Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

By it gref fan in jonge idealist

Lit ûnder dizze beammen
Syn lyk yn d' ierde dol -
Ta 'n ivich sillich dreamen
Dooch dit smûk plakje wol.
Hjir sil gjin ien him fine,
En wa dit plakje wit,
O, lit him dochs mei rêste:
Hy het genôch al lit.

Wit, dat ik him al kend hab,
Doe't er in boike wie -
Wat ljocht blonk yn dy eagen!
Hoe graach lei op dit hier
Syn mem har sêfte hannen,

[p. 304]

 

As hja, mei har weak lûd,

 

Him spriek fan al wat wier is

 

En heech en moai en goed!

 

 

 

Yn dizze siele bloeiden

 

Sa'n blommen moai en myld,

 

En yn dat boarst, dêr gloeide,

 

Sa weak en ek sa wyld,

 

In herte, fan waans skatten

 

Hy jimmeroan mar naam,

 

Dêr elk syn part fan krige,

 

Dy't him temjitte kaam;

 

Dat, suver as de sinne,

 

Gjin ien ferlige koe,

 

En dochs him sels sa jerne

 

Mei hope paaie woe,

 

Oant dat dy platte wrâld it

 

Mei fuotten trape hie -

 

O, hy betelle boete,

 

Dat er net wizer wie!

 

 

 

Ik seach, hoe't hy al drôgjend

 

Troch 't libben hinne gong;

 

Hoe troch dy griene twigen,

 

Dêr blom by blom oan hong,

 

De wylde stoarm fan 't libben

 

Syn amme rûze liet,

 

Oant dat de jonge bloeisels,

 

Teroppe, smoarch en wiet,

 

Stil, stil op ierde foelen,

 

Dy har ta tsjerkhôf wie;

 

Ik seach, hoe dat syn tinzen,

 

Dy't earst sa ljocht en blier

 

Op bûnte foarjierswjukken

 

Har weagen yn 'e wrâld,

 

Bleek wer nei hûs ta stramplen,

 

Weikrûpend yn it skâd;

 

En 'k seach dy stream fan triennen,

[p. 305]

 

aant.

 

Dy't út syn eagen sonk,

 

Wêryn syn leauwen, hoopjen,

 

Syn moed en krêft ferdronk.

 

 

 

Sa fyt're 't wrede libben

 

Him oer syn hurde wei;

 

God jouwe 'm no in plakje,

 

Dêr't er swiet dreame mei.

 

Hy dochs het sjoen en lêzen

 

Djip yn syn djip gemoed,

 

Hoe dom en dwaas it west het,

 

En dochs: hoe goed, hoe goed!

 

 

 

Rêst út dan fan beswieren,

 

Fan bitt're spotternij;

 

En jou, o God, oan d' ierde

 

Mear dwazen lyk as hy!