Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 111]

De ontwaking der liefde.

De dartle en vlugge liefde, in lang verlopen dagen,

Viel in 't Idaliesch bosch in langen, vasten slaap;

Vrouw Venus zag den matten knaap,

En, om zyn rust in 't hart verslagen,

En al te ras ontroerd door ingebeeld gevaar,

Dacht zy dat licht die slaap haar wichtje doodlyk waar'.

Zy wachtte niet op zyn ontwaken;

Zy vloog naar 't hoofd der goôn, wien zy, door droef geween,

Welras bewegen kon en raken:

Hy riep al 't godendom by een;

Men komt, men pleegt straks raad en schreeuwt, als hier beneên;

Men wilde, in 't eind', het twisten enden:

'Er wierd besloten door de goôn

Om naar vrouw Venus matten zoon

Terstond den minnennyd te zenden.

Hy komt met al zyn' stoet en strykt by 't wichtje neêr;

Hy wekt het rustend kind, door argwaan en ontstelling.

Wat werkte 't uit? ach, nieuwe kwelling!

Nooit slaapt de liefde meer.

d'arnaud.