De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

Hoofdstuk X.
De vondst. - De oude Hank Bunker. - Vermomd.

Na het ontbijt begon ik een praatje over den dooden man en overwoog hoe hij wel om het leven zou gekomen zijn, maar Jim wilde er niets van hooren. Hij zei, dat het ongeluk zou aanbrengen; en bovendien, zei hij, was het niet onmogelijk, dat hij ons zou komen kwellen; volgens hem kreeg iemand, die niet begraven was, er veel eer lust in te gaan rondspoken, dan iemand die behoorlijk was onder den grond gestopt. Dat klonk vrij aannemelijk, en daarom sprak ik er geen woord meer over; maar toch kon ik niet nalaten er over te peinzen; ik zou zoo graag geweten hebben, wie den man doodgeschoten had en waarom.

We doorsnuffelden de kleeren, die we buit hadden gemaakt en vonden acht dollars in zilver tusschen de voering van een ouden wolligen overjas genaaid. Jim was van meening, dat de menschen uit dat huis den overjas hadden gestolen, want als ze geweten hadden dat er geld in zat, zouden ze het er niet in gelaten hebben.

[p. 57]

Ik zei, dat ze naar mijn oordeel den man vermoord hadden, maar Jim wilde daar niet over praten. Daarop zei ik:

‘Waar blijf je nu met je ongeluk; wat heb je gezegd, toen ik de slangenhuid hierheen sleepte, die ik vooreergisteren op den heuveltop had gevonden? Je zei, dat er de grootste ramp ter wereld op volgde, als men met zijn handen een slangenhuid aanraakte. Wel, ziedaar nu je onheil! We hebben al dien rommel ingepalmd en nog acht dollars bovendien. Konden we maar elken dag zoo'n ongelukje hebben, Jim.’

‘Dat komt er niet op aan; let maar eens goed op en spreek niet te bout. 't Zal nog wel komen, dat verzeker ik je, 't zal nog wel komen.’

En het kwam ook. 't Was Dinsdag toen we zoo spraken. Vrijdags lagen we na het middagmaal in het gras aan het hoogereinde van den heuvel en onze tabak was opgeraakt. Ik ging naar het hol om weer wat te halen, en vond er een ratelslang. Ik doodde haar en rolde ze op aan het voeteneinde van Jim's legerstede, en wel zeer natuurlijk, omdat ik er een grap van wilde beleven, als Jim ze daar vond. Doch 's avonds vergat ik de slang geheel en al en toen Jim zich op zijn deken uitstrekte, terwijl ik het licht opstak, was de kameraad van de slang er ook en beet hem.

Met een gil vloog hij op en het eerst wat we bij het licht zagen was de slang, die zich al kronkelend oprichtte tot een tweeden aanval. Ik velde haar neer met een stuk hout, en Jim greep haastig vader's brandewijnkruik en begon het vocht op de wond te gieten.

Hij was blootsvoets en de slang had hem juist in den hiel gebeten. Dat kwam nu maar alleen, omdat ik zoo dom geweest was er niet aan te denken, dat, zoodra men ergens een doode slang neerlegt, de kameraad er naar toe komt en zich er omheen kronkelt. Jim zei, dat ik den kop van de slang moest afhouwen en weggooien, vervolgens het vel er af stroopen en een stuk er van braden. Ik deed zulks en hij at het op, bewerende dat het hem genezing zou aanbrengen. Ook liet hij mij de ratels er af nemen en die om zijn pols binden. Dat zou helpen, zei hij. Daarop sloop ik stilletjes heen en wierp de slangen een heel eind weg tusschen het struikgewas; want ik wilde niet hebben dat Jim er achter zou komen dat het mijn schuld was, al kon ik het ook niet helpen.

Jim lurkte gedurig aan de kruik en nu en dan raakte hij de klus kwijt, wentelde zich om en schreeuwde luid; maar telkens als hij weer tot zichzelven kwam, begon hij opnieuw aan de kruik te lurken. Zijn voet zwol vrij dik op, en zijn been ook; maar weldra begon hij dronken te worden, en toen dacht ik: nu is het in orde; maar ik zou liever door een slang gebeten zijn dan door vaders brandewijn.

