De lotgevallen van Huckleberry Finn, Tom Sawyer's makker

[p. 5]

De Lotgevallen van Huckleberry Finn.
Hoofdstuk I.
Huck moet beschaafd worden. - Mozes in het biezen kistje. - Juffrouw Watson. - Tom Sawyer op den uitkijk.

Als gij het boek getiteld ‘de lotgevallen van Tom Sawyer’ niet gelezen hebt, weet gij niets van mij, maar dat doet er minder toe. Dat boek was geschreven door Mark Twain, en hij vertelde de waarheid, in hoofdzaak althans. Er waren wel dingen, die hij wat opsierde, maar in hoofdzaak vertelde hij de waarheid. Dat hindert niet. Ik heb nog nooit iemand gezien, die niet wel eens loog, of het moest tante Polly, of de weduwe, of des noods ook Mary geweest zijn. Over tante Polly - dat wil zeggen Tom's tante Polly - en over Mary en over de weduwe Douglas, over al die menschen is reeds gesproken in het boek - dat voor het grootste gedeelte een waar verhaal bevat; natuurlijk met eenige uitbreidingen, zooals ik reeds gezegd heb.

De omstandigheid nu, die aanleiding gaf tot dit boek, was de volgende: Tom en ik vonden het geld, dat de roovers in het hol hadden verborgen, en daardoor werden we rijk. We kregen ieder zes duizend dollars - baar goud. Het was een indrukwekkend gezicht, al dat geld zoo op een hoop. De rechter Thatcher nam het onder zijn beheer en zette het uit op interest, en het bracht ons, het heele jaar door, ieder een dollar daags op, dus meer dan iemand met mogelijkheid zou kunnen verteren. De weduwe Douglas nam mij als haar zoon aan en beweerde dat ze me wilde beschaven; maar het was een allerakeligst leventje daar aan huis, want de weduwe was in al haar doen en laten schrikbarend ordelijk en netjes, zoodat ik het ten slotte niet langer kon uithouden en wegliep. Ik trok mijn oude plunje weer aan en gevoelde me vrij en

[p. 6]

blij. Maar Tom Sawyer wist me op te snorren; hij vertelde, dat hij van plan was een rooverbende te vormen en dat ik me bij hem mocht aansluiten, als ik naar de weduwe terugkeerde en mij goed gedroeg. Daarom ging ik weer terug.

De weduwe weeklaagde over mij, en noemde me een arm verloren schaap, en gaf me bovendien nog een heele ceel andere namen, zonder dat ze er 't minst iets kwaads mee bedoelde. Zij trok me de nieuwe kleeren weer aan, en ik voelde er me erg onpleizierig in; 't was of alles me knelde. Nu, toen begon het oude leventje weer. Als de weduwe voor het avondeten aan de bel trok, moest je maken dat je in huis kwaamt. Als je dan aan tafel zat, mocht je maar niet dadelijk op het eten aanvallen, maar eerst moest je wachten tot de weduwe haar hoofd had laten zakken en een weinig had gemompeld over de spijzen heen, ofschoon die waarlijk niet veel te beduiden hadden. Elk gerecht werd namelijk apart gekookt. Kom je nu in een gaarkeuken, dan is het heel wat anders; daar wordt de boel flink door elkaar gemengd, een lekker sausje er overheen en klaar is Kees.

leerde mij iets over Mozes in het biezen kistje.

Na het avondmaal haalde zij haar boek voor den dag en en het zweet brak mij uit bij de inspanning om alles van hem te weten te komen; maar eens liet zij zich ontvallen, dat Mozes al sedert langen tijd dood was, en toen kon hij me niets meer schelen; want doode menschen, daar geef ik geen sikkepit om.

[p. 7]

Al spoedig kreeg ik trek in rooken, en ik vroeg aan de weduwe of ik het mocht doen. Maar zij wilde het niet hebben. Zij zei, dat het een gemeen iets was en volstrekt niet netjes, en dat ik zorgen moest er nooit mee te beginnen. Zoo gaat het nu met sommige menschen; zij zien laag neer op iets, waarvan zij niet het minste begrip hebben. De weduwe tobde zich af over Mozes, die niet eens familie van haar was en niemand van nut kon zijn, omdat hij gestorven was, begrijp je, en nu vond zij het in mij een geweldig kwaad, dat ik iets deed, waar toch iets goeds in ligt. En zij snuifde nog wel; natuurlijk daar viel niets op te zeggen, omdat zij het zelve deed.

