|
| |
| |
| |
Elegie.
Waaröm hergeeft gy my, ô goden!
De dagen myner jeugd, die zoete dagen! niet?
Ach, schenkt my 't heil weêröm, dat thans my is ontvloden,
En voert den tyd te rug, die, rustloos, my ontvlied.
Maar, welk een ydel, dwaas begeeren!
Ach, schonk het godendom aan mynen wensch gehoor,
Dan deed ik straks myn vreugd, verdubbeld, wederkeeren,
'k Herzag de vrinden, die 'k verloor.
Ach, 't wisselt álles staâg, in 't wisselvallig leven!
't Ziet thans zich niet bemind, 't geen eens zich minnen zag;
't Gevoel, de drift van 't hart verändert ieder dag;
Het vuur der jeugd heeft my begeven.
Daar de ondervinding zélf my thans tot leidsvrouw strekt,
Zie 'k me uit myn' gouden droom gewekt.
ô Lieflyke Arpajon, langs wiens begraasde zoomen
Steeds kristallynen golven stroomen!
ô Streelend, eenzaam oord! zeg, zeg me of myn gedicht,
Gesneden in uw wilgenboomen,
Zich thans noch opdoet voor 't gezigt?
Of heeft de tyd, die ook myn jeugd my heeft ontnomen,
Ook die versierde schors van uwen stam gelicht?
| |
| |
ô Zoete woesteny, getuige myner liefde!
Wat kwelling leed ik niet, sints ik u ben ontvloôn!
Wat smart heb ik verduurd! wat pyn, die wreed my griefde!..
Min' wislend dan myn lot, stroomt nóch, op zoeten toon,
De vliet, wiens groene zoom my vaak van vreugd zag weenen,
Langs de eigen landen henen.
Uw schaduwryk geboomte is groen, gelyk welëer.
Tien lentes zagen reeds de bloem myns levens kwynen.
Zy, die myn vreugd eens was, deed al myn vreugd verdwynen,
Zy viel in 't graf ter neêr!
Ach, zal ik nimmermeer dat lieflyk oord betreden,
Zo schoon door haar bekoorlykheden?
ô Goden! stortte ik eenmaal dáár
Myn' laatsten tranenvloed om haar!
'k Schreef wis, met weenend oog, in boom en zand, dees woorden:
‘De vreugde streelde me in deze oorden!’
Geluk en liefde en roem en eer!
'k Wierd eens door u gevleid, gy vleit my thans niet meer!
De zoete hoop is my onttogen!
De helft myns levens is voorby;
De ontwerpen, eens gesmeed door my,
Zyn allen thans in rook vervlogen!
Wat vruchten oogst ik thans van al die zaligheid,
Die 'k eenmaal heb voorzien, door schynschoon dwaas misleid?
| |
| |
De dwaling, die ons blind, de keten, die wy dragen,
Is thans my klaar ontdekt: 't bedrog verdween geheel!
Wat kost my de ondervinding veel!
'k Herroep de lang verlopen dagen.
Ik, door het valsch geluk steeds rustloos na te jagen,
Bezweek, in 't eind', voor 's noodlots slagen!
Wat dobberde ik, ontzind, op woeste golven voort?
'k Beny des herders lot, die zyn vergeten leven,
In zyn bekrompen hut, in stil en vreedzaam oord,
Blymoédig slyten mag, van zyn gezin omgeven,
En wien geen ydle zorg ooit kwelt.
Hy kent het schynschoon niet, dat eens my kon verblinden;
Hy zoekt niet naar 't geluk, dat ons het verste ontsnelt,
Wanneer men 't, rustloos, tracht te vinden;
Zyn akker is de schat, waar hy zyn hoop op stelt;
Zyn dochter doet, verheugd, zyn kudde veldwaarts treden;
Zyn zoon voert, vrolyk, naar de steden
De melk uit zynen stal, de vruchten van zyn veld.
Zyn gade streelt, by 't yvrig spinnen,
Door 't ongekunsteld lied zyn zinnen...
Maar, ach! 't is niet alleen de tyd
Die ons de vreugd ontrooft, die slechts ons kort verblyd!
Wy zyn zo wuft als hy en even onstandvastig:
Ons heil, hoe groot het zy, word, doorgaans, ras ons lastig,
| |
| |
Terwyl men eindeloos een' anders heil benyd.
Beweenenswaard', in alle staten,
Zoekt elk steeds naar 't geluk, en 't zoeken baart hem smart!
Wat kan verandering van stand of land ons baten,
Dewyl men geenszins toch verändren kan van hart?
|
|
Auteursrechtvrij