Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 71]

Aan de mei.
In een vroege lente.

Keert gij eindlijk tot ons weder,

Na een afzijn van een jaar?

Lieve Meimaand! zijt ge daar?

Lokt u 't lagchend aardrijk neder?

Wees zoo welkom weer als ooit!

Alles wachtte u met verlangen;
Om u feestelijk te ontvangen

Heeft natuur zich opgetooid.

Zie, de toppen en de struiken

Zijn gedost in jeugdig groen;

Ieder hof heeft nieuw plantsoen;

Alle bloemen staan te ontluiken;

[p. 72]

 

Bottend loof en bloeijend kruid

 

Geurt op heuvlen en in dalen;

 

't Bosch is vol van nachtegalen:

 

‘Welkom, welkom!’ roepen ze uit.

 

 

 

Rijker tooi langs veld en wegen

 

Heeft wel nooit u ingewacht;

 

Maar voor sneeuw en hageljagt

 

Gaf April ook zon en regen:

 

De aarde ontsloot zich vóór den tijd;

 

Al haar schatten staan te prijken;

 

't Is of alles wil doen blijken

 

Dat gij welkom, welkom zijt.

 

 

 

Zie, hoe lommren reeds de boomen,

 

Hoe verdonkert reeds de dreef!

 

Wat uw taak nog altoos bleef,

 

't Werd u uit de hand genomen.

 

Waar gij neerstrijkt, waar gij ziet,

 

Louter wondren boeijen de oogen;

 

't Heerlijk pronkstuk is voltogen:

 

Schooner maken kunt gij 't niet.

[p. 73]

 

Maar een beê, een enkle bede!

 

Lieve Meimaand, wees niet gram,

 

Dat Natuur haar bruidstooi nam

 

Eer gij aankwaamt en haar kleedde.

 

Heeft haar voorbaat u misdaan,

 

Laat haar schoonheid vrijspraak vinden:

 

Straf haar met geen noordewinden;

 

Hits op haar geen nachtvorst aan.

 

 

 

Neen, bescherm haar voor gevaren,

 

Voor de tanden van 't insekt,

 

Dat het schoonst het liefst bevlekt;

 

Moog ze smetloos zich bewaren,

 

Moog ze rein en rijk aan pracht,

 

Frisch van bloei en vol van leven,

 

Zich den zomer overgeven,

 

Dien ze weer in de armen wacht.