De gouden oogst

[p. 43]

[Nu voel 'k uw zoen, dien 'k overlang verbeidde]

Nu voel 'k uw zoen, dien 'k overlang verbeidde,

mijn heete lippen eindelijk toch laven,

waarnaar, in dof geduld, toen niets ons scheidde,

'k smachtte - en 't wachten was mijn hoogste lijden.

Want nooit hebt gij mij 't eenig woord gezeid en

is éen zoen 't spreken van onze oogen komen staven,

ik heb u zelfs de liefde, die ons beiden

bond, nooit bekend, en ze u nooit doen belijden. -

'k Was jong! Maar thans - want mij sloeg de stille wond

tot één groote begeert' - verkwikt me uw zoen

en sluit me uw liefde in droomen van genot;

voel 'k u in mij, lijf aan lijf, mond aan mond,

hoe vèr ge ook zijt, die 'k nooit meer zag sinds toen,

en mij in u, het schepsel, beide, en God.