Turkenburg's handboekje voor het kweeken van groenten in den vrijen grond

Waterkers.

In Nederland ontbreekt van nature wat de teelt van Waterkers mogelijk maakt. Dit kruid gedijt slechts in langzaam vlietende beekjes, die 's winters niet bevriezen. In het buitenland is deze kers in cultuur, waar steeds toevoer is van warm bronwater. Hierin groeit ze welig en geeft dit gewas,

[p. 228]

wanneer het bij felle kou 's avonds onder water gestoken wordt, van October tot einde-April een malsche, pikante salade.

Kan men hier op een vochtige plaats, bij gedurige begieting, slechts gebrekkig Waterkers telen, de beste wijze om zich deze salade malsch te verschaffen, is het kweeken in een bak. Bij zorgvuldige behandeling geeft dit een goede uitkomst. Men zaait het fijne zaad in April. De plantjes behoeven uiteraard veel vocht. Dagelijks moet flink gegoten worden, het liefst met lauw water. Overigens mag men den bak in 't geheel niet luchten, en legt men er midden op den dag, zoo noodig, een rietmat op ter beschaduwing. Moet de grond nat gehouden worden, het is tevens een vereischte, dat de lucht waarin de rondachtige blaadjes ontwikkelen, van waterdamp verzadigd is; vandaar dat de bak steeds gesloten moet blijven. De in droge lucht gegroeide scheuten zijn hard. Het ligt voor de hand, dat in zulk een vochtige atmosfeer geen ander gewas tieren kan en de bak dus uitsluitend voor waterkers moet dienen. Na ruim een maand is ze goed om te snijden. En daar ze opnieuw uit loopt, kan men dit meer dan eens doen, zoodat men eenige weken achtereen een opbrengst heeft van deze gezonde, sappige salade.