De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

[p. 9]

Hoofdstuk II.
De ontvluchting der knapen. Jim-Jim! - Tom Sawyer's bende. - Veelomvattende plannen.

Op de teenen liepen wij over een pad tusschen de boomen door naar het einde van den tuin der weduwe, en bukten telkens, opdat de takken ons niet in het gezicht zouden schrammen. Toen wij langs de keuken gingen, viel ik over een boomwortel en maakte daardoor eenig leven. Wij hurkten neer en hielden ons doodstil. Jim, de groote neger van juffrouw Watson zat in de keukendeur; wij konden hem duidelijk zien, omdat er een licht achter hem stond. Hij rees op, rekte voor een oogenblik zijn hals uit om te luisteren, daarop zei hij:

Op de teenen liepen wij....

‘Wie daar?’

Hij luisterde nog even; vervolgens kwam hij op de teenen naar ons toe en bleef vlak tusschen ons in staan; wij konden hem bijna aanraken. Het scheen wel, dat er een reeks van minuten verliepen, zonder dat er eenig geluid werd gegeven, terwijl wij toch zoo dicht bij elkaar waren. Er was een plekje aan mijn enkel dat me erg begon te jeuken, maar krabben durfde ik niet; aan mijn oor begon het ook te kriebelen en daarna

[p. 10]

op mijn rug, vlak tusschen de schouderbladen. Ik kreeg een gevoel alsof ik sterven zou, als ik niet kon krabben. Hetzelfde heb ik later meermalen opgemerkt. Als men op een deftige partij is of op een begrafenis, of als men wil gaan slapen zonder slaap te hebben - kortom, als men ergens is, waar het geen pas geeft te krabben, dan krijgt men jeukte over zijn geheele lichaam, wel op duizend plaatsen. Al spoedig zei Jim:

‘Héla - wie ben je? Waar zit je? Ik ben een boon als ik hier niet iemand gehoord heb. Nu, ik weet wel wat ik doe. Ik ga hier zitten luisteren, totdat ik het weer hoor.’

Hij ging nu op den grond zitten tusschen mij en Tom in. Met zijn rug leunde hij tegen een boom en strekte zijn beenen zoo ver uit, dat een ervan bijna vlak tegen een van de mijne aankwam. Mijn neus begon te jeuken. Hij jeukte totdat de tranen mij in de oogen kwamen, maar krabben durfde ik niet. Toen begon het van binnen te kriewelen. Een oogenblik later voelde ik het van onderen. Ik wist geen raad om stil te blijven zitten. Die ellende duurde ongeveer zes of zeven minuten; maar het scheen mij heel wat langer toe. Het jeukte me nu op elf verschillende plaatsen. Ik dacht, dat ik het geen minuut langer zou kunnen uithouden, maar ik klemde de tanden op elkaar en kreeg het gedaan. Juist toen begon Jim zwaar adem te halen, en vervolgens te snorken - en toen was ik weer tamelijk wel op mijn gemak.

- Tom gaf me een teeken - een soort van zwak geluid met zijn mond - en op handen en voeten kropen we weg. Toen we op tien pas afstand waren, fluisterde Tom mij toe of we niet voor de aardigheid Jim aan den boom zouden vastbinden; maar ik zei van neen; hij mocht eens wakker worden en gerucht maken, dan zouden ze bemerken, dat ik niet in huis was. Toen zeide Tom, dat hij geen kaarsen genoeg meegenomen had, en wilde in de keuken sluipen om er nog eenige te krijgen. Ik wilde niet hebben, dat hij het beproefde; Jim kon wakker worden en ons betrappen. Maar Tom moest met alle geweld iets wagen; wij slopen dus naar binnen en namen drie kaarsen mee, waarvoor Tom vijf centen als betaling op tafel legde. Toen gingen we weer heen, en ik hunkerde er naar om maar weg te komen; maar er was niets aan te doen. Tom moest eerst op handen en voeten naar de plaats van Jim kruipen, en hem een poets bakken. Ik wachtte, en de tijd viel mij erg lang, alles was zoo stil en eenzaam.

