons nog een veel grooteren dienst; want als die opgewonden gekken niet alles in den steek gelaten hadden en op elkaar aangedrongen waren om ook eens te kijken, zouden we vannacht met een das om geslapen hebben - van die dassen die niet verslijten en langer duren dan wij ze noodig hebben.’

Een oogenblik zwegen ze en verzonken in gepeins, daarop zei de koning op een manier, alsof zijn geest nog wat afdwaalde:

‘En we dachten nog wel, dat de negers het gestolen hadden!’

Dat deed me huiveren.

‘Ja,’ zei de hertog, langzaam en afgemeten en op een bijtenden toon: ‘Wij deden het.’

Na omstreeks een halve minuut, bracht de koning erg gerekt uit:

‘Volstrekt niet - ik deed het.’

De hertog hernam op dezelfde manier:

‘Integendeel - ik deed het.’

De koning maakte zich boos en zei:

‘Hoor eens hier, Bilgewater wat bedoel je daarmee?’

De hertog antwoordde vrij bits:

‘Als het daarop aankomt, dan zou ik, dunkt me, wel mogen vragen, wat bedoel jij ermee?’

[p. 202]

‘Onzin!’ zei de koning, vrij scherp; ‘maar ik weet niet - misschien heb je geslapen, en wist je niet wat je deedt.’

Nu stoof de hertog op zei:

‘Houd die vervloekte gekkenpraat voor je - zie je me voor zoo'n onnoozele hals aan? Denk je niet dat ik weet, wie het geld in de doodkist verborgen heeft?’

‘Ja, mijnheer! Dat begrijp ik heel goed, - want je hebt het zelf gedaan!’

‘Dat is een leugen!’ - en meteen vloog de hertog hem aan. De koning riep met een heesche stem:

Houd je handen thuis; laat mijn keel los.

‘Houd je handen thuis! - laat mijn keel los! - Ik trek alles in!’

‘Goed,’ zei de hertog, ‘maar eerst zul je me bekennen, dat jij het bent, die het geld daar verborgen heeft, met het doel om mij den een of anderen dag in den steek te laten, terug te keeren en het geld op te graven en dan alles voor jezelven te behouden.’

‘Wacht nog een oogenblikje, hertog - antwoord me eerst op deze eene vraag, ronduit en openhartig; als jij het geld er niet in gelegd hebt, zeg het dan, en ik zal je gelooven en al wat ik gezegd heb intrekken.’

[p. 203]

‘Jou oude schoelje, ik heb 't niet gedaan, en dat weet je drommels goed. Ziedaar -!’

‘Welnu dan, ik geloof je. Maar geef me nog even hier antwoord op - maak je nu maar niet zoo kwaad; was je niet van plan het geld weg te kapen en te verbergen?’

De hertog zweeg een oogenblik stil, en zei daarop:

‘Het komt er niet op aan wat ik van plan was, in elk geval heb ik het niet gedaan. Maar jij hebt 't er niet alleen op aangelegd, maar het gedaan ook.’

Als ik het gedaan heb, hertog, mag ik lijden dat ik nooit sterf, op mijn woord van eer. Ik wil niet beweren, dat ik er geen plan op had, want dat was wil zoo; maar jij - ik wil zeggen de een of ander - was me voor.’

‘Dat is een leugen! Je hebt het wel gedaan, en je zult het bekennen, of anders -’

De koning begon te reutelen, en bracht met moeite uit:

‘Houd op!’ - Ik beken!’

Ik was blij, toen ik hem dat hoorde zeggen, en ik kwam daardoor weer heel wat meer op mijn gemak. De hertog liet hem nu los en zei:

‘Als je het ooit weer durft ontkennen, verzuip ik je. 't Is waarachtig wat moois, nu te gaan zitten pruilen als een klein kind - net iets voor jou, na al wat je uitgehaald hebt. Nooit heb ik zoo'n gulzigen struisvogel gezien; dat wil alles maar inslokken - en ik heb je nog wel steeds vertrouwd, alsof je mijn vader waart. Je moest je schamen; dat staat er bij en hoort duidelijk hoe de schuld aan een paar arme negers op den hals wordt geschoven en zegt geen woord om hen te verdedigen! Ik begin mijzelven belachelijk te vinden als ik er aan denk, dat ik onnoozel genoeg geweest ben, om aan dien diefstal te gelooven. Wel vervloekt! nu kan ik begrijpen, waarom je er zoo happig op waart de ontbrekende som aan te vullen - je woudt het geld, dat ik met het Onvergelijkelijke Koningsdier verdiend heb, ook al inpalmen!’

De koning zei vreesachtig en met halfgesmoorde stem:

‘Maar, hertog, je hebt er zelf het eerst van gesproken het ontbrekende bij te passen, ik niet.’

‘Houd je mond! Ik verkies geen woord meer van je te hooren!’ zei de hertog. ‘En zie nu eens, wat er van gekomen is. Zij hebben al haar eigen geld teruggekregen en al het onze, op een paar stuivers na, op den koop toe. Ga naar je bed - en pas op, dat je me nooit van je leven meer aan mijn Doren ligt te leuteren over dit geval!’

De koning sloop stilletjes in de hut, en nam ter vertroosting zijn flesch mee; en het duurde niet lang of de hertog sprak ook zijn flesch aan. Ongeveer een half uur later waren ze weer zoo dronken

[p. 204]

als dieven, en hoe meer hun dronkenschap toenam des te vriendschappelijker werden ze, totdat ze ten laatste in elkaar armen lagen te snorken. Ze waren beiden smoordronken, maar de koning toch nog niet erg genoeg om te vergeten, dat hij niet meer mocht ontkennen, dat hij den geldzak verstopt had. Dat bracht me weer op mijn gemak en stelde me gerust. Terwijl zij lagen te ronken, geraakten wij natuurlijk druk aan de praat, en ik vertelde Jim alles.