Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Seemanslibben

Op de wylde weagen swalket
Mannich skip ferlitten om;
Hoopjend het de seeman 't libben
Tabetroud oan 't skolprich skom.
Alle herten, dy't him leavje,
Liet er efter op it lân.
Alle jûnen stiet syn famke,
Fierkjend, oan it stille strân.
Mar al moast er fan har skiede,
Wêr it lot him hinne fierde,
Ut syn sinnen wykt hja nea;
Leafde en trouwe ta de dea
Drage 'm feilich rûn oer d' ierde.

Fleurich rint syn libben hinne
Op 'e see, dy wrâld, sa wiid;
Laitsje, sjonge, swiet fertelle,
En de slokjes op 'e tiid.
Yn 'e koai tinkt hy oan d' âlden,
Dy't er liet yn 't heitelân.
Yn de dream ferskynt syn famke,
Winkt him freonlik mei de hân.

[p. 97]

 

aant.

 

As de baren wâlje en draaie,

 

As de wylde stoarmen waaie

 

Brûst syn krigel seemansbloed,

 

En hy wol, fol liuwemoed,

 

Oer de see de twangstôk swaaie.

 

 

 

Wurch fan 't swalkjen yn de frjemdte,

 

Fol ferlangst nei 't heitelân,

 

Komt er wer, en foar syn eagen

 

Skimert einling 't âlde strân.

 

Och, syn âlden teagen hinne;

 

Op it tsjerkhôf slomje hja.

 

Mar him fljocht syn breid temjitte,

 

En fan blydskip snikkert hja.

 

Meie ek him dan d' eagen blinke,

 

Mei er om syn âlden tinke -

 

O, syn famke libbet jit!

 

Leafde en trou, dy't net fergiet,

 

Sille in lokkich libben winke.