Zoodra Tom terug was, snelden we het pad uit, langs de haag van den tuin, en weldra hadden we den steilen heuveltop achter het huis bereikt. Tom zei, dat hij Jim stilletjes den hoed van zijn hoofd had genomen en dien vlak over hem op een staak had gehangen; Jim had zich wel even verroerd, maar was niet wakker geworden. Later vertelde Jim, dat de heksen hem betooverd had-

[p. 11]

den, dat zij hem door den ganschen omtrek hadden rondgereden en vervolgens weer onder de boommen geplaatst, terwijl ze zijn hoed op een staak hadden gezet, om te toonen wie het gedaan had. En een volgenden keer dat Jim het vertelde, zei hij, dat ze hem tot New-Orleans hadden meegevoerd; en telkens als hij het opnieuw verhaalde gaf hij er wat meer uitbreiding aan, totdat hij eindelijk zeide, dat ze hem over de gansche wereld hadden rondgevoerd, en hem doodmoe hadden gemaakt, terwijl hij bovendien zijn heelen rug had doorgereden. Jim was er verbazend trotsch op, en dat ging zoo ver, dat hij ternauwernood notitie nam van de andere negers. Mijlen ver kwamen er negers om het Jim te hooren vertellen, en hij stond in hooger aanzien dan eenig ander neger in de gansche streek. Vreemde negers stonden hem met open mond aan te gapen, alsof hij een wonder was. Negers spreken bij het schemerlicht van het haardvuur altijd over spoken; maar zoodra iemand er zich op liet voorstaan, dat hij er alles van wist, dan kwam Jim voor den dag en zei: ‘Hm! wat weet jij van spoken?’ en dan was zoo'n neger uitgepraat en kon zich verder achterbaks houden. Jim droeg altijd het vijfcentstuk aan een koordje om den hals en zei, dat het een toovermiddel was, hetwelk de duivel hem eigenhandig gegeven had, terwijl deze er bij had verklaard, dat hij er iemand mee genezen kon en er, zoo noodig, heksen mee kon oproepen, eenvoudig door er iets tegen te prevelen; maar hij vertelde nooit wat hij er tegen prevelde. Uit alle streken van den omtrek kwamen er negers, die Jim een of ander gaven, alleen maar om dat vijfcentstuk te zien; maar aanraken durfden zij het niet, omdat de duivel het in zijn handen had gehad. Jim was spoedig als knecht niets meer waard, omdat hij nergens anders aan dacht, dan dat hij den duivel had gezien en door de heksen was rondgereden.

Toen nu Tom en ik boven op den heuveltop gekomen waren, lieten we onze blikken gaan over het dorp beneden ons en zagen drie of vier lichtjes flikkeren, waarschijnlijk bij zieke menschen; en de sterren boven ons flonkerden zoo helder; en ginds langs het dorp stroomde de rivier, wel een mijl breed, zoo indrukwekkend stil en grootsch. Wij liepen den heuvel af en vonden Jo Harper en Ben Rogers en twee of drie andere jongens in een oude looierij verscholen. Daarop maakten we een boot los en roeiden twee en een halve mijl stroomafwaarts, naar een grooten inham aan den heuvelachtigen kant, en daar stapten we aan wal.

We begaven ons naar een bosschage van dicht struikgewas en nadat Tom iedereen had laten zweren, dat hij het geheim zou bewaren, wees hij hun een hol in den heuvel, juist in het dichtste gedeelte van het struikgewas. Toen staken we de kaarsen aan en kropen op handen en voeten er in. Dat hielden we ongeveer tweehonderd el vol en toen werd de spelonk veel ruimer. Tom tastte eens rond

[p. 12]

naar de verschillende uitgangen en weldra dook hij weg achter een aarden wal, waar men geen opening zou vermoed hebben. We gingen door een nauwe gang en kwamen in een soort van kamer, erg vochtig en koud, en daar maakten we halt. Tom zeide:

‘Nu zullen we onze rooverbende vormen en ze Tom Sawyer's bende noemen. Ieder, die er zich bij wenscht aan te sluiten, moet een eed afleggen en met bloed zijn naam teekenen.’

