Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

(1803)–Hendrik Tollens– rechtenstatus



[pagina 154]
Het vogelnest. Ziedaar dan 't nest dier nachtegaaltjes! Wat zyn zy jong! wat zyn zy teêr! 'k Bespiedde u lang, uit gindsche takjes, En haalde in 't einde u zagtjes neêr. Ja, schreeuwt, ô kleinen! woelt, en spartelt, 't Is alles vruchtloos, wat gy tracht: Gy hebt noch vedertjes, noch vleugels, En zyt gevangen in myn magt. Maar, hoe! is 't niet dier kleinen moeder, Die, treurende, op dat takje wiegt? Is ook die vogel niet hun vader, Die schichtig om my henenvliegt?
[pagina 155]
Hoe! ik kom wreed hun vreugd verstoren, Ik, die, des zomers, aan den vliet, Of onder de eiken, luistrend rustte, En insliep door hun kweelend lied! Och, had een monster ooit, wreedaartig, My van myn moeders hart gescheurd, Helaas! zy waar' van smart bezweken, Helaas! zy had zich dood getreurd! En ik, ô vogels! roof uw jongen, Die ge in myn hand met schrik aanschouwt? Neen, nooit! ziet daar: ik geef ze u weder... Gevloekt de wreedäart, die hen houd! Ja, leert hen vlug en vrolyk vliegen, En tripplend hupplen aan uw zy', En dat ze, uw zoete tonen hoorend', Ook eenmaal zingen zo als gy. Ja, ik zal met den zomer keeren, En, onder d'eik, of by den vliet, In 't luistren rusten, zagtjes sluimren, By 't vrolyk schatren van hun lied. berquin.