De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

Hoofdstuk XIII.
Ontsnapping van het wrak. - De bewaker. - Het zinkt. - Een doodslaap.

Mijn adem stokte en de schrik sloeg me om het hart. Op een wrak gevangen met zulk een schurkentroep! Maar 't was nu geen tijd om zich door zijn gevoel te laten overmeesteren. We waren er op uit gegaan om het vaartuig te vinden, en nu moesten we 't houden ook. Onder angst en beven kropen we langs stuurboord en dat ging zóó langzaam, dat het wel een week scheen te duren eer we aan het achterschip kwamen. Er was geen spoor van een boot te zien. Jim zei, dat hij niet geloofde nog een stap verder te kunnen komen, de angst had hem zóó overmand, dat alle kracht hem ontzonken was. Maar ik maakte hem duidelijk, dat het stellig met ons gedaan zou zijn, als we op het wrak moesten blijven.

[p. 76]

We sukkelden dus weer verder. We zochten naar den achtersteven en vonden dien, vervolgens scharrelden we vooruit naar het vallicht, terwijl we ons voortdurend aan de luiken vastklampten, want de kant van het vallicht lag onder water. Toen we vlak bij de deur van de groote kajuit gekomen waren, zagen we eensklaps de boot. Ja wel, ik kon ze net eventjes zien. Wat was ik dankbaar! Nog een seconde en ik zou er in gesprongen zijn, doch daar werd juist de deur geopend. Een van de kerels stak zijn hoofd naar buiten, slechts een paar voet van me af, en toen dacht ik dat het met me gedaan was; maar hij trok zijn hoofd weer terug en zei:

‘Zet die vervloekte lantaarn uit het gezicht, Bill!’

Hij smeet een pak van het een of ander in de boot, sprong er daarop zelf in en ging zitten. 't Was Packard. Vervolgens kwam Bill naar buiten en sprong er ook in. Packard zei fluisterend:

‘Al klaar - zet af!’

Ik kon me haast niet meer vasthouden aan de luiken, zoo benauwd kreeg ik het. Maar Bill zei:

‘Wacht even - heb je zijn zakken nagezien?’

‘Neen. Jij?’

‘Neen. Dus moet hij zijn aandeel van den buit nog bij zich hebben.’

‘Welnu, kom dan mee - 't zou al te zot zijn al dien rommel mee te nemen en het geld achter te laten.’

‘Zeg eens - zou hij niet vermoeden waarom we terugkeeren?’

‘Ik denk het niet; maar in elk geval moeten we het geldhebben. Kom mee.’

Daarop kwamen ze weer uit de boot en gingen naar binnen.

De deur sloeg achter hen dicht, want het was aan den hellenden kant; in een wip was ik in de boot en Jim kwam hals over kop achter me aan. Het zakmes voor den dag gehaald, het touw doorgesneden, en daar gingen we!

We raakten de riemen niet aan en spraken of fluisterden niet; zelfs haalden we ternauwernood adem. Doodstil gleden we snel voorbij de raderkast en voorbij den achtersteven; eenige oogenblikken later waren we een honderd el van het wrak af en het laatste spoor er van vervloeide in de duisternis, zoodat we ons nu gered achtten.

Toen we drie- of vierhonderd el waren afgezakt, zagen we de lantaarn als een kleine vuurvonk even bij de deur der kajuit verschijnen en we begrepen daaruit, dat de schurken hunne boot hadden gemist en nu begonnen te begrijpen, dat ze in een even gevaarlijken toestand verkeerden, als Jim Turner.

Jim greep daarop naar de riemen en we trachtten ons vlot weer te achterhalen. Nu eerst begon ik me angstig te maken over de

[p. 77]

mannen - ik denk, dat ik er te voren geen tijd toe had gehad. Ik begon te overwegen hoe vreeselijk het was, zelfs voor moordenaars, in zulk een dreigend gevaar te verkeeren. Ik zei tot mijzelven, nu zou ik zelf wel eens een moordenaar kunnen worden en hoe zou mij dan zoo iets aanstaan? Ik zei dus tot Jim:

‘Zoodra we een licht zien, zullen we een honderd el er boven of beneden aanleggen, op een plaats waar jij en de boot goed verborgen kunnen blijven, en dan zal ik aan wal gaan en met een of ander verzinsel iemand zien over te halen om naar die bende te gaan en ze uit hun verlegenheid te redden, dan kunnen ze gehangen worden als het hun tijd is.’

Maar dat was een verkeerd denkbeeld; want al spoedig stak de storm bij vernieuwing op en ditmaal heviger dan ooit. De regen gutste van den hemel en nergens was een licht te zien; denkelijk was iedereen naar bed. We voeren de rivier af, steeds op den uitkijk naar lichten en naar ons vlot. Na langen tijd hield de regen op, maar de lucht bleef bewolkt; het begon te donderen en nu en dan zagen we bij het licht van een bliksemstraal een zwart ding voor ons uitdrijven en daar hielden we op aan.

