Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

De mem mei 't bern

As ik sjoch, hoe't lytse Godsbern
Yn syn memme earmen leit,
Dan teraant my hast it herte,
Fol, oerfol fan sillichheid.

Hoe't er woelet op har skurte
En him tsjin har boarsten triuwt,
Laitsjend swolget fan 'e tate,
Dy't him swiet temjitte driuwt!

[p. 266]

 

aant.

 

Lyk as oan 'e kleare loften

 

't Bliere sintsje glânzgje kin,

 

Sa tsjin memme wite boarsten

 

Leit dat lytse himelbern.

 

 

 

Like suver is it skynsel,

 

Dat oer beide hinne glydt,

 

As de dauwe yn 't roazeherte,

 

Sweltsjeblom mei leeljewyt.

 

 

 

Wat in triuwkes tusken beide,

 

Leafdepylkjes oer en wer,

 

Rynsk as blomkes yn 'e greide,

 

Yn 'e himel stjer by stjer.

 

 

 

O, dat fan dy leafdepylkjes,

 

Bern fol swiete himelnocht,

 

Dysto stjoerst yn 't memmeherte,

 

Ien myn herte reitsje mocht!