Jim moest vier volle dagen en nachten blijven liggen. Toen was

[p. 58]

de zwelling geheel over en hij zelf weer kant en klaar. Ik nam bij mijzelven het besluit, dat ik nooit weer een slangenvel met mijn handen zou aanraken, nu ik gezien had wat er het gevolg van was. Jim hield zich overtuigd, dat ik hem een volgende maal gelooven zou, en hij zei, dat het aanvatten van een slangenvel zooveel onheil na zich sleepte, dat we er misschien nog niet eens zoo zouden afkomen. Hij keek nog liever duizendmaal over zijn linker schouder naar de nieuwe maan, dan dat hij een slangenvel met de hand zou aanraken. Ik begon het eenigszins met hem eens te worden, ofschoon ik het er altijd voor gehouden heb, dat het kijken naar de nieuwe maan over zijn linker schouder een van de onvoorzichtigste en dwaaste dingen is, die men maar doen kan. De oude Hank Bunker deed het eens en pochte er op; doch nog geen twee jaren later was hij dronken en viel boven van den toren te pletter; ze sleepten hem weg tusschen twee schuurdeuren als doodkist en verbranden hem zoo, naar er verteld wordt, doch ik heb het niet gezien. Ik heb het van vader gehoord. Maar in elk geval kwam het nergens anders van, dan van die gekke manier om naar de maan te kijken.

Er verliepen eenige dagen en de rivier keerde weer binnen hare oevers terug; en bijna het eerste wat we deden was een gevild konijn aan een der groote vischhaken te slaan en vervolgens uit te zetten; we vingen er een heele kerel van een katvisch mee; hij was zes voet en twee duim lang en woog meer dan twee honderd pond. We konden hem natuurlijk niet baas, hij zou ons in den Illinois gesmeten hebben. We gingen er dus bij zitten en wachten zoolang, tot hij zich met rukken en plukken den dood had aangedaan. In zijn maag vonden we een koperen knoop, een kluwen en verscheidene stukken steen. Met de bijl spleten we het kluwen open en toen zat er een garenspoel in. Jim zei, dat ze er al lang in gezeten had, anders kon er niet zulk een groot kluwen van geworden zijn. Ik geloof niet, dat er ooit zulk een groote visch in de Missisippi is gevangen. Jim zei ook, dat hij nooit zoo'n groote gezien had. Hij zou bij ons op het dorp heel wat waard geweest zijn. Daar venten ze zoo'n visch bij het pond in het verkoophuis; iedereen koopt er een stuk van; het vleesch is zoo blank als sneeuw en gebakken erg lekker.

Den volgenden morgen zei ik, dat ik me erg begon te vervelen en me eens op de een of andere manier wilde ontspannen. Ik zei, dat ik voornemens was stilletjes de rivier over te steken, om eens uit te visschen wat er al zoo gebeurde. Jim vond dat goed; maar hij raadde me in het donker te gaan en scherp toe te zien. Vervolgens ging hij zitten peinzen en zei: Als je eens wat van die oude kleeren nam en je als een meisje verkleedde? Dat was inderdaad een goed denkbeeld. We maakten een van de katoenen jurken wat

[p. 59]

korter, ik sloeg mijn broekspijpen tot aan de knieën op en trok de japon aan. Jim haakte ze van achteren dicht, en het paste netjes. Ik zette den zonnehoed op en strikte hem onder de kin vast; voor iemand die me had willen aankijken, zou het net geweest zijn, alsof mijn gezicht in den elleboog van een kachelpijp stak. Volgens Jim zou niemand me herkennen, zelfs niet bij dag. Den ganschen dag oefende ik me om me aan de kleeren te gewennen en langzamerhand raakte ik er vrij wel in thuis. Alleen vond Jim, dat ik nog niet den gang van een meisje had; ook zei hij, dat ik me moest afwennen mijn japon op te beuren om in mijn broekzakken

Jim haakte ze van achteren dicht.

te komen. Ik sloeg er acht op en toen ging het beter.

Toen de duisternis begon te vallen begaf ik me naar den oever tegenover Illinois naar de boot.

Ik stak dwars over naar de stad, een weinig beneden het veer aanhoudende, en de kracht van den stroom dreef mij naar de bocht voor de stad. Ik legde aan en liep den oever langs. In een kleine hut, die langen tijd onbewoond was geweest, brandde licht, en ik werd nieuwsgierig, wie er zijn intrek had genomen. Ik sloop er heen en gluurde door het venster. Binnen zat een vrouw van omstreeks veertig jaar te breien bij een kaars, die op een pijnhouten

[p. 60]

tafel stond. Ik kende haar gelaat niet; 't was een vreemdelinge, want men kon me geen enkel gelaat uit de stad aanwijzen of ik kende het. Dat was een buitenkansje, want ik begon er me angstig over te maken, dat ik hierheen gekomen was; hoe licht konden de menschen mijne stem herkennen en me op het spoor komen. Maar als deze vrouw twee dagen in zoo'n kleine stad was geweest, zou ze me alles kunnen vertellen, wat ik wenschte te weten; ik klopte dus aan, en was er vooral op bedacht niet uit het oog te verliezen, dat ik een meisje was.