De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

Hoofdstuk IX.
Het hol. - Het drijvende huis. - Een goede vangst.

We wilden nu gaan rondzien naar eene plaats midden op het eiland, die ik bij het doorzoeken ervan ontdekt had; we begaven ons dus op weg en hadden de plek spoedig bereikt, daar het eiland maar drie mijlen lang en een kwart mijl breed was.

De bedoelde plek was een vrij lange, steile heuvel van omstreeks veertig voet hoog. Het kostte ons heel wat moeite om er bovenop te komen, omdat de kanten zoo steil en het kreupelhout zoo dicht was. Wij klouterden en kropen overal rond en vonden eensklaps een flink ruim hol in de rots, bijna bovenaan en naar den kant van Illinois. Het hol was zoo groot als twee of drie kamers bij elkaar, en Jim kon er rechtop in staan. Het was er koel. Jim stelde voor om onze have terstond er heen te brengen, maar ik vond het niet verkieselijk om altijd daar op en af te moeten klimmen.

Jim zei, dat, als we de boot op een geschikte plek verborgen, en al ons goed in het hol hadden, we er ons konden schuilhouden, zoodra er iemand op het eiland mocht komen; zonder honden zouden ze ons dan nooit vinden. En bovendien, de jonge vogels hadden immers voorspeld, dat het zou gaan regenen, en zou ik dan willen dat ons goed nat werd?

We gingen dus terug naar de boot en roeiden zoo dicht mogelijk

[p. 53]

bij het hol, waarheen we vervolgens al onze have droegen. Daarop snorden we dicht in de buurt een plaats op om de boot te verstoppen, tusschen de dichte wilgen. We haalden eenige visschen van de lijnen en zetten die weer uit; daarna begonnen we een en ander klaar te maken voor ons middagmaal.

De ingang van het hol was ruim genoeg om er een okshoofd naar binnen te rollen en aan den eenen kant ervan sprong de vloer een beetje naar voren en was goed vlak, zoodat het een geschikte plaats aanbood om er een vuur aan te leggen. Dat deden we dan ook en kookten er ons middagmaal.

We spreiden onze dekens uit als een vloerkleed en zoo gebruikten

‘Als Jim er niet geweest was, zou je nu hier niet zitten.

we ons maal. Al onze have hadden we netjes achter in het hol gebracht. Al spoedig begon het donker te worden en te donderen en te weerlichten; de vogels hadden dus wel gelijk gehad. Terstond daarop begon het te regenen, het water gutste naar beneden en het waaide zoo hard als ik het nog nooit had beleefd. Het was een van die stormen die 's zomers geregeld terugkeeren. Het wordt dan zoo donker dat alles pikzwart ziet; de regen plast in zulke dichte stroomen neer, dat de boomen, zelfs dichtbij, er uitzien alsof het spinnewebben zijn; er komen rukwinden opzetten, die de toppen der boomen tot op den grond doen doorbuigen,

[p. 54]

vervolgens doet een geduchte windvlaag de takken kris en kras door elkaar slaan; en dan, juist als het op zijn donkerst is - fut! daar is het weer klaar licht en men ziet om zich heen de toppen der boomen weer opdoemen, honderde ellen verder dan te voren; in een oogwenk wordt het nogmaals zoo donker als de nacht; de donder laat zich met verschrikkelijk knetterende slagen hooren en trekt vervolgens al rommelend langs het geheele zwerk, alsof er zware lasten van de trappen worden gerold.

‘Wel, Jim, wat is het hier prettig,’ zeide ik. ‘Ik zou nergens liever willen wezen dan hier. Och, geef me nog eens een stukje visch en wat geroosterd brood.’

‘Als Jim er niet geweest was, zou je nu hier niet zitten. Je zoudt dan ginds in het bosch geweest zijn zonder middagmaal, en nog doornat geworden zijn op den koop toe. Kuikens weten wanneer het zal gaan regenen en dat weten de vogels ook, jongen.’

De rivier bleef gedurende tien of twaalf dagen voortdurend wassen, zoodat ten laatste de oevers onderliepen. Op de lage gedeelten van het eiland stond drie of vier voet water. Aan den kant van Illinois had de rivier een breedte gekregen van verscheidene mijlen; maar aan den kant van Missouri was de breedte dezelfde gebleven, namelijk een halve mijl; de oever der Missouri bestond ook uit hooge, steile rotsen.

Overdag zwalkten we met onze boot overal op het eiland rond. Het was lekker frisch in de schaduw der dichte bosschen, al scheen de zon ook nog zoo fel. We worstelden ons tusschen de boomen door en soms hingen de takken zoo dicht boven het water, dat we een anderen weg moesten kiezen. Op elken half vermolmden omgevallen boom zagen we konijnen en slangen en dergelijk gedierte; en toen het eiland een paar dagen onder water had gestaan, werden ze zoo mak van den honger, dat we er vlak bij konden roeien en ze grijpen als we wilden; maar met de slangen en schildpadden ging het niet - die lieten zich in 't water glijden. Op den heuvel, waar onze grot zich bevond, wemelde het er van. Als we gewild hadden, zouden we heel wat huisdieren gekregen hebben.

