De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

[p. 20]

Hoofdstuk IV.
Langzaam maar zeker. - Huck en de rechter. - Bijgeloof.

Drie of vier maanden waren er verloopen en 't was nu midden in den winter. Bijna gedurende al dien tijd had ik school gegaan en kon nu spellen, lezen en een beetje schrijven; ook kon ik de vermenigvuldigingstafel opzeggen tot zesmaal zeven is vijfendertig en ik was vast overtuigd, dat ik het nooit verder zou brengen, al bleef ik ook nog zoolang leven. Wiskunst, daar begreep ik heelemaal niets van.

In het eerst had ik een grooten hekel aan de school, maar langzamerhand bracht ik het zoover, dat ik het er kon uithouden. Telkens als het mij erg begon te vervelen maakte ik een slippertje, en wanneer ik me dan zoo'n dagje schuil had gehouden, was ik weer geheel en al opgefrischt. Hoe langer ik schoolging, hoe gemakkelijker het mij viel. Ik raakte ook meer en meer gewend aan de luimen van de weduwe, en daardoor werd zij minder knorrig tegen mij. In een huis te wonen en in een bed te slapen, stond mij doorgaans vrij wel aan, maar voordat de koude inviel, sloop ik nu en dan nog eens stilletjes weg om in het bosch te gaan slapen, en dat was een heel genot voor me. Ik was nog altijd erg gehecht aan mijn oude gewoonten, maar ik begon ook zoo'n beetje met de nieuwe verzoend te raken. De weduwe zei, dat ik langzaam maar zeker vorderde en

[p. 21]

mij tamelijk goed gedroeg. Zij behoefde zich volstrekt niet over mij te schamen, meende zij.

Op zekeren morgen stootte ik aan het ontbijt bij ongeluk het zoutvat om. Zoo gauw als ik kon trachtte ik een beetje zout te grijpen om dat over mijn linker schouder te werpen, teneinde mij voor onheil te bewaren, maar juffrouw Watson was me voor en verhinderde het.

‘Houd je handen thuis, Huckleberry,’ zei ze - ‘Wat ben je toch altijd lomp.’ De weduwe deed een goed woord voor me, doch ik wist maar al te best, dat zoo iets volstrekt niet voldoende was om mij voor onheil te vrijwaren. Na het ontbijt maakte ik mij uit de voeten, ik gevoelde me ontevreden en wrevelig, en was nieuwsgierig, welke ramp me zou treffen en waar dat gebeuren zou. Er zijn wel middelen om sommige soorten van rampen af te wenden, maar deze behoorde er niet onder; daarom deed ik er ook geen enkele poging toe, maar dwaalde neerslachtig rond en was voortdurend op mijn hoede.

Ik liep den tuin door en klom over het hek van de hooge planken schutting. Er lag een duim dik versche sneeuw op den grond, en ik zag er voetstappen in. Ze kwamen van den kant van de steengroeve, vertoonden zich rondom het hek en liepen verder langs de tuinschutting. 't Was zot, dat ze niet in den tuin waren gekomen, nu ze er omheen zoo talrijk zichtbaar waren. Ik begreep er niets van. 't Was in elk geval vrij zonderling. Ik wilde ze nagaan, maar eerst bleef ik staan om de voetstappen eens goed op te nemen. In den beginne zag ik er niets bijzonders aan, maar dat werd spoedig anders. In de hak van de linker laars was met groote spijkers een kruis gemaakt, om den duivel af te weren.

In een wip was ik overeind en rende den heuvel af. Telkens keek ik over mijn schouder achterom, maar ik zag niemand. Ik spoedde mij zoo vlug als ik maar kon naar den rechter Thatcher. Deze zei:

‘Wel, mijn jongen, wat ben je buiten adem! Kom je soms je interest halen?’

‘Neen, mijnheer,’ zei ik; ‘is er wat voor me?’

‘Wel zeker, gisteren is de halfjaarlijksche rente vervallen; meer dan honderd vijftig dollars. 't Is bepaald een heel fortuin voor je. Je zoudt het best doen, als je het mij bij de zes duizend liet uitzetten, want als je het in de vingers krijgt, zal het er toch maar tusschen door druipen.’

‘Neen, mijnheer,’ zei ik, ‘ik verlang het niet te verteren. Ik wil er niets van hebben - en van de zes duizend evenmin. Ik hoop dat gij het zult willen aannemen; ik wensch het u te geven - de zes duizend en al het overige.’

Hij keek mij vol verbazing aan. Daar begreep hij nu niets van.

‘Maar, wat bedoel je toch mijn jongen?’ zei hij.