Iedereen stemde er in toe. Tom haalde nu een stuk papier voor den dag, waarop hij den eed geschreven had en las dien voor. Daarbij zwoer iedere jongen, dat hij aan de bende trouw zou blijven en nooit iets van de geheimen zou verklappen; en als iemand

Tom Sawyer's rooversbende.

een of anderen jongen van de bende kwaad mocht doen, dan zou de jongen, aan wien bevolen werd dien persoon en zijn gansche familie te dooden, dit moeten volbrengen en niet mogen eten of slapen, alvorens hij hen gedood en hun een kruis over de borst gesneden had, wat het teeken was van de bende. En iemand, die niet tot de bende behoorde, mocht dat teeken niet gebruiken, of als hij het deed, moest hij in rechten vervolgd worden, en deed hij het nog eens weer, dan moest hij gedood worden. En als iemand, die tot de bende behoorde, geheimen verklapte, moest hem den hals afgesneden, zijn lijk vervolgens verbrand en de asch ervan in den wind gestrooid worden, zijn naam zou met bloed

[p. 13]

van de lijst geschrapt en door de bende nooit meer genoemd worden, maar vervloekt en vergeten zijn voor eeuwig.

Iedereen zei, dat het een prachtig mooie eed was en ze vroegen Tom of hij dien uit zijn eigen brein had gehaald. Gedeeltelijk zei hij, en het overige was uit rooversboeken, en iedere bende, die wat beteekende, had dien eed.

Sommigen meenden, dat het niet kwaad zou zijn de families te dooden van de knapen, die de geheimen verklapten. Tom vond dat een goed denkbeeld; hij nam dus een potlood en schreef het er bij. Toen zei Ben Rogers:

‘Daar heb je nu Huck Finn, die heeft geen familie - wat moeten we met hem aanvangen?’

‘Wel, heeft hij dan geen vader?’ zei Tom Sawyer.

‘Jawel, hij heeft een vader, maar die is tegenwoordig nooit te vinden. Vroeger lag hij altijd dronken bij de varkens in de looierij, maar nu is hij sinds een jaar, of langer nog, niet meer in den omtrek gezien.’

Zij spraken er over, en stonden op het punt mij buiten te sluiten, omdat zij beweerden, dat iedere jongen familie of iemand anders moest hebben, die men kon dooden, want zonder dat zou het niet billijk en eerlijk zijn tegenover de anderen. Niemand wist er iets op te vinden, iedereen zat verstomd en roerloos. Ik zou bijna in tranen zijn uitgebarsten; maar opeens bedacht ik een middel, en ik bood hun juffrouw Watson aan - haar konden ze dooden. Iedereen zei:

‘O, dat is voldoende, dat is voldoende. Nu is het in orde. Huck mag meedoen.’

Daarop prikten allen zich met een speld in den vinger om bloed te krijgen, waarmee ze konden teekenen, en ik zette mijn handteekening op het papier.

‘En,’ zei Ben Rogers, ‘waarmee zal onze bende zich bezig houden?’

‘Met niets anders dan roof en moord,’ zei Tom.

‘Maar wat zullen we gaan berooven? huizen - of vee - of -’

‘Zottepraat! het stelen van vee en dergelijke is geen rooverij, dat is inbrekerswerk,’ zei Tom Sawyer, ‘Wij zijn geen inbrekers. Dat volk heeft niets te beteekenen. Wij zijn struikroovers. Wij moeten, met maskers voor, op den weg diligences en rijtuigen aanhouden, de menschen dooden en hun horloges en geld afnemen.’

‘Moeten we de menschen altijd dooden?’

‘Wel zeker. Dat is het best. Sommige deskundigen denken er anders over, maar meerendeels wordt het 't best geoordeeld hen te dooden, uitgezonderd eenigen, die we naar ons hol kunnen brengen en daar zoolang gevangen houden tot er een losprijs voor betaald wordt.’

[p. 14]

‘Een losprijs? Wat is dat?’

‘Dat weet ik niet. Maar zoo doen ze. Ik heb het in de boeken gelezen; en dus spreekt het vanzelf dat wij ook zoo doen moeten.’

‘Maar hoe kunnen we dat, als we niet eens weten wat het is?’

‘Wel wat drommel, we moeten het doen. Heb ik je dan niet gezegd, dat het in de boeken staat? Zou jij het soms anders willen aanleggen dan het in de boeken staat, en den heelen boel in de war willen sturen?’

