|
| |
| |
| |
Herdersdicht.
Een jonge herderin, door ongeduld bevangen,
Op 't einde eens schoonen dags haar moeders oog ontvlugt,
Verhaast der schapen tred, te traag voor haar verlangen,
Naar 't schaduwryke bosch, verwyderd van 't gehucht.
Helaas! het herdersüurtje, ondanks haar zorg, vervlogen,
Zweeft staâg haar voor den geest en kwelt haar minnend hart;
Zy nadert, maar, ô goôn! wat wanhoop en wat smart,
Daar Tirsis niet verschynt voor de angstigzoekende oogen!
Zy roept den herder luid, door ongeduld vervoerd,
Zy noemt vergeefs zyn'naam, dien de echoos slechts weêrkaatsten,
En, daar haar keer op keer reeds de argwaan fel ontroert,
Gelooft zy in het eind' den wreedsten en den laatsten.
‘Hy mint my langer niet! de wreedäart’, roept zy uit,
‘Smaakt naauwlyks zyn geluk, of toont zich wuft van zinnen!
Hy vind geen schoonheid meer in zyn te oprechte bruid!..
Hy minde zeker nóch zo hy zich niet zag minnen!
Men heeft het my voorzegd:’ dus voer zy, weenend, voort:
‘Wie trouw aan minnaars zweert, zal spoedig wis hen derven:
Wanneer 't verlangen sterft moet ras de liefde sterven:
| |
| |
Zy word door hoop gevoed, maar door 't genot versmoord.
Ja, hoe zyn tedre drift myn hart reeds mogt behagen,
Toen hy my 't eerst zyn liefde, op zoeten toon, dorst klagen,
De koesterende zon verguldde driemaal 't graan
Voor ik zyn liedjes hoorde en hem te woord dorst staan.
Met wat al zorg, helaas! om recht zyn trouw te ontdekken,
Beproefde ik zyne liefde en heelde ik hem de myn'!
Aan wat onlydbre smart dorst ik ten prooij' verstrekken,
Om de ydle hoop te voên van trouw bemind te zyn!
Wreedäartig voor myzelve en voor myn' herder tevens,
Betoonde ik my gestreng en roerloos van gemoed;
Maar, och! op zekren dag, ô wreedste dag myns levens!
Bezwoer hy my te teêr zyn' steeds versmaden gloed.
Hoe lang toch,’ riep hy uit, 'k herïnner my 't noch heden,
‘Versmaad gy myne hulde en myne ondoofbre min?
Vreest ge, ondanks al uw schoon, ô koele herderin!
Dat ik myn liefde eens smoore en spott' met all' myne eeden?
Goôn! zo ik koel myn oog naar zo veel schoons ooit keer',
Moet nooit der knapen lof myn veldgezangen roemen;
'k Versmoor' met eigen hand de voglen, die ik leer';
Myn boomgaard zy verdord, myn weide zonder bloemen;
Dat al myn tierig vee, hoe schoon myn oog het keur',
Door 't felvergiftend sap der heetste kruiden sterve!
| |
| |
Ja, dat de wreede wolf het nasnelle en verscheur'
En ik van 't godendom verdiende straf verwerve!
'k Zweer by den hemel zelv', of liefst by u-alléén,
Dat gy myn hart bezit en niets 't u zal ontrooven;
De gloed, die my verteert, zal kwynen noch verdooven:
Geloof myn' eed, myn liefde en uw bekoorlykheên.”
Zyn kwelling, zyne smart, zyn tederheid, zyn blikken,
't Stond me alles voor zyn trouw, voor zyn volharding in.
'k Liet me, onbedacht verrast, door zyn gevlei verstrikken;
De ontroering van myn ziel vermeesterde myn' zin.
Getroffen en vervoerd, en aan myzelve onttogen,
Bezwoer ik toen myn liefde aan hem, die thans me ontvlied.
“'k Bemin u!” riep ik uit, hem om den hals gevlogen:
Myn drift word nooit verkoeld, uw drift verkoele ook niet!
“'k Aanbid u!” riep ik uit, in 't vuur, dat my deed gloeijen:
'k Schenk u dit schuldloos lam, ten teder liefdepand:
Het groeij'! dat ook de liefde in beider hart moog' groeijen,
Ja, dat het eenmaal zelfs in sterker gloed ontbrand'!’
‘Hoe maal ik beider vreugd? hoe meld ik beider reden?
Wat eed ontbrak 'er noch, na beider vurige eeden?
Al 't geen de reinste liefde, al 't geen de tederheid
En 't minnend hart vermag, wierd aan elkaêr gezeid.
| |
| |
ô Ras vervlogen vreugd! ik boet u thans elendig!
Och, wees toch minder zoet, of wees toch meer bestendig!
'k Schonk naauwlyks hem myn hart, dat hy sints lang me onttoog,
Of 't somber licht der maan drong scheemrend door de blaêren:
De duistre nacht verscheen, en, hoe verrukt wy waren,
Wy stonden zuchtend op, met tranen in ons oog.
Hy drukte zagt myn hand; wy riepen staamlend beiden
Tot morgen!’ treurig uit, in 't stom en langzaam scheiden.
‘Och, sints dien blyden dag vóórkomt hy my gestaâg,
Van tedre zorg vervuld, by deze dichte boomen;
Helaas, myn vreugd heeft uit: 'k wacht vruchtloos hem van daag!
Hy mint me langer niet, zyn hart is reeds me ontnomen!
Wis dat hy reeds dit uur eene andre schoone vleit,
En schaamtloos zich eene eer van myne smart durft maken!
Opdat hy best haar streele, in 't snood en eerloos blaken,
Bespot hy, voor haar oog, myn lichtgelovigheid.
Goôn, die my zwichten zaagt voor Tirsis looze treken!
Och, laat uw slaande hand my op den snoodäart wreken.’
Haar klagt was naauw' volëind toen Tirsis vlug verscheen;
Zyn minzaamlonkend oog kon ras haar' wrok verzagten;
Zy vraagt, op tedren toon, met zagt verwyt alleen:
| |
| |
‘Hoe, Tirsis! voegt het my om hier u op te wachten?’
‘Myn schoone!’ riep hy uit: ‘bedwing uw gramschap vry:
Ik was alreede in 't bosch twee uren eer' dan gy.
'k Zag eindlyk u van verr', maar, 'k had u naauw' vernomen,
Of een verwoede wolf, van gindschen berg gekomen,
Ontrukt me, in razerny, gevoelloos voor myn' rouw,
Het onwaardeerbaar lam, het pand van uwe trouw.
Wat naar vooruitzigt, goôn! wat denkbeeld deed my yzen!
“Maar, wreedäart!” riep ik uit, “uw roofzucht zy betoomd:
'k Zal, schoon myn hond me ontbreekt, u door deez' steen bewyzen
En u gevoelen doen dat nooit een minnaar schroomt.”
In 't eind', het woedend dier, tot aan zyn hol gedreven,
Verloor door my zyn' prooi en tevens 't roofziek leven.
Myn arm heeft door zyn dood ons billyk wraak verschaft:
Kon hy, die wreed ons scheid, wel zagter zyn gestraft?’
De schoone ontdekt in 't eind' wat argwaan zy dorst voeden,
En Tirsis toont zyn smart om die beleediging;
Zy boette, hoogst gedwee, tot zyn bevrediging,
Door gunstjes zonder tal, haar onbedacht vermoeden.
|
|
Auteursrechtvrij