Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 173]

Op den dood van het zoontje van ***.
(Voor de ouders.)

Englen reikten neer van boven

Naar de wieg der lieve spruit:

‘'t Is ons kindje!’ riepen we uit.

De englen wilden 't niet gelooven;

‘'t Is geen knaapje, (dachten zij)

't Is een engel, zoo als wij.’

Vruchtloos was de kreet der moeder

Vruchtloos was des vaders beê;

De englen voerden 't wichtje meê,

Als een weergevonden broeder;

Droegen 't uit dit lage stof

Naar d'ontsloten hemelhof.

[p. 174]

 

‘Welkom!’ juichten duizend toonen;

 

‘Welkom, broeder!’ klonk het lied:

 

‘Daar omlaag behoort gij niet;

 

In den hemel moet gij wonen:

 

't Is daar ginder naar en bang;

 

Hier is 't vreugde levenslang.’

 

 

 

Maar wij voelden 't hart verscheuren:

 

Och, wij minden 't kind zoo zeer!..

 

Lieve jongen! zie eens neer:

 

Zie hoe droef uw ouders treuren;

 

Schoon gij 't goed hebt daar-omhoog,

 

Traan op traan ontrolt ons oog.

 

 

 

Als wij 't ochtenduur zien dagen,

 

Slaan wij de armen naar u uit;

 

Eer de slaap onze oogen sluit,

 

Willen we u een nachtkus vragen;

 

's Ochtends, 's avonds, vroeg en spâ,

 

Schreit ons minnend hart u na.

[p. 175]

 

Doch zoo 't waar is wat wij hopen..?

 

Zoo ge in hooger kringen vondt,

 

Wat niet wast op lager grond..?

 

Och, schoof eens de voorhang open!

 

Zagen we eens toch - eens het maar

 

Hoe gij klapwiekt, hoe en waar!

 

 

 

Doch verboden is 't aanschouwen

 

Van het heerlijk hemelhof;

 

Niets vermogen we in het stof

 

Dan gelooven en vertrouwen:

 

Geef dan de oudren in hun smart,

 

God! toch een geloovig hart.