|
| |
| |
| |
| |
Froulju kinne tsjoene
Wêr ik wie, en wêr ik kaam,
Mocht ik mar in tsjep jongfaam
Froulju! 't is in nuver guod.
Hja mei 'n glimke, in sucht, in wurd,
Koalom Pier hie steech de pet
Hoe't er rûn, dat bruide 'm net,
Mar ús nijboers lytse Tet
No stapt hy sa kant en glêd
Jelle, in rike boeresoan,
Hy fermakket him sa skoan
Mei 't jong wyfke allinne.
Yn de herberge is 't omtrint
Sa koe 'n faam in feardge fint
Kop yn 'e nekke en hiel foarnaam,
Masters Wypkje gluorke 'm oan
No sjocht master nei de grûn,
Jelmer, 't ierdske libben sêd,
| |
| |
D' âlde mem kaam him oer 't mêd,
‘Jelmer, hoe sil 't no mei my?’
Jelmer naam it pak wer op,
En waard wiis fan sinnen.
Doomny Krol, in kreas jongfeint,
As it waait of stoarmt of reint,
Doar er 't net te weagjen;
Pier waard yn it earmhûs grut,
Hy wie neaken, earm en bleat,
Hoe't no lân en pleats en sjeas
Och, in frommes, net sa kreas,
Gyng mei him oan 't tsjoenen.
Yn de stêd is in menhear,
Ald en griis fan hierren;
Yn syn hiele hear en fear
Hoe binn' no syn hierren swart,
Freegje 't mar oan Bottinga:
Ja 't is wier, wat ik dêr song:
Earmen ryk en âlden jong,
Ja jim binne in nuver guod,
| |
| |
Soene jim mei glimk en wurd
As de sjonger wer foarroppen wurdt
Ja, dy froulju op de wrâld
Riken earm, en jongen âld:
Wol der doch foar weitsje!
Dat sil 'k yn myn twadde sang
Wês doch fan dy tsjoensters bang;
Klaas seach altiid like blier;
Alles like fleur en tier,
Dizze faam, sa kant fan lea,
Klaas waard bleker as de dea,
Ale Piers hat hûs en lân,
Dizze rint mei strik en bân,
En dat frommis koe wat mear
Dizze koe doch hûs en lân
Willem Wytses hat gjin jild,
't Warber wiif spint jier op jier
As de man syn bern besjocht,
Krieljend foar syn eagen,
Sucht't er: wa sa'n tsjoenster trout,
| |
| |
Juffrou Pik, in âld fernim,
En har man! hja narre him;
Kaam er thús, 't wie: ‘'n Modderdyk
En hja wist him sa op 't lêst
Under 'e grûn te tsjoenen.
Sjoch, sa bringt in frommis faak
Pas mar op, hear, foar sa'n draak!
't Is in krús soms op de wrâld,
Riken earm en jongen âld.
Wol der doch foar weitsje!
Hy giet nei 't jonge pear ta en seit:
Jonge lju, jim sizze grif:
Dizze feint, fan sin sa wif,
Wit gjin mjitt' te roaien.’
Komt it ek wat bryk der út,
Wol 't sa krekt net nimme.
Dat in frommis tsjoene kin,
Hja wie lang jo siele en sin,
Yn har eagen mocht jo hert
Sis, brocht dizze tsjoenster net
Richtsje, bliuw sa'n tsjoenster, hear!
Mar - tsjoen 't kwea ta 't goede;
| |
| |
War it ûnk fan jimme hûs;
Tsjoenster foar jo man, dan sil
En me sil net oars as goed
Mocht dan ek jim hûs net grut,
- Fan de takomst wit me neat;
Tsjoen dan, troch in fleurich sin,
Bliuw foar him by wrâlds berin,
|
|
Auteursrechtelijk beschermd