Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 156]

Het vermaak en de verveling.

Verveling en vermaak omzwerven t'allen tyd'

Deze aarde, alöm, aan beide polen:

De laatste vliegt; helaas! wat spyt!

Vermaak ontvlood, in 't achtloos dolen,

De stad, en, naar het dorp gesneld,

Vraagt ze aan de geen, die haar omringen:

‘Kan ik hier wonen, zonder geld?’

‘Ja!’ riepen all' de dorpelingen.

‘'k Ontvliê,’ dus sprak vermaak, ‘de stad;

Uw aart is my bekend, 'k zal u den mynen leeren,

U, die my recht naar waarde schat.

Het landgebruik bekoort me: ik wil met u verkeeren;

'k Ga dag aan dag by buur aan buur:

'k Moet heden naar Kolyn.’ Juist had, op 't eigenst uur,

Zyn vrouw hem d'eersten zoon geschonken;

En toen 'er, na den doop, de volle bekers klonken,

Zat, in den kring, vermaak by 't vuur.

Verveling kwam toevallig mede

[p. 157]

 

Dien dag in 't eigen dorp, en vroeg, in droeve klagt,

 

Slechts schuilplaats voor eene enkle nacht.

 

‘Neen, vrouwtje!’ sprak men, ‘staak uw bede:

 

't Is alles vol in hut en stal.’

 

Zo zeî men hier en overäl.

 

Verveling ging dan heen en trad bedrukt naar buiten,

 

Doch zy verloor 'er gantsch niet by:

 

De heerschap van het dorp gaf aan zyn vrindenry

 

Een prachtig feest, van veel waardy:

 

Zy zag zich dáár de deur ontsluiten,

 

En voerde 't hoogste woord op maal en dansparty.

 

 

 

drobecq.