Haar zuster, juffrouw Watson, een vrij schrale oude vrijster, met een bril op, was juist bij haar komen inwonen, en wilde nu eens beproeven of zij mij kon leeren lezen. Zij nam me gedurende ongeveer een uur vrij streng onder handen en toen zei de weduwe, dat zij haar gemak maar moest nemen. Ik kon het ook niet langer uithouden, want dat uur was doodelijk vervelend en ik was erg onrustig. Telkens moest juffrouw Watson zeggen: ‘Zet je voeten toch niet op de sporten, Huckleberry:’ en ‘hang toch niet als een zoutzak in elkaar, Huckleberry - ga rechter zitten;’ en spoedig daarop was het weer: ‘Zit niet zoo te gapen en je uit te rekken, Huckleberry - waarom tracht je niet je fatsoenlijk te gedragen?’ Vervolgens vertelde ze allerlei dingen over de hel, en ik zei dat ik er graag zou willen wezen. Toen werd zij erg boos, en ik had er toch niets kwaads mee bedoeld; het eenige wat ik wenschte, was ergens anders heen te gaan; naar verandering snakte ik, onverschillig hoe. Zij zei, dat het goddeloos was zoo iets te zeggen; zij zou het voor alles ter wereld niet durven; zij trachtte zoo te leven, dat ze eenmaal op den hemel mocht hopen. Nu, ik kon er niet zooveel heil in zien, ergens heen te gaan, waar zij ook zou komen, en daarom besloot ik bij mijzelven er volstrekt niet mijn best voor te doen. Doch ik zei het nooit, want dat zou maar onaangenaamheid gegeven hehben, en dat diende nergens voor.

Nu had zij een goed punt van uitgang gevonden en zij begon mij allerlei moois van den hemel te vertellen. Zij zei, dat al wat iemand daar te doen zou hebben, bestaan zou in den ganschen dag met een harp rond te wandelen en te zingen, van eeuwigheid tot amen. Daar had ik niet zoo'n erg hoogen dunk van; maar ik zei het niet. Ik vroeg haar of zij dacht, dat Tom Sawyer er ook zou komen, en zij zei, dat er niet veel kans op was. Daar was ik blij om, want ik wilde dol graag, dat hij en ik bij elkaar zouden komen.

Juffrouw Watson zat gedurig op me te vitten en dat werd vervelend en eentonig. 's Avonds werden de negers binnengeroepen en er werd gebeden, waarna iedereen zich naar bed begaf. Ik ging naar mijn kamer met een stukje kaars, dat ik op de tafel zette.

[p. 8]

Vervolgens ging ik op een stoel bij het raam zitten en trachtte aan iets aangenaams te denken, maar het gelukte niet. Ik gevoelde mij zoo eenzaam, dat ik maar wenschte dood te zijn, De sterren schenen en het gebladerte ritselde zoo naargeestig in de bosschen, en ver weg hoorde ik een uil weeklagen over een doode, en een hond huilen over iemand die op sterven lag; de wind trachtte mij iets toe te fluisteren en ik kon maar niet begrijpen wat het beteekende, zoodat een koude huivering me door de leden voer. Daarop hoorde ik, ver het bosch in, zoo'n soort van geluid als een geest maakt, indien hij iets te vertellen heeft, dat hem op het hart ligt en geen kans ziet zich verstaanbaar te maken, zoodat hij geen rust heeft in zijn graf en elken nacht opnieuw zijn klagende stem doet hooren. Ik begon erg kleinmoedig en angstig te worden en verlangde sterk naar gezelschap. Spoedig daarop kroop er een spin over mijn schouder, ik knipte ze er af en ze kwam in kaarsvlam terecht; en eer ik mij kon verroeren was ze reeds geheel verschroeid. Ik begreep uit mijzelven wel, dat dit een erg slecht voorteeken was en mij eenig ongeluk zou op den hals halen, ik werd zoo angstig, dat ik haastig mijn kleeren afschudde. Ik liep driemaal heen en weer en sloeg telkens een kruis op de borst; en toen wond ik een draad om een vlokje van mijn haar om de heksen van mij af te houden. Maar ik stelde er geen vertrouwen in. Je kunt dat doen; als je een gevonden hoefijzer weer verloren hebt, in plaats van het boven de deur vast te spijkeren, maar ik had nooit iemand hooren zeggen, dat het, een middel was om ongelukken te voorkomen, als men een spin heeft gedood.

Ik ging weer zitten, ik rilde over al mijn leden en haalde mijn pijp voor den dag om wat te rooken; want in huis was het nu doodstil, en de weduwe zou er dus niets van bemerken. Na een heele poos hoorde ik in de verte in de stad de torenklok slaan, bom - bom - bom - twaalf slagen - en alles was weer stil - stiller dan ooit. Doch weldra hoorde ik takjes kraken, beneden in de duisternis tusschen de boomen - daar bewoog zich wat. Ik hield mij stil en luisterde. Terstond daarop hoorde ik daar beneden mij niets anders dan ‘miaauw! miaauw!’ Dat was een goed teeken. Ik antwoordde: ‘miaauw! miaauw!’ zoo zachtjes als ik kon, blies het licht uit en klouterde door het raam op de loods. Vervolgens liet ik mij op den grond zakken en kroop tusschen het geboomte, want ik was er zeker van, dat Tom Sawyer op mij wachtte.