Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 88]

Aan de maan.

Staat gij daar weer, vriendin der aard'! te lonken

Aan d'onbewolkten hemelboog?

Pas is natuur in slaap gezonken,

Of gij ontsluit het wakend oog.

't Is of er heul en troost vloeit uit uw stralen

En droppelt op 't ontrust gemoed;

't Is of gij hoop in 't hart doet dalen

En lieflijk voorgevoelen doet.

Een zoete kalmte omsluijert al 't geschapen',

Dat ge in uw stillen luister hult;

Mij dunkt ik zal te zachter slapen,

Als ge op mijn grafterp schijnen zult.