Zedelijke en stichtelijke rijmen

[p. 123]

Overtuigende reden tegen die zich zelven geen meester is, of tot quade gewoonte is vervallen.

En voor eerst in proze.

EEn die tot volwasse jaren is, behoorde in zijn passie een kint t'overtreffen, en met alle wint der ydelheit niet vervoert te worden, redenkaveling te hebben, en zich daar na te schikken, het quade te laten, ende 't goede te doen.

Hier van volgt de uitbreidinge op de wijze van Courante la Reine.

1.

WIe dat zijn jaren heeft,

Behoorde zijne zinnen

In zich t'overwinnen,

Op dat in hem niet leeft,
Als 't gene dat na vryheit zweeft,
Een kint dat heeft wat anders in,
De jonkheit neigt hem tot een losse zin;
Maar tijt van jaren,
Eist meer ervaren,
Tot bedaart gewin.

2.

Dit dan wel aangemerkt,

Behoord hy niet te vallen
Tot onsinnig mallen;
Maar hy moest zijn bewerkt,
En tegen ydelheit gesterkt,
Bedagtheit doet veel tot de zaak,
Waar door men zich bepaalt in 't meest vermaak,
En tot beroeren,
Niet laat vervoeren,
Maar staat als een staak.

3.

Waar reden wort gevest,

Wort waarheit voorgeschreven
Tot een beter leven,
Op dat men koos het best,

[p. 124]

 

En uit ons dreef de vuile gest;

 

Derhalven strekt het tot behoet,

 

Te redenkavlen in het geen ontmoet,

 

Men kan 't dan vinden,

 

En zich ook binden

 

Aan het nutste goet.

 

4.

 

Wie zich hier na dan schikt,

 

Die toont dat hy zijn zinnen

 

In zich kan verwinnen,

 

En dat hy heeft gemikt

 

Op 't goed, en van het quaat afschrikt,

 

Hy toont een reedlijk mensch te zijn,

 

En dat hy zich t'ontlasten zoekt van pijn,

 

't Geen treedloos leven,

 

Hem konde geven,

 

Ook de valsche schijn.

 

5.

 

Och wat een goet is dit

 

Het quade na te laten

 

Ja het quaat te haten,

 

Het gene is het wit

 

Van die zijn ziele recht bezit,

 

Die zich na dat gezeit is stelt,

 

En dat verlaat het geen de ziele quek,

 

Die zal zoo wezen

 

Steeds opgerezen,

 

Tegen 't ziel gewelt.

 

6.

 

Het goede jaagt hy na,

 

En komt zich te begeven

 

Tot een deugtzaam leven,

 

Op dat hy vaste sta

 

En niet verval, noch komt te spa,

 

O God, laat my zoo zijn bedacht,

 

Op dat ik vast op uwe komste wacht,

 

Neigt steeds mijn zinnen

 

U te beminnen,

 

Daar ik steeds na tracht.