Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 1]

Aan mijne zangster.

Zwerft ge daar mij weer op zij?

'k Dacht langs heuvlen en door dalen
Nu eens vreedzaam rond te dwalen

In een zoete mijmerij;

Maar ik zet geen voet in 't veld,

Of gij zijt me nagesneld.

Als ik omkruis door het woud

Of blijf staan bij fraaije groepen -
Telkens komt gij ongeroepen,

Ook al sluip ik diep in 't hout;

'k Moog u wenken: Laat me alleen!

Maar gij neuriet telkens: Neen.

[p. 2]

 

En op eens... daar heft gij aan,

 

Los van teugel, onbedwongen;

 

Wilder is wel nooit gezongen,

 

Dan ik somtijds u hoor slaan.

 

'k Zag met vrees zoo dikwijls rond,

 

Of geen vreemde bij ons stond.

 

 

 

Als ik, eenzaam in mijn cel,

 

Zit te blaadren in mijn boeken,

 

Heb ik dikwijls u doen zoeken

 

En gehunkerd naar uw spel;

 

'k Zei dan zelf u: Snaar de lier!

 

Maar gij schudde: Neen, niet hier.

 

 

 

En geen voetstap zet ik uit,

 

't Zij de lenterozen bloeijen,

 

't Zij de najaarsbuijen loeijen,

 

Of daar klingelt weer uw luit;

 

Lustloos tusschen dak en wand,

 

Schatert ge in de lucht en 't land.

[p. 3]

 

'k Heb wel dikwijls mij verzet,

 

Maar om niet was al mijn pogen:

 

Wie hun zangster dwingen mogen,

 

Mijne stelt aan mij de wet.

 

Met haar breken..? Neen toch, neen!

 

Och, we zijn van jongs-af een.

 

 

 

Nu dan, plaagster! dool met mij!

 

Blijv' de boekcel u gesloten!

 

Schal in 't open veld uw noten,

 

Neur en schater, los en vrij:

 

Of dat andren niet mishaagt?

 

Daarnaar hebt ge nooit gevraagd.

 

 

 

Scheiden..? neen, wij zullen 't niet!

 

Moog ik soms u grillig heeten,

 

'k Heb zoo veel u dank te weten!

 

Zing naar lust en luim uw lied;

 

Zwerf mij na, zoo lang gij kunt,

 

En mij God het zwerven gunt.