Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

It bern

't Moarnsread op 'e mûtle wankjes,
Lipkes as in reade blom,
Jimmer fleurich, jimmer derten,
Hipt it bern troch 't libben om.

[p. 42]

 

aant.

 

As in daudrip út it blomke,

 

Sa ûnskuldich, klear en blij,

 

Kypje d' eachjes fan it berntsje

 

Mûzich út 'e herntsjes wei.

 

 

 

Om it blanke ingelkopke

 

Krôlet rynsk it glêde hier,

 

Moai allyk de ljochte râne

 

Fan in roazewolk moarnsier.

 

 

 

Moai is alles yn syn eachjes,

 

En in wûnder is de wrâld;

 

Alles jout him nocht en wille,

 

Wat it yn syn hantsjes hâldt.

 

 

 

Foar de loaits fan 't bern wykt alles

 

Wat ûnfoech is efterút;

 

Mei syn hantsjes op dyn troanje

 

Strykt it dêr de tearen út.

 

 

 

As syn eachjes dy oanblierkje,

 

Sjochst de himel, blau en klear;

 

As 't oan dyn ûnrêstich hert leit,

 

Fielste dêr gjin ûnrêst mear.

 

 

 

As 't syn earmkes om dyn hals het

 

En him sa te sliepen leit,

 

Fielst, dat ingels om dy wjukje,

 

Glânzjend yn har sillichheid.

 

 

 

Dêr is wille, dêr is sinne,

 

Wêr it bern ek komme mei;

 

Salang as der berntsjes binne,

 

Bliuwt der leafde en poëzij.