De gouden oogst

[p. 46]

[De dag verflauwt in 't West]

De dag verflauwt in 't West;

de stille bloomen treuren...

of mij de moed die rest

het hart nog op kan beuren?

Reeds streek 't duister der nacht

over mijn handen henen,

niets dan mijn mond die lacht

zie 'k nog en de oogen weenen...

Niet lang toch duurt de dag;

langer duurt de lach

tot bitterheid geworden;

langer nóg geween

in stilte, gansch alleen,

zonder klacht, noch wórden...