Het was ons vlot en we waren wat blij, toen we er weer op waren. We zagen nu ook een eind ver rechts van ons op den wal een licht. Ik zei daarom, dat ik er heen wilde gaan. De boot was half vol goed, dat die schurken ginds op het wrak gestolen hadden. We wierpen het op het vlot op een hoop en ik zei aan Jim, dat hij er verder mee de rivier moest afzakken en, als hij dacht zoo ongeveer twee mijlen afgelegd te hebben, een licht te ontsteken en dat te laten branden, totdat ik zou zijn teruggekeerd; daarop greep ik de riemen, en roeide op het licht aan. Toen ik er wat naderbij kwam, vertoonden er zich nog drie of vier - tegen de helling van een heuvel. 't Was een dorp. Toen ik boven het licht op den oever was, haalde ik de riemen in en liet me drijven. Dichter bij gekomen, zag ik dat het een lantaarn was, die aan den geuzestok van een veerpont hing. Ik loerde rond naar den veerman, nieuwsgierig om te weten waar hij ergens sliep; en weldra vond ik hem voorbij de beting zitten slapen met zijn hoofd tusschen de knieën gezakt. Ik gaf een paar maal een duw tegen zijn schouder en riep luid:

Hij schrikte wakker; maar toen hij zag dat ik het maar was, gaapte hij eens flink, rekte zich uit en zei vervolgens:

‘Wel, wat is er gaande? Schreeuw maar zoo niet, jongen. Wat scheelt er aan?

Ik zei:

‘Vader, moeder en mijn zuster, en -’

Daarmee brak ik af. Hij zei:

‘Alle donders, ga toch zoo niet te keer, iedereen heeft wel eens

[p. 78]

verdriet en ellende te verduren, het zal wel weer terecht komen-Maar wat is er nu eigenlijk met hen gebeurd?’

‘Ze zijn - ze zijn - is u de bewaker van de boot?’

‘Ja,’ zei hij, met een zekere zelfvoldoening. ‘Ik ben de kapitein en de eigenaar, en de matroos en de stuurman en de bewaker; en soms vertegenwoordig ik ook de vracht en de passagiers. Ik ben niet zoo rijk als de oude Jim Hornback en ik kan ook niet zoo verduiveld edelmoedig en goed zijn voor Jan en alleman als hij is, en niet zoo met geld smijten; maar toch heb ik hem dikwijls gezegd, dat ik niet met hem zou willen ruilen; want, zei

Wel, wat is er gaande?

ik, het leven van een varensgezel is juist een kolfje naar mijn hand, en 't is wel verdraaid, als ik twee mijlen buiten een stad zou willen wonen, waar je nooit van iets hoort of ziet, neen, dat zou ik niet willen voor al zijn schatten, al waren ze ook nog tweemaal zoo groot. Ik zeg maar -’

Ik viel hem in de rede met de woorden:

‘Ze zijn in een erbarmelijken toestand, en -’

‘Wie?’

‘Wel, vader en moeder en mijn zuster en juffrouw Hooker; och, als u er eens met uw veerboot heen woedt varen -’

[p. 79]

‘Waarheen? Waar zijn ze?’

‘Op het wrak’

‘Welk wrak?’

‘Wel, er is er maar een.’

‘Je bedoelt toch niet de Walter Scott?’

‘Jawel.’

‘Maar wat doen ze daar nu toch in 's hemels naam?’

‘Ze zijn er niet met opzet heengegaan.’

‘Dat geloof ik graag! Wel allemachtig, 't is slecht met hen gesteld, als ze er niet drommels gauw afkomen! Hoe is het mogelijk, dat ze zoo in de klem zijn geraakt?

‘Dat ging gemakkelijk genoeg. Juffrouw Hooker was uitgegaan, daar ginds naar de stad -’

‘Jawel, naar Booth's Landing - ga maar voort.’

‘Ze was uitgegaan, daar ginds naar Booth's Landing en juist met het vallen van den avond stak zij met haar negerin in de pont de rivier over, om den ganschen nacht bij haar vriendin te blijven, bij juffrouw - och, hoe heet ze ook weer, ik ben haar naam vergeten, en zij verloren hun stuurriem en draaiden in het rond en dreven een eind met den stroom af, omstreeks twee mijlen, en kwamen tegen het wrak terecht, en de veerman en de negerin en al de paarden die in de pont waren kwamen om, alleen juffrouw Hooker wist zich aan het wrak vast te grijpen en aan boord te klauteren. Omstreeks een uur na donker kwamen we in onze gewone schuit er voorbij, en 't was zoo duister, dat we het wrak niet zagen, voordat we er vlak bij waren; daardoor stootten wij er ook tegenaan; doch allen bleven we behouden behalve Bill Whipple - en och, dat was zoo'n beste kerel! - Hoe graag zou ik in zijn plaats verongelukt zijn!’

