It jonge Fryslân

Sangen en rimen fen jonge Fryske skriuwers

[p. 186]

Ploeijen.
fen
O.H. Sytstra.

Det ploeit hjir sahwet yn de wrâld,
En elts hat, nei 't min heart,
Altiid in tige swiere groun,
Dy 't hy biploeije moat.
Ja, hear by elk en ien mar roun,
En siikje hein en fier:
Eltsien, by hwa 't me komme mei,
Moat ploeije like swier.

Jan Lapkeman dy toarket faek
Yn rein en ûnwaer om;
Mar altiid krimmenearret hy:
‘'k Fortsjinje net in krom.
Fij, sa'n geswalk troch waer en wyn;
Fortsjinje kin 'k gjin sier!
Ik wit net, hwet ik lieawer die.
't Is ploeijen, det 's mar wier!’

[p. 187]

 

Jan Fedzes stiet for Rimmertboer

 

To slatten yn de sleat.

 

It wirk is slop, en dêrom ek

 

Fortsjinnet hy hast neat.

 

‘Hê,’ stint er, ‘nou, sok bodsjen, man,

 

En det for 'n lyts deihier!

 

As 'k oars hwet hie, den die 'k it net.

 

't Is ploeijen, det 's mar wier!’

 

 

 

Piere Auk hjar man is timmerfeint:

 

Ier troud, mei 'n hûsfol hem.

 

Dy sit de snjeuntojoune let

 

It wyklean nei to sjean:

 

‘Dêr moat nou wol in goune hast

 

Nôch on for ús húshier,

 

En om den roun to kommen... nou

 

't Is ploeijen, sikerwier!’

 

 

 

Klaes Pennega, dy 't jierren lang

 

Al ûndermaster is,

 

Docht alle jierren wer op nij

 

Examens - iwich mis.

 

Hy komt altiid mei 'n greate koer

 

Wer thús, en suchtet swier,

 

As hy op nij oan 't blokken giet:

 

‘'t Is ploeijen, det is wier!’

 

 

 

Baes Bakker krijt hast nea nin rêst

 

En hast nin sliep genôch;

[p. 188]

 

Skript foar de gleaune owen om,

 

Of foar de bakkerstrôch:

 

‘Sok skrippen, man, faek nachten troch,

 

Of jouns let en moarns ier,

 

En den nin sliep genôch... nou 't is

 

Wol ploeijen, sikerwier.

 

 

 

Frou Stamsma kin net sûnder faem,

 

Mar krijt gjin ien nei 't sin;

 

De iene is smoarch, en d' oare lycht

 

En slynt hwet hja mar kin.

 

In oaren wer is to brutael -

 

Sa hat hja tsien yn 't jier.

 

‘Fij, sucht hja, hwa 't sa boaden hat,

 

Moat ploeije, det 's mar wier!

 

 

 

Sa ploeit det hjir al oan al wei;

 

Mar elts foar oar mient wis,

 

Det hy it swierst to ploeijen hat,

 

Syn fjild it dreechste is.

 

Nou, 'k winskje aiiegearr' jimm' ta:

 

In guds net al to licht;

 

In plakje groun net al to swier,

 

Net al to taei en ticht.