Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 51]

* * *

Dat is niet groot, den Cezar cijns te geven;
Getrouw te zijn, wie ons zijn trouw gebleven;

Den vriend te helpen in den nood:

Dat is niet groot.

Maar trotschaards in hun onspoed niet te hoonen;
Ondankbren met een weldaad-meer beloonen;

Hem helpen, die ons van zich stoot:

Dat noem ik groot.

Dat is geen deugd, een aalmoes toe te steken
Aan weêuw en wees, die om een broodkorst smeeken,

Terwijl de wijnkroes ons verheugt:

Dat is geen deugd.

[p. 52]

 

Maar distlen uit des broeders voetpad rooijen,

 

Ter sluik een bloem hem door de doornen strooijen,

 

Al lacht voor ons geen levensvreugd:

 

Dat noem ik deugd.

 

 

 

Dat is geen moed, het wreekend staal te wetten,

 

Den magtige zijn smaad betaald te zetten,

 

Den dolk te doopen in zijn bloed:

 

Dat is geen moed.

 

Maar met geen kwaad geleden kwaad vergelden,

 

Den mindren ook zijn onregt kwijt te schelden,

 

Al is de wraak zoo ligt als zoet:

 

Dat noem ik moed.