Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 177]

De ontrouw.

Standvastigheid en trouw zyn niets dan ydle namen,
Door langvervlogen schoon en stugge grysheid samen

Ter stalen boei gesmeed, die 't hart met weêrzin draagt,

Waarin de jeugd, gereed te ontsnellen,

Door d'angst zich kluistren voelt en knellen,

Als de afkeer haar met recht van 't rimplig vel verjaagt.

Kupido, die al de aarde als meester blyft regeeren,

Heerscht naar de wetten der natuur;

Hy straft den meinëed niet van die hem hulde zweeren,

En heel zyn ryk heeft uit in duur,

Als wy zyn magt niet langer eeren.

Wanneer de schoonheid niet meer streelt,

Verwerp' men vry den last, die duldeloos verveelt.

Waarom de wufte breuk te schroomen

Van d'even wuft gezworen eed?

't Verliezen van 't vermaak, dat dien ons zweeren deed,

Ontslaat ons van hem naar te komen.

[p. 178]

 

De liefde is meester van zyn lot;

 

En ondanks onzen wensch, waarmeê hy spelend spot,

 

Ontvlied hy vlugtig 't hart, hetgeen hy korts te voren

 

Onz' ondanks heeft ter woon verkoren.

 

Ulisses, die door wys beleid

 

Zich eere en glori wist te winnen,

 

Versmaadde zelfs de onsterflykheid

 

Om 't gruwzaam wee te ontgaan van trouw te moeten minnen.

 

 

 

Bemin zo lang de liefde u blaakt,

 

Maar schuw eene ydle trouw, die ze u tot kwelling maakt.

 

Wat dwingt ge u 't pynlykst wee te lyden?

 

Moet walging, smarte en tegenzin

 

U voor 't genoegen dan kastyden,

 

Dat u verschaft wierd door de min?

 

 

 

Wanneer men 't liefdevuur voelt dooven,

 

En 't hart de drift zich voelt ontrooven,

 

En met gedwongen zorg zich teder toont, met pyn,

 

Dan moog' men liefde en eed vergeten,

 

Want nooit weegt de eer van trouw te heten

 

De kwelling op van trouw te zyn.

 

 

 

chaulieu.