Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Wiersizzerij fan alde Foekje fan Heech

oan de Fryske jammen

Dêr kom ik op myn âlde dei
Om jimme wier te sizzen;
Om eltse faam, dy 't lije mei,
De takomst út te lizzen.

[p. 87]

 

aant.

 

Gjin kaarten hab ik yn de hân,

 

Ik doch 't mei 't hert en mei 't ferstân.

 

 

 

Yn maaie toait it fûgelpear,

 

Om 't smoute nêst te bouwen;

 

Mar jimme tinke 't hiele jier

 

Oer neat as om te trouwen.

 

Jim maitiid duorret jierren lang,

 

Mei leafde en ljocht, mei laits en sang.

 

 

 

Mar 't fûgelt, as de simmer komt,

 

Kin 't nêst fol jongen fuorje;

 

Sa sil ek jimme maitiid net

 

Jim hiele libben duorje.

 

Binn' jimme yn 't houliksboatsje gien,

 

Dan is de maitiidswille dien.

 

 

 

Nim dêrom no jim trekken waar,

 

Wês altiid blij fan sinnen;

 

It moaiste wat it libben hat

 

Dat is de tiid fan 't minnen.

 

Barnt yn jim hert in heilich fjoer,

 

Jou dan oan leafde frij jimme oer.

 

 

 

En wol jim nei 't wolmienend wurd

 

Fan d' âlde Foekje heare,

 

Hja sil jim, nei har lyts ferstân,

 

De takomst kennen leare.

 

Graach wiis ik op myn âlde dei

 

Oan eltse faam har libbenswei.

 

 

 

* * *

 

 

 

Rûne wangen, sûn en blier,

 

Friske lippen, krollich hier,

 

Eagen fol fan ljocht en tier

 

Hâldt m' oan 't achtentweintichst jier;

 

Jonkheid is in teare blom:

 

Ringen is de bloeitiid om.

[p. 88]

 

aant.

 

Mar in hert fol leafde en ljocht,

 

Mar in fleurich sin, fol nocht,

 

Mar in sûn en kras ferstân

 

En in sêfte en golle hân

 

Kin gjin tiid jin ea bedjerre;

 

As de reek fljocht jonkheid wei,

 

Moaiens stoot him efternei,

 

Tigens hâlde w' oant wy stjerre.