Turkenburg's handboekje voor het kweeken van groenten in den vrijen grond

Patientie.

Patientie, tot het geslacht van de zuring behoorend, heeft met deze veel overeenkomst in groeiwijze. Men noemt ze over-

[p. 165]

blijvende winterspinazie, wijl de planten tegen strenge vorst bestand zijn en elk voorjaar opnieuw een groente verschaffen, die als spinazie wordt toebereid en er in smaak iets naar zweemt. Bij de minste herleving der natuur, dikwijls reeds in Februari, ontwikkelen de bladeren en geven weldra de eerste versche bladgroente van den vrijen grond. De waarde van Patientie bestaat dan ook hoofdzakelijk hierin, dat ze vóór elke andere groente van dien aard wordt gesneden. Als de bloemstengels te voorschijn komen, in Mei, wordt er niet meer van gebruikt, daar ze bij warm weer een meer zuurachtige smaak krijgt.

Ofschoon in April kan gezaaid, is Augustus de beste tijd. Men heeft dan tegen den winter reeds een opbrengst. Steeds zaait men op rijen, 20 c.M. van elkaar, terwijl de planten later op 10 c.M. worden uitgedund. Ze groeit het best in een goed bemesten, vochtigen, desnoods eenigszins beschaduwden grond. Toediening van wat Chilisalpeter bevordert den groei en maakt het blad malscher. Hoewel steeds overblijvend, is het aan te raden een patientiebed om de 4 of 5 jaar te vernieuwen, daar oudere planten in hoedanigheid afnemen. Men kan daartoe de wortels in het voorjaar scheuren of opnieuw zaaien. Dit

[p. 166]

gewas heeft ook soms te lijden van het zuringkevertje.