Op zekeren nacht vingen we een stuk van een houtvlot op - 't waren beste pijnhouten planken. Het vlot was ongeveer twaalf voet breed en vijftien of zestien voet lang, en zes of zeven duim boven water lag een stevige, gelijke vloer. Overdag konden we dikwijls gezaagde blokken voorbij zien drijven, maar we lieten ze stilletjes gaan; zoolang het dag was vertoonden we ons niet.

Op een anderen nacht toen we even voor het krieken van den dag bij den kop van het eiland waren, kwam er een net getimmerd huis langs den westelijken oever met den stroom afzakken. Het had twee ramen en was met een zeil overdekt lang niet,

[p. 55]

mis. We roeiden er heen en klampten het aan boord - door een venster gluurden we naar binnen. Maar het was te donker om iets te zien. We legden dus onze boot er aan vast en wachtten het daglicht af.

De morgenstond begon reeds aan te breken, voordat we aan den voet van het eiland gekomen waren. Toen keken we door het venster en konden nu een bed, een tafel, twee oude stoelen, en allerlei dingen, die over den grond verspreid lagen, onderscheiden; ook hingen er kleeren aan den wand. In den versten hoek lag iets op den vloer dat veel had van een mensch. Jim riep dus:

‘Heila!’

Maar het bewoog zich niet. Daarom zette ik ook eens een keel op en vervolgens zei Jim:

‘De man slaapt niet - hij is dood. Stil nu - ik zal eens gaan kijken.’

Hij ging naar binnen, boog zich over den man heen, beschouwde hem nauwkeurig en zei:

‘'t Is een doode. Ja, waarachtig, en naakt op den koop toe. Hij heeft een schot in zijn rug gekregen. Mij dunkt, hij zal twee of drie dagen dood zijn. Kom eens hier, Huck, maar je moet hem niet in zijn gezicht kijken - 't ziet er al te afschuwelijk uit.

Ik keek in 't geheel niet naar hem. Jim wierp eenige oude vodden over hem heen, maar dat had hij gerust kunnen laten, want ik had voorstrekt geen lust om hem te zien. Een menigte oude, smerige kaarten lagen over den vloer verspreid, ook jeneverflesschen en een paar maskers van zwart laken; en aan alle zijden waren de wanden met de onbeduidendste woorden en teekeningen in houtskool besmeerd. Er waren twee oude, vuile katoenen pakken en een zonnehoed, verder hingen er eenige vrouwen onderkleeren aan den wand en ook eenige manskleeren. We brachten den rommel in de boot over; het kon ons te pas komen. Op den vloer lag een oude, gespikkelde strooien hoed; ik maakte er mij meester van. Ook vonden we er een flesch, waarin melk was geweest; er zat een soort van dot op om er een kind aan te laten zuigen. We zouden de flesch meegenomen hebben, als ze maar niet gebroken was geweest. Verder was er een versleten oude kist en een oude behaarde koffer met gebroken hengsels. Beide stonden open, maar er was niets van eenige waarde in achtergelaten. Uit de manier waarop alles verstrooid lag maakten we op, dat de bewoners overhaast vertrokken waren, zonder lust om veel van dien rommel mee te nemen. Verder vonden we nog een oude blikken lantaarn, een slagersmes zonder hecht, een nieuw zakmes, dat in een winkel wel tien stuivers kon gekost hebben, eenige vetkaarsen, een blikken kandelaar, een tinnen kroes, een gehavende beddedeken, een werktaschje met naalden,

[p. 56]

spelden, witte was, knoopen, garen en dergelijke, een bijl, eenige spijkers, een vischlijn zoo dik als mijn pink, met eenige monsterachtig groote haken er aan, een rol bukskin, een lederen halsband voor een hond, een hoefijzer, eenige flesschen met medicijnen zonder etiquetten; en juist toen we wilden heengaan, ontdekte ik een vrij goede roskam, terwijl Jim een halfsleten strijkstok en een houten been vond. De riempjes waren afgebroken, maar overigens was het been tamelijk in orde, ofschoon het voor mij te lang en voor Jim te kort was, terwijl we ook het andere been niet vinden konden, hoe we ook overal rondsnuffelden.

Alles bij elkaar genomen, hadden we dus een goede vangst gemaakt. Toen we gereed stonden om weg te varen, waren we een mijl van het eiland afgedreven, en het was klaarlichte dag; ik liet dus Jim zich op den bodem van de boot neervlijen en bedekte hem met den deken, want als hij overeind bleef zitten, konden de menschen reeds op grooten afstand ontwaren, dat hij een neger was. Ik roeide naar den oever van Illinois en dreef onderwijl wel een halve mijl lager af. Langzamerhand kwam ik in het doode water onder den wal, er gebeurde niets bijzonders en ik zag niemand. We kwamen behouden thuis.