Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

[Flonckerlichten sie ick pralen]

Flonckerlichten sie ick pralen
In dees feest-glans-gloênde Zalen,
Daer myn oogh hem in vermeydt;
Maer die Flonckerlichten swichten
Voor den glimp der Aenghesichten,
Hier als rosen rond ghereydt.

Oude Gysbert, kinder-queller,
Hey! u oogh blinckt hel en heller,
En u hert begint te slaen!
Is u grafsteen opghebroken?
Groeid' u 't Vleys weer om de Knoken?
Segh! wie heeft u dat ghedaen?...

O, dat deên die Oghe-Loncken,
Hel als diamante-voncken,
Die mijn koudt hert maeckten warm.
'k Wil haer schoonheyt dus omrancken
Met een tuyl van Vriessche klancken,
Reeds ghepluckt in moeders arm.

'k Wil de Sprinck-born onser Vreughden,
'k Wil den Oirspronck onser Deughden,
Danck-psalm singen, keer op keer;
En myn dicht de Helpsters wijden,
Die my uyt Doods-boey bevrijdden,
Boeyden my aen 't Leeven weêr.

[p. 358]

 

aant.

 

Neemt het aen, o soete Maeghden,

 

Die mijn Rust met Lust belaeghden,

 

Min-tuyns-pronck-bloem, puyck der Stadt.

 

Blyff ons Leevens hof vercieren,

 

Blyff ons met u Jonst omswieren;

 

Heemels Sonne op 't Aerdtsche padt.

 

 

 

***

 

 

 

Laet andren met een krans vry Gysbert Japicx loonen,

 

U, Vondel, kan men slechts met uwe wercken kroonen

 

Ghy syt u eyghen krans, ghy syt u eyghen glans,

 

Ghy syt de schoonste Sonn' aen onser dichtren trans!

 

En nimmer kan men Gysbert Japix hogher roemen,

 

Dan door den ‘Vriesschen Vondel’ hem te noemen.