Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

De seeman

Ik hab in seeman kennen,
Dy foer de wrâld yn 't rûn;
Hy hie yn 't âlde Fryslân
In leaflik famke fûn.

Hy sei oan 't strân: ‘Myn fanke,
Gau kom ik ryk werom;
Dan sil ik net wer skiede
Fan dy, myn leave blom.’

[p. 96]

 

aant.

 

It famke kamen d' eachjes

 

Sa fol fan súvre dau;

 

Hja lei har hân yn sines,

 

En sei: ‘Ik bliuw dy trou.’

 

 

 

By 't swalkjen oer de baren,

 

Oan lân, 't sij ier of let,

 

Yn stoarmen en gefaren -

 

Syn faam fergeat er net.

 

 

 

Doe het de dea him wonken,

 

En 't boldre, hol en rou;

 

De seeman is ferdronken,

 

Mar bleau syn famke trou.