Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt
(1803)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 89]
| |
[pagina 90]
| |
Terwyl hem de abt de schouder
Met hairen pyë omhangt,
Vraagt hy, wat naam zyn broeder
Tot kloosternaam verlangt?
‘Ach,’ zegt hy: ‘noem me Arzene:
Die naam, voor my zó wreed,
Zal wis myn leed vergrooten,
En eind' in 't graf myn leed.’
De nieuweling, Arzene,
Is 't voorbeeld van elk een';
Onthouding of kastyding
Vermoeit hem niet, ô neen!
Maar niets verkoelt zyn liefde,
Niets weert ze uit 's harten grond:
Men kan de ziel niet heelen,
Ofschoon men 't ligchaam wond.
| |
[pagina 91]
| |
Het proefjaar is vervlogen,
Doch niet zyn aklig lot;
Hy moet den eed thans zweeren,
Den eed van trouwe aan God.
Wat voelt hy thans al kwelling,
Méér dan hem ooit weêrvoer!
Hoe denkt hy thans aan de eeden,
Die hy de liefde eens zwoer!
Hy wanhoopt, siddert, aarzelt!
Maar, welk een schel geluid?
Een man klopt aan het klooster:
‘Lainval!’ dus roept hy uit.
Hy schreeuwt, met vaste stemme,
En dringt al verder voort:
‘Lainval! 't is uw geliefde,
Ze ontrukt u aan dit oord.’
| |
[pagina 92]
| |
Straks galmen deze woorden
In 't diepst van 't klooster dóór,
En dringen, tot aan 't outer,
Lainval in 't luistrend oor.
Hy snelt van 't outer henen;
Hy is zich zelf niet meer;
Hy ziet zyn zielsvrindinne,
En zygt voor haar ter neêr.
Zyne aangebeên Arzene
Bied straks haar hand hem aan;
De hemel wilde in 't einde
Haar van haar' voogd ontslaan.
Lainval ontvlied de abtdyë
Met zyne hartsvrindin.
Noch weenen beider oogen,
Maar tranen van de min.
florian.
|
|