[p. 22]

‘Och, spreek er me asjeblieft niet verder over. Gij neemt het aan - niet waar?’

‘Wel, ik sta verstomd. Is er soms iets gaande?’

‘Neem het asjeblieft, en vraag me niets - want ik zou niet gaarne leugens vertellen.’

Hij bedacht zich een poos en zei vervolgens:

‘Ah, zoo; nu ben ik er achter. Je wilt je heele vermogen aan mij verkoopen - niet geven; dat is eigenlijk de bedoeling.’

Daarop schreef hij iets op een stuk papier, las het nog eens over, en zei toen:

‘Ziedaar - zooals je ziet wordt hier melding gemaakt van een “overeenkomst”. Dat beteekent, dat ik het van je gekocht en er je voor betaald hebt. Hier is een dollar, die is voor jou. Kom, teeken nu maar.’

Ik teekende en ging heen.

Jim, de neger van juffrouw Watson, had een haren bal zoo groot als een vuist; dat ding hadden ze uit de vierde maag van een os gehaald en hij gebruikte het om er tooverkunsten mee te doen. Hij zei, dat er een geest inzat, die alles wist. Daarom ging ik 's avonds naar hem toe en vertelde hem, dat vader weer terug was, want ik had zijn voetstappen in de sneeuw gezien. Ik verlangde te weten, wat hij doen wilde en of hij van plan was te blijven. Jim haalde zijn haren bal voor den dag, en prevelde er iets tegen; vervolgens hield hij hem omhoog en liet hem op den grond vallen. Hij kwam vrij hard neer en rolde maar een duim breed weg. Jim deed het nog eens en vervolgens nog een keer en telkens met hetzelfde gevolg. Jim ging op zijn knieën liggen, hield er zijn oor tegen en luisterde. Maar het hielp niet; hij zei dat het ding niet wilde spreken. Dat komt, zei hij, omdat het zonder geld niets zeggen wil. Ik vertelde hem, dat ik een oud valsch kwartje had, dat niet deugde, omdat het koper een beetje door het zilver scheen, en dat het er toch niet mee door kon, ook al had men het koper niet kunnen zien, omdat het zoo smerig geworden was en het daardoor zichzelf zou verraden. (Ik zweeg opzettelijk van den dollar, dien ik van den rechter gekregen had.) Ik zei, dat het een zeer slecht geldstuk was, maar misschien zou de haren bal het wel aannemen, omdat die het onderscheid toch niet zou kennen. Jim maakte het schoon en wreef het wat op en zei, dat hij het wel zóó zou aanleggen, dat de haren bal in de meening gebracht werd, dat het goed was. Hij zei, dat hij een rauwen Ierschen aardappel zou opensnijden en het kwartje er in steken en den ganschen nacht er in laten zitten; den volgenden morgen zou je geen koper meer kunnen zien, het geldstuk zou niet vuil meer zijn, en dan zou iedereen in de stad het terstond aannemen, laat staan een haren bal.

[p. 23]

Nu, ik wist al van vroeger dat een aardappel zoo'n uitwerking had, maar ik was het vergeten.

Jim legde het kwartje onder den haren bal, bukte en luisterde opnieuw. Ditmaal zei hij, was de haren bal goed opstreek. Als ik het verlangde, zou mijn heele levensloop mij verteld worden. Ga je gang maar, zei ik. En toen sprak de haren bal tot Jim, en Jim vertelde het weer aan mij. Hij zei:

‘Je oude vader weet nog niet, wat hij zal beginnen. Soms is hij van plan heen te gaan, en dan weer is hij van plan te blijven. 't Is het best je maar kalm te houden en den ouden man zijn eigen gang te laten gang. Er zweven twee engelen om hem heen. Een van deze is schitterend wit, en de ander is zwart. De witte haalt hem over om rechts te gaan, maar in een wip komt dan de zwarte toeschieten en brengt den boel weer in de war. Niemand kan nog zeggen, wie van de twee ten laatste de baas zal blijven. Maar met jou is het wat anders. Je zult heel wat ellende beleven, maar ook heel wat vreugde. Je zult je nu en dan bezeeren en nu en dan ook ziek worden; maar telkens zul je het weer te boven komen. Er zullen in je leven twee meisjes om je heen vliegen. Een van deze is blond en het andere zwart. Het eene rijk en het andere arm. Eerst zul je met het arme meisje trouwen en later met het rijke. Je moet je zooveel mogelijk van het water verwijderd houden en je niet aan gevaar blootstellen, want er staat geschreven dat je zult worden opgehangen.’

Toen ik dien avond mijne kaars aanstak en naar mijn kamer ging, zat mijn vader er, in eigen persoon!