‘Deksels! Zoo iets verschrikkelijks is me nog nooit overkomen. En wat heb jelui toen gedaan?’

‘We riepen en schreeuwden zoo hard we maar konden, doch het water was te breed, zoodat niemand ons kon hooren. Daarom zei vader, dat we een van allen naar den wal moesten gaan om er op de een of andere manier hulp te zoeken. Ik was de eenige die zwemmen kon, en daarom beproefde ik den wal te bereiken, en juffrouw Hooker zei, dat als ik niet eer hulp kon krijgen, ik herwaarts moest gaan en haar oom opsnorren, dan zou die de zaak wel in orde brengen. Ongeveer een mijl lager af bereikte ik den oever, en sedert heb ik overal rondgedoold en getracht menschen te vinden, die eenige hulp zouden willen verleenen, maar zij zeiden:

‘Hoe, in zulk een donkeren nacht en bij zulk een fellen stroom? daar is geen denken aan; ga maar naar de veerboot.’ Als u nu wilt gaan en -’

‘Ja, ik zou het graag doen, geloof dat maar gerust; maar wie

[p. 80]

ter wereld zou er me voor betalen? Denk je, dat je vader -’

‘Wat dat betreft, heb daar maar geen zorg over. Juffrouw Hooker heeft me nadrukkelijk gezegd, dat haar oom Hornbak -’

‘Groote goedheid! is dat haar oom? Kijk eens hier, je gaat op het licht af, dat je ginds ziet, ben je daar eenmaal, dan sla je links af, dan zul je na ongeveer een kwart mijl aan een herberg komen; laat ze je daar zoo snel mogelijk naar Jim Hornback brengen, dan zal die wel voor de kosten instaan. En verbeuzel nu nergens je tijd, want hij zal er op gesteld zijn het nieuws te vernemen. Zeg hem dat ik zijn nicht in veiligheid zal gebracht hebben, voordat hij de stad heeft bereikt. Maak nu dat je wegkomt; ik zal eens even om den hoek rondkijken om mijn machinist op te scharrelen.’

Ik liep op het licht af, maar zoodra hij den hoek om was keerde ik terug, sprong in mijn boot, roeide in het doode water omstreeks zeshonderd el langs den oever op en hield mij tusschen eenige houtschuiten verscholen; want ik was volstrekt niet op mijn gemak, zoolang ik de veerboot nog niet had zien vertrekken. Maar over 't geheel genomen, was ik vrij wel in mijn schik, dat ik me zooveel moeite had gegeven voor die schurken, want niet velen zouden het gedaan hebben. Ik had wel gewild, dat de weduwe het te weten was gekomen. Zij zou, dacht me, trotsch op me geweest zijn, dat ik die ellendelingen had geholpen, want in ellendelingen en dooden stellen weduwen en brave menschen het meeste belang.

Al spoedig kwam het wrak als een donkere massa afdrijven. Een soort van kille huivering greep mij aan, en daarop roeide ik er op af. Het was vrij diep weggezonken, en ik zag terstond, dat er niet veel kans was, dat er nog iemand in leven zou zijn. Ik voer er omheen en riep een paar malen, maar er volgde geen antwoord: alles bleef doodstil. Ik voelde me een weinig bezwaard over de bende, maar toch niet erg, want ik bedacht, dat als zij het konden uithouden, het dan ook wel lukken zou.

Doch daar kwam de veerboot aan; ik liet me nu in de schuinte stoomafwaarts naar het midden der rivier drijven, en toen ik oordeelde, dat ik uit het gezicht was, greep ik de riemen en keek achter me, en daar zag ik hoe de veerboot rondom het wrak naar het stoffelijk overschot van juffrouw Hooker zocht, omdat de kapitein meende, dat haar oom Hornback daarop gesteld zou zijn; maar al spoedig gaf de veerboot het op en zette koers naar den wal, en ik spande alle krachten in en riep luid over de rivier heen.

Het scheen een heelen tijd te duren eer Jim's licht zich vertoonde, en toen dat gebeurde, leek het wel, alsof het duizend mijlen van me verwijderd was. Intusschen begon de lucht in het oosten een weinig grauw te worden: we legden aan op een eiland,

[p. 81]

verborgen het vlot, lieten de boot zinken, begaven ons wat landwaarts in en sliepen als ossen.