Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Openbaring

Aan de nagedachtenis van onze vriend Tjeerd Hoekstra

De rozenmorgen lacht in veld en weiden,
En 't jonge leven jubelt in de dreven;
De dartle koeltjes 't eenzaam graf omzweven,
Waarvan nog nauw de vrienden schreiend scheidden.

‘Wat d' aarde gaf, wij moeten 't wedergeven;
De dromen, die door 't leven ons geleiden,
Zijn ijdle wolken boven dorre heiden;
Een eeuwig sterven is 't kortstondig leven.’

[p. 398]

 

aant.

 

Zo zuchtt' ik; maar de juichende profeten

 

Des ochtends dreven in de hoge luchten,

 

En bloemen weenden tranen van genuchten.

 

 

 

Toen sprak een stem: wie nimmer wordt vergeten,

 

En bij wiens graf de vrienden klagend zuchten,

 

Wel hem! diens dood mag eeuwig leven heten!