Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 114]

De vier elementen.
Liedje.

Van de elementen, die er zijn,
Bekoort mij 't allermeest het mijn;
De heerlijke aarde, waar ik woon,
Is boven alle de andren schoon;
'k Betwist er geene zijn waardij,
Maar koos van de andren geen voor mij.

Het vuur... Geen schepsel, die 't ontkent,
Is 't allerschittrendst element;
Het licht en warmt ons evenzeer, -
Maar niemand slaat zijn tent er neer;
De salamander, zoo ik meen,
Spreidt daar zijn eenzaam bed alleen.

[p. 115]

 

Het water... 't Is verbazend rijk!

 

't Heeft parelmoslen in het slijk;

 

En, wat niet minder kostbaar is,

 

Het geeft ons oesters op den disch;

 

Doch, schoon het visch en paarlen geeft,

 

Ik ken geen stervling, die er leeft.

 

 

 

De lucht... Voorzeker, zonder lucht

 

Had tuin en boogerd bloem noch vrucht;

 

Geen vogel zong in 't loof zijn lied;

 

Die vleuglen hebben, vlogen niet;

 

Doch, wie ook dat nu doet naar wensch,

 

Ik ken niet een gevleugeld mensch.

 

 

 

Alleen op de aarde, op de aarde alleen,

 

Woont wat ik lief heb om mij heen:

 

Daar heb ik vriend en maag en buur;

 

Daar heeft men water, lucht en vuur;

 

Daar discht men wildbraad, visch en wijn:

 

Geen element kan schooner zijn!

[p. 116]

 

En, of er iets aan de aarde ontbrak,

 

Daar ginder rijst Lizanders dak;

 

Daar onder woont zijn dierbaar kind,

 

Dat ik bemin, dat mij bemint...

 

Al was op aarde niets dan zij,

 

Toch - toch was de aarde 't schoonst voor mij.

 

 

 

1802.

 

Op Muziek gezet.