Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

De alde toer

Mids yn 't doarp stiet, stoer en steech,
D'âlde skiere toer;
Sjocht de wide fjilden oer;
Sjocht omheech, omleech.

Altiid sjocht er, fier yn 't rûn,
Wrotten en gejei;
Alle minsken wrotte mei
Op 'e lege grûn.

Ienkear is har skrippen oer;
Ienkear komme hja
Nei it stille tsjerkhôf ta,
By dy âlde toer.

Freonen geane, swart en stom,
't Tsjerkhôf skriemend oer;
Mar dan komt der út 'e toer
Freonlik fol gebrom.

‘Wolkom, wolkom, kom mar, kom!’
Bromt er lûd en fol,
‘Lis dyn wurge holle dol,
Rêst yn sêfte slom.

Earme lijer, kom mar, kom,
Hjir allinne is rêst;
D' ierde is dy te lyts wol west,
No is 't grêf te rom.

Op dyn grêf sil mannich blom
Swietrook struie yn 't rûn;
Sliepe silsto yn 'e grûn
Rêste yn swiete slom!’ -

[p. 45]

 

aant.

 

Freonen ha 'k nei 't grêf ta brocht,

 

Freonen fan myn hert.

 

Alde toerklok, yn myn smert

 

Brocht dyn ropstim ljocht.

 

 

 

Seiste net, dat libbens lêst

 

Mear is as syn nocht?

 

Wêr me 't ek yn 't libben socht,

 

Dea allinne is rêst.

 

 

 

Wêrom soe 'k dan, âlde toer,

 

Eangje foar dy stûn',

 

Datst' foar my ek bromst yn 't rûn,

 

Fier de fjilden oer:

 

 

 

‘Wolkom, wolkom, kom mar, kom!

 

Oer is libbens lêst;

 

Hjir is frede en iivge rêst,

 

Rêst yn swiete slom.’