It jonge Fryslân

Sangen en rimen fen jonge Fryske skriuwers

[p. 94]

De repetysje for dea.
fen
G.L. van der Zwaag.

Frjeun Himke scoe for d' earste kear
Hwet oan komeedsjespyljen dwaen;
En hie it by him sels al klear:
Dêr scoed er nou 'is glâns oan jaen!

Hy hie wol net in greate rol,
Mar 't wie doch ien fen gâns effekt.
En elts dy spilet wit it wol,
Det faek i t lytse 't nauste stekt.

Dit wie syn rol: hy moast for dea
In skoftsje lizze op 't toaniel;
't Wie nou de kinst, mei stiwe lea
To lizzen, stil en kâld as stiel.

Elts dy der hwet forstân fen het
Wit, hwet sa'n rol bitsjut, net wier?
Al sit it yn de wirden net,
It spyljen, asjeblieaft, is swier!

[p. 95]

 

Det hie ek Himke foar 't bigryp;

 

Hy wist, hwet oan syn spyljen hong,

 

Sadet er faek 'is yn 't genyp

 

Allinne oan 't repetearjen gong.

 

 

 

Sa lei er ienkear wer rjuchtút

 

Op souder, det me swarre scoe,

 

Dy fint is wrammels 't libben út;

 

Sa, det m' er hast om skrieme koe.

 

 

 

Mar - dêr ropt oan de trep de stim

 

Fen Himke heit: ‘Hwêr biste, hwêr?’ -

 

Gjin andert. - ‘Wês mar net sa slim!

 

Ik wit, dest boppe biste, hear!’ -

 

 

 

Mar Himke lei mar altiid stil,

 

En bleau allike stiif en stom.

 

‘Wost ha, det 'k boppe komme scil?’ -

 

Gjin andert. Himke hâlde 'm dom.

 

 

 

Nou komt syn heit moai lilk omheech,

 

Al flokkend oer sa'n mallichheid.

 

Dêr sjocht er, mei forwondere each,

 

Ho 't Himke stil dêrhinne leit.

 

 

 

In kjeltme rint him oer de lea.

 

Hy freget mei in triljend lûd:

 

‘Och Heare, jonge, biste dea?’ -

 

‘Kom,’ tinkt ús maet, ‘sa giet it goed.’ -

[p. 96]

 

‘Myn jonge, wol doch andert jaen!’ -

 

Hy swijt. - ‘Mar God, dy jonge is min!’

 

‘Al klear,’ seit Himke, ‘sa mat 'k dwaen,

 

As 'k det nou mar ûnthâlde kin.’