Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

[p. 247]

aant.

Ofskiedssang fan 'e sweltsjes

Oan 'e Boarnster tsjerke

Wy dy, ‘sa neaken as in sweal’,
De wide wrâld troch fleane,
By 't foarjier nei it noarderlân,
By 't hjerst nei 't suden geane,
Wy, dy't ús nêst op plakken ha,
Dêr leafde en frede binne,
Wy gean, o tsjerke op d' Alde Boarn,
Wy gean fan dy fandinne!

By 't gol ienstimmich psalmgesjong
Ut fromme kristenkielen,
By 't sêfte wurd, dat balsem geat
Op 't leed fan earme sielen,
Wylst troch de hege finsters foel
De mylde laits der sinne,
Ha wy ús smoute nêsten boud -
Wy gean fan hjir fandinne.

De flaggen mei de kleur fan bloed
Liet m' op dyn tek omwaaie;
Sa liet men 't sein ta bruorremoard
Oer dizze fjilden swaaie.
Wêr sa de divels fan 'e haat
Oan 't tsjerkeskeinen binne,
Dêr is de sweal syn wente net -
Dêr gean wy skou fandinne.

En by de golle oargeltoan
Dy troch de bôgen rûsde,
Song heas en rou geloofshaat 't liet
Dat yn syn binnenst brûsde;
De Heechmoed bea: ‘Ferdylgje, o Hear,
Dy't ús net folgje kinne!’
Do earme tsjerke, farrewol,
Wy geane hjir fandinne.

[p. 248]

 

aant.

 

't Wurd, dat de grutske ‘harder’ spriek,

 

Ek binnen dizze muorren,

 

Fleach as in wyld fernielend fjoer

 

Troch d' Aldeboarnster buorren;

 

Wêr sa de leafde trape wurdt

 

Fan dy har prysters binne

 

En Jezus' namme in kriichsspreuk is,

 

Dêr geane wy fandinne.

 

 

 

Kom, flugge fûgels allegear,

 

Lit troch de loft ús strûze,

 

Wêr sinneljocht op ierde falt

 

En waarme twjirkes rûze;

 

Wy fleane, as frije bern fan 't swurk,

 

Nei mylder oarden hinne -

 

Us wrâld is wiid - wy binne bliid,

 

Dat wy gjin minsken binne!