‘Ja, dat is allemaal heel mooi gezegd, Tom Sawyer, maar hoe kunnen die schepsels op een losprijs gesteld worden, als we niet eens weten hoe we met hun doen moeten? dat zou ik wel eens willen hooren. Nu, wat dunk je er van?’

‘Wel, ik weet het niet. Maar misschien wordt er met dat gevangenhouden, totdat er een losprijs betaald is, wel bedoeld, totdat ze dood zijn.’

‘Nu, dat laat zich hooren. Dat is een goed antwoord. Waarom heb je dat niet eer gezegd? We zullen ze gevangen houden tot ze door den dood zijn vrijgekocht - en ze zullen een dubbelen last-post zijn, eerst alles opeten en dan trachten te ontsnappen.’

‘Wat is dat nu voor een praat, Ben Rogers. Hoe kunnen ze ontsnappen als er een wacht over hen gesteld is, gereed om hem neer te schieten, zoodra ze maar een vin verroeren?’

‘Een wacht? Nu nog mooier! Zoo iemand zou den ganschen nacht wakker moeten blijven en nooit eens een beetje mogen slapen, alleen maar om hen te bewaken. Dat vind ik dwaasheid. Waarom kan men geen knuppel nemen en hen daarmede vrijkoopen, zoodra ze hier gekomen zijn?’

‘Omdat het niet zoo in de boeken staat, zie je, - daarom niet. Nu, Ben Rogers, ben je van plan in alles den regel te volgen of niet? - dat is nu maar de vraag. Zou je soms denken, dat de menschen, die zulke boeken geschreven hebben, niet wisten wat de juiste manier van handelen is? Denk je soms hun nog iets te kunnen leeren? Volstrekt niet. Neen mannetje, we zullen den regel volgen en hen op de gebruikelijke manier op een losprijs stellen.’

‘Ook al goed. Mij kan 't niet schelen; doch ik zeg maar dat het een gekke manier is. Zeg - worden de vrouwen ook gedood?’

‘Och, Ben Rogers, indien ik zoo dom was als jij, zou ik geen raad weten. Vrouwen dooden? Neen - nooit las iemand zoo iets in de boeken. Je brengt ze naar het hol, en je bent altijd even beleefd jegens haar; en weldra worden ze dan verliefd op je en willen volstrekt niet meer naar huis.’

‘Nu, als het zóó gaat, heb ik er vrede mee, maar ik stel er niet veel vertrouwen op. Al spoedig zullen we ons hol zoo volgepropt krijgen met vrouwen en met mannen, die wachten tot ze vrijgekocht

[p. 15]

worden, dat er voor de roovers geen plaats meer overschiet. Doch ga je gang maar, ik heb toch niets te zeggen.’

De Kleine Tommy Barnes was intusschen in slaap gevallen en toen ze hem wakker maakten, schrikte hij en begon te huilen en riep, dat hij naar huis, naar zijn moeder wilde, en volstrekt geen lust had nog langer roover te zijn.

Toer, begonnen allen den gek met hem te steken, en noemden hem een schreeuwleelijk, en dat maakte hem dol, zoodat hij zei, dat hij onmiddellijk wegging en al de geheimen zou verklappen. Maar Tom gaf hem vijf centen opdat hij zich stil zou houden, en zei, dat we allen naar huis gingen en de volgende week weer bijeen zouden komen om iemand te berooven en eenige menschen te dooden.

Ben Rogers zei, dat hij niet veel tijd had om uit te breken, alleen 's Zondags, en daarom stelde hij voor aanstaanden Zondag te beginnen, maar al de jongens vonden dat het goddeloos was het op Zondag te doen, en dat gaf den doorslag. Zij spraken af bijeen te zullen komen en zoodra mogelijk een dag vast te stellen, en vervolgens kozen we Tom Sawyer als opperhoofdman en Jo Harper als onderhoofdman van de bende, en daarop gingen we naar huis.

Ik klom op de loods en kroop mijn raam binnen juist voordat de dag begon aan te breken. Mijn nieuwe kleeren waren erg vuil en bemodderd, en ik zelf was dood moe.