Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt
(1803)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 179]
| |
De ledigheid.
Wat toonen we ons, verdwaasd, ten onrecht trotsch van zinnen,
Wanneer wy de ondeugd vliên, waarvoor een ander blaakt!
Wy schuwen de overdaad, omdat wy 't goud beminnen;
Men zweert den wellust af, omdat de dood genaakt.
Ach, 'k ondervond dit lang, en zie voor de open oogen
Al de ydle dwaling klaar, verblind door ons gevoed!
'k Weet, door een' valschen waan in 't eind' niet meer bedrogen,
Dat ik geheel myn deugd myne ondeugd danken moet.
Geliefde ledigheid! uw gunst zy weidsch geprezen!
Gy schonkt me in 't eind' de rust, wier vrucht ik thans geniet;
Myn grysheid zal door haar van zorg ontslagen wezen,
En zy verlengt den loop van 't leven, dat me ontvlied.
Van wat al dwalingen, van wat al wuft verlangen,
Bevryd gy 't roemziek hart, door ydlen wensch gekweld!
Hy, die de rust begeert, voelt reeds die aangevangen,
Zo ras hy u verlangt en u in de armen snelt.
| |
[pagina 180]
| |
Gy legt onszelv' ons bloot en doet ons hart gewennen
Aan 't smooren van de drift, die 't waar geluk verkracht;
Gy leert de grootsche deugd ons oefenen en kennen
Waardoor men d'aardschen roem en de eerlooze eer veracht.
De naam van dien Romein, die Mithridaat' deed vlugten,
Blonk min' door krygseere uit, en min' door heldendaen,
Dan door het rein genot en door de zoete vruchten
Uit stille werkloosheid in stille rust ontstaan.
Ja, Rome ware altoos meestres van de aard' gebleven,
Zo ze altyd zulk een kroost gekweekt had in haar' schoot,
Dat wyslyk waar' voldaan, wanneer 't in 't ovrig leven,
Na zo veel zegepraals, een zagte rust genoot.
Voor wat àl eindloos wee had Cezar niet voordezen,
Na 't fnuiken van den Gal, zyn vaderland gespaard,
Had nimmer heerschzucht hem geweldenaar doen wezen,
En had hy voor zyn staal de vredeölyf aanvaard!
ô Zoete ledigheid! ô vreugd der sterfelingen!
ô Dochter van 't geluk en moeder van de rust!
Al de aarde, op 't zoetst gestreeld door alle uw zegeningen,
Zwaaije u een offer toe, dat nooit worde uitgebluscht!
| |
[pagina 181]
| |
Dus smeekte, als ik, voorheen eens Epikures zanger,
Dat Venus, door haar schoon en liefdes loos beleid,
Den forssen Mars bedwong, opdat woên niet langer
Al de aard' ten offer gave aan zyn wreedäartigheid.
De zucht naar wuft genot voelt nimmer zich verzaden,
Daar ze eindloos hygend hoopt, en eindloos angstig vreest;
En 't altoos zwoegend hart, door onrust steeds beladen,
Voelt midden in 't vermaak zyn wreede kwelling 't meest.
ChaulieuGa naar voetnoot(*), wiens vurig hart, wiens ryk vernuft en gaven,
Wiens vlugge denkingskracht, in 't naauwlyks kalm gemoed
Eens de ydle zucht tot eer', thans onder de asch begraven,
Weêr konden blaken doen, met dubbel fellen gloed!
Och, wyd geheel u toe, om slaafschen roem te ontvlugten,
Aan haar, die 't hart verzaad en nooit de blydschap krenkt;
Och, kies de ledigheid, zo mild in zoete vruchten,
Voor al het zuur genot, dat ydle grootheid schenkt.
la fare.
|
|