Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 112]

Zedelyke bespiegeling.

De God der goden zy geprezen,

Niet om zyn' donder, dien wy vreezen,

Die ons bedreigt op zee en land,

Maar om zyn' grootschen roem, zyn wondren, zo vol waarde,
Om zo veel treffend schoon, den luister van al de aarde,

En 't werk van zyne algoede hand.

Zyn gunsten, die we ons toe zien vloeijen,

Zyn als een bron, die, in 't besproeijen,

Het vocht verkwikkend nederstort:

Zy stroomt by 't beergestarnte, in de Afrikaansche zanden,
Zy vloeit aan de oosterkim en in de westerlanden,

Terwyl zy nooit geledigd word.

[p. 113]

 

Hy is 't, die God, die, in de baren,

 

De vruchtbre visschen saam doet paren,

 

Vermeerdrend haar ontelbaar tal;

 

Die duizend kudden vee doet azen in de bosschen,

 

Die 't veld met groen bedekt, en volle druiventrossen

 

Bedaauwt en rypt, langs berg en dal.

 

 

 

Ach, 't moet te fel zyn goedheid hoonen,

 

Die we achteloos door gruwlen loonen,

 

Dat we ons met zonde en schuld belaên;

 

Maar, met een vaderhart vergeeft hy elks gebreken,

 

En zyne gramschap-zelf, hoe tergend wy ze ontsteken,

 

Toont nóch zyn tedre liefde ons aan.

 

 

 

Wy, wy, die staâg ons wuft verlangen

 

Door andre driften doen vervangen,

 

Tot ydle wisling steeds bereid,

 

Wy voeden ieder stond, onachtzaam, andre wenschen,

 

Maar 's hemels liefde en gunst blyft tot de ondankbre menschen

 

Bestendig tot in eeuwigheid.

 

 